หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1116

ฟ้าสางแล้ว ดวงอาทิตย์ก็ออกมาแล้ว

แต่นางกลับไม่รู้สึกอบอุ่น มีเพียงความหนาวเหน็บเท่านั้น

นางปกป้องสรรพสัตว์ได้ แต่กลับปกป้องศิษย์ของตนไว้ไม่ได้…

แม้จะเป็นถ้ำมังกรบึงเสือแล้วอย่างไร? หรือตาข่ายฟ้าแหแผ่นดินแล้วอย่างไร? ก็มิอาจหยุดนาง นางต้องฝ่าฟันไปให้ได้!

นางคือลู่เจาเจา ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วก็ดี ชาตินี้ก็ดี ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว!

ไม่พอใจก็ลุย!

ทันใดนั้น เสียงระฆังก็ดังขึ้น เสียงระฆังที่สามารถทะลุผ่านสวรรค์เก้าชั้นฟ้าไปถึงทุกหนทุกแห่ง

เก้าครั้ง นั่นคือเลขสูงสุด

ในแดนเทพ เมื่อใดก็ตามที่ได้ยินเสียงระฆังเก้าครั้ง เหล่าเทพทั้งปวงจะต้องมาชุมนุมกันนอกวังสวรรค์

“ท่านเซียนหันชวนมีบัญชา ให้เทพทุกองค์รีบไปที่แท่นสังหารเทพ”

“เทพจงไป๋ เทพสงครามซิงหุย เทพเซิ่งเหอ เทพเสียนถิง ได้ฝ่าฝืนชุบชีวิตมารร้าย ทำความผิดร้ายแรงต่อแดนเทพ วันนี้จะถูกประหารชีวิตที่แท่นสังหารเทพ! เพื่อความยุติธรรมของกฎหมายแดนเทพ เผ่าเทพทั้งหมดโปรดไปยังแท่นสังหารเทพเพื่อเป็นสักขีพยาน!”

เซียนน้อยผู้นำสารสวรรค์มาถึงเบื้องหน้า ปรากฏม้วนกระดาษโปร่งแสงเรืองรองขึ้นตรงหน้าเขา

เมื่อเสียงประกาศไปถึงสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ม้วนกระดาษก็สลายไปในอากาศ

เซียนน้อยเหลือบมองไปยังนิกายหมื่นกระบี่ “ท่านผู้อาวุโสทั้งหลาย พวกท่านจะไปส่งเทพทั้งหลายหน่อยไหม? ยังไงก็เป็นศิษย์ของนิกายหมื่นกระบี่ ถ้าวิญญาณถูกทำลาย ก็จะไม่ได้เจอกันอีกตลอดไป!”

“ข้าว่า ท่านเทพจงไป๋นี่ช่างโง่เขลานัก”

“เทพกระบี่อุทิศตน สามดินแดนจดจำคุณงามความดีของนาง แต่เมื่อนางกลับมาเกิดใหม่ กลับกลายเป็นมารร้าย ใครก็สามารถฆ่าได้!”

“ท่านเซียนหันชวนให้โอกาสพวกเขาแล้ว ให้พวกเขาบอกที่อยู่ของมารร้าย แล้วจะยกโทษให้ แต่พวกเขากลับเลือกที่จะช่วยเหลือคนชั่ว ไม่ยอมปริปาก สุดท้ายก็ไม่ควรโทษใครนอกจากตัวเอง!”

นิกายหมื่นกระบี่มีเทพกระบี่ที่อุทิศตน มีศิษย์ที่เป็นเทพถึงเจ็ดคน เป็นนิกายที่แข็งแกร่งและยั่งยืนมาโดยตลอด

แต่น่าเสียดาย ตอนนี้นิกายหมื่นกระบี่จบสิ้นแล้ว

“รังแกกันเกินไปแล้ว!”

ท่านอาจารย์ลุงหลินโกรธจนหน้าแดงก่ำ!

