หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 11

[ท่านแม่คนจ๋วย ไม่ต้องกลัว เจาเจาจะช่วยท่านเอง เจาเจารักท่านแม่ จ๊วบ...]

ทันทีที่ก้มศีรษะลง สวี่ซื่อก็เห็นดวงตาใสแจ๋วของลูกสาวตัวน้อยกำลังจ้องมองกลับมา ทั้งยังทำปากจูจุ๊บส่งให้นางอีกด้วย

[ข้าอยู่ข้างท่านแม่ ดูซิว่าใครกล้าเป็นศัตรูกับท่านแม่]

[ลุยเลย ท่านแม่!]

ความอึดอัดในใจของสวี่ซื่อคลายลงไปหลายส่วน นางทำบุญอะไรมา ถึงได้มีลูกสาวที่น่ารักแบบนี้

นางอดไม่ได้ที่จะอุ้มลู่เจาเจาขึ้นมาหอมแก้มสักฟอด

ก่อนจะปาดน้ำตา แล้ววางเด็กน้อยลง

นางโยนหุ่นไม้แกะสลักลงไปในเตา เทน้ำมันตะเกียงใส่ จากนั้นจึงจุดไฟเผา

หลังจากเฝ้ามองหุ่นไม้มอดไหม้จนเหลือเพียงชั้นขี้เถ้าแล้ว สวี่ซื่อจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้เสียที

“ฮูหยิน ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนเถอะ ท่านยังอยู่ในช่วงอยู่ไฟหลังคลอด ไหนจะร้องไห้ ไหนจะเปียกโชกไปด้วยเหงื่ออีก” เติงจือสงสารฮูหยินจับใจ สองวันมานี้ ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับหัวกลับหางไปหมด

สวี่ซื่อรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งตัว นางรู้สึกราวกับร่างกายแทบจะหลุดออกจากกัน

นางเองก็รู้ดีว่าร่างกายของนางไม่อาจทนรับไหว

“ส่งคนไปดูเยี่ยนซูหน่อยสิ อย่าให้ใครรังแกเขา” ทุกวัน สวี่ซื่อจะไปเยี่ยมลูกชายคนโต แต่สองวันนี้ นางลุกไม่ไหว จึงไม่ได้ไปด้วยตัวเอง

“บ่าวได้ถ่ายทอดคำสั่งไปแล้ว ฮูหยินวางใจได้เจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อถอนหายใจ แต่ความกังวลยังคงวนเวียนอยู่บนหว่างคิ้วของนาง

[ท่านแม่ ตอนนี้ยังล้มไม่ได้นะ ถ้าท่านแม่เป็นอะไรไป พวกเราจะตายกันหมด...ฮือๆๆ]

สวี่ซื่อก็รู้ดีเช่นกันว่าช่วงเวลานี้นางควรพยายามระงับอารมณ์ และตั้งใจอยู่เดือนให้ดี

ส่วนลู่หย่วนเจ๋อน่ะหรือ เขาไม่เคยกลับบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หัวใจของนางเย็นลงเรื่อยๆ