ท่านอาจารย์ลุงใหญ่พยายามระงับอารมณ์โกรธ พอหันกลับไป ก็พบว่าศิษย์พี่น้องร่วมสำนักทุกคนถือกระบี่อยู่

“ดี สมกับเป็นศิษย์นิกายหมื่นกระบี่ของข้า!”

“ไอ้เทพเซียนบ้าบอนี่ ข้าไม่เป็นมันแล้ว! อย่างมากก็แค่กลับไปเป็นใหญ่ในแดนศักดิ์สิทธิ์ก็เท่านั้น!” ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปยังแท่นสังหารเทพอย่างองอาจ

แท่นสังหารเทพตั้งอยู่บนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

ตอนนี้ แม่ทัพเทพสวมชุดเกราะสีเงินล้อมแท่นสังหารเทพไว้อย่างแน่นหนา บนเมฆ มีเทพองค์อื่น ๆ มารวมตัวกัน

แท่นสังหารเทพดูเหมือนกับจานกลมขนาดใหญ่ มีเสาแกะสลักรูปมังกรและหงส์ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่โดยรอบ

โซ่ตรวนไขว้กันพันธนาการชายชุดขาวหลายคนเอาไว้

“นางเกิดมาไร้ซึ่งหัวใจ พวกเจ้ายังฝืนชุบชีวิตนาง ฝืนลิขิตสวรรค์ เป็นความผิดร้ายแรง! เทพจงไป๋ เป็นผู้รักษากฎหมาย แต่กลับทำผิดเสียเอง สมควรได้รับโทษหนัก!”

“เทพเจ้าแห่งโชคลาภ เจ้าให้โชคของเจ้าแก่นาง ทำให้นางสมหวังไปเสียทุกอย่าง เจ้าช่างโง่เขลายิ่งนัก!!”

“เทพเสียนถิง เจ้าเป็นผู้มีเมตตาที่สุด เหตุใดจึงชุบชีวิตมารร้าย? แม้กระทั่ง ยังมอบดวงตาให้นางอีกด้วย?”

ขอบตาของเทพเสียนถิงยังคงมีร่องรอยของคราบเลือดจาง ๆ รอบดวงตา

เสียนถิงก้มหน้าลง สีหน้าดูแย่มาก

ขณะที่เขากำลังถูกโบยตีด้วยแส้แห่งการลงทัณฑ์เทพ จนชีวิตตกอยู่ในอันตราย ดวงตาจึงหลุดจากเจาเจา แล้วกลับคืนสู่ร่างเดิม

เจาเจา เจาเจาเป็นอย่างไรบ้าง?

เขาไม่กล้าจินตนาการถึงภาพที่เจาเจาไม่มีดวงตา แค่คิดก็ปวดใจเหมือนเลือดหยดแล้ว

“เทพสงครามซิงหุย ผู้โง่เขลาที่สุดก็คือเจ้า!”

“เจ้าเป็นใครกัน? เจ้าคือเทพสงครามที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนเทพ มีเจ้าอยู่ สี่ทะเลก็สงบสุข ทุกคนเคารพยำเกรงท่าน แม้แต่นายทหารหลายล้านนายในแดนเทพ ก็ต่างยกย่องท่าน!”

“แต่เจ้ากลับส่งวิญญาณลงไปยังแดนเบื้องล่างเพื่อรวบรวมวิญญาณให้ลู่เจาเจา ทำให้ตัวเองต้องระหกระเหินอยู่ภายนอก เกือบจะสูญเสียสติไป”

“ในที่สุดท่านก็กลับมา หากท่านบอกที่อยู่ของลู่เจาเจา ข้าจะขอร้องให้ท่านกลับมาเป็นเทพสงครามอีกครั้ง ดีหรือไม่?”

“เกียรติยศของท่าน ได้มาจากการออกรบทุกสารทิศ”