หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1117

“อย่าหุนหันพลันแล่น”

ซิงหุยสวมชุดเกราะ แต่ชุดเกราะนั้นเปื้อนไปด้วยเลือดจนดูด่างพร้อย คิ้วกระดกขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่ท่านเซียนชิงซวีอย่างเย้ยหยัน

ชิงซวีพูดเกลี้ยกล่อมเขา แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

กลัวแต่ว่าจะอยากเหยียบพวกเราไว้ใต้เท้าสินะ?

“เข้ามาใกล้ ๆ สิ ข้าจะบอกให้เจ้าฟัง” เขายิ้มมุมปากอย่างไม่เกรงกลัวอะไร เมื่อเขาสวมชุดเกราะและถือกระบี่ เขาก็ดูสง่างาม แต่เมื่อเขาวางกระบี่ลง ตามที่ลู่เจาเจาพูด เขาเป็นแค่คนพาลตัวเล็ก ๆ

ชิงซวีหัวเราะพลางกล่าวว่า “ดีๆๆ เทพสงครามซิงหุยรู้ว่าต้องทำอย่างไร คิดดูสิ พวกเจ้าเจ็ดคนเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง เพื่อชุบชีวิตลู่เจาเจาซะแล้ว”

“แล้วตอนนี้ล่ะ? ข่าวที่พวกเจ้าจะต้องขึ้แท่นสังหารเทพก็ประกาศออกไปแล้ว แต่ไม่มีข่าวคราวใด ๆ จากลู่เจาเจาเลย ไม่รู้สึกเจ็บปวดบ้างเหรอ?”

“คนตายก็เหมือนตะเกียงดับ คนที่ไร้ซึ่งหัวใจ จะยังเป็นคนอยู่หรือ?”

“คนที่ฟื้นคืนชีพมาเป็นเทพหรือมารร้ายก็ไม่แน่ใจ ใช่ไหมท่านเทพสงคราม?” พูดไปพลางเข้าไปใกล้ซิงหุย

“เข้ามาใกล้ ๆ หน่อย ไม่งั้นคนอื่นจะได้ยิน แล้วความดีความชอบนี้ ก็จะไม่ใช่ของเจ้าแล้ว”

ชิงซวีได้ยินเช่นนั้น ก็พยักหน้ายิ้ม ๆ

ทันใดนั้นก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อยและย่อตัวลงข้าง ๆ เขา “ท่านพูดมาเลย พูดให้ละเอียด”

เขาเพิ่งเข้ามาใกล้ ซิงหุยก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาอย่างแรง

ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย และเหล่าทวยเทพที่อยู่ ณ ที่นี้ ชิงซวีเป็นผู้ที่รักชื่อเสียงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ตอนนี้ น้ำลายของซิงหุยพ่นใส่หน้าเขาโดยตรง

“ไอ้สารเลว!” ชิงซวียกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง

เผียะ! เสียงดัง

ตบอย่างแรงจนแก้มของซิงหุยเบี้ยวเล็กน้อย แก้มบวมขึ้นทันที แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “สารเลว? ใครกันแน่ที่เป็นไอ้สารเลว?”

“ไม่ใช่พวกเจ้าทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”

“ยกชามขึ้นกินข้าว วางชามลงแล้วด่าแม่ ที่พูดก็คือพวกเจ้าสัตว์เดรัจฉานที่หน้าไม่อาย!”

“ตอนที่เต๋าสวรรค์จะพังทลาย เจาเจาอุทิศเพื่อสามดินแดน ตั้งแต่ต้นจนจบ นางไม่เคยลังเล และไม่เคยขมวดคิ้วเลย”

“แล้วพวกเจ้าล่ะ? พวกเจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือ? เทพเจ้าผู้เปี่ยมด้วยความเมตตา กรุณาต่อสรรพสัตว์ กลับแอบปล่อยพลังพิษสู่โลกมนุษย์ ความคิด ความปรารถนาชั่วร้ายของพวกเจ้า กลับต้องให้มนุษย์ผู้บริสุทธิ์และอ่อนแอที่สุดต้องรับกรรมงั้นหรือ??! ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!”

“กลับมาเกิดใหม่แล้ว เจาเจาที่พวกเจ้าตีตราว่าเป็นมารร้ายอายุแค่สี่ขวบ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

“นางกลับหยุดทุกอย่างไว้ได้ ใครคือเทพ? ใครคือมารกันแน่?”

“เทพที่ถูกเรียกว่ามีเมตตา กลับปล่อยให้ชีวิตนับล้านในโลกมนุษย์ต้องรับกรรมแทนพวกเจ้า!!”

“แหวะ แดนเทพนี่มันน่าขยะแขยงจริง ๆ!”

“จากนั้นก็นำตัวขึ้นแท่นสังหารเทพทำลายวิญญาณเทพให้สูญสิ้น!”

เสียงฮือฮาของเทพเจ้าโดยรอบดังขึ้น ทุกคนขมวดคิ้วมองไปที่แท่นสังหารเทพ

“ลู่เจาเจาอุทิศตนช่วยโลกหล้า ได้รับความเคารพจากสามดินแดน ผู้คนมากมายสร้างรูปปั้นนางเพื่อบูชาเซ่นไหว้ และถวายเครื่องหอมให้นาง ศิษย์ทั้งเจ็ดท่านของนางก็ยอมสละชีวิตเพื่อช่วยโลกหล้า จึงได้เป็นเทพ”

“วันนี้ จะปลดแก่นพลังเทพศิษย์ของนางอย่างง่ายดายเช่นนี้หรือ?”

“นำศิษย์ของนางขึ้นแท่นประหารเทพ? นี่มัน...ใจดำอำมหิตไปหน่อยไหม?” ท่านเซียนหลิงเซียวโอบกอดภรรยาสุดที่รัก ยืนอยู่บนปุยเมฆพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ท่านเซียนหันชวนขมวดคิ้ว มองไปยังท่านเซียนหลิงเซียว

“ท่านเซียนหลิงเซียว เท่าที่ข้ารู้ ที่หน้าถ้ำของท่านมีป้ายเขียนไว้ว่า ห้ามลู่เจาเจาและสุนัขเข้า วันนี้กลับมาพูดแทนนางงั้นหรือ? หันชวนมีความไม่อยากจะเชื่อ

เขาคิดว่านิกายหมื่นกระบี่คงจะคัดค้าน คิดว่าเทพมากมายที่ได้รับความช่วยเหลือจากลู่เจาเจาคงจะคัดค้าน แต่ไม่คิดว่าท่านเซียนหลิงเซียวจะเป็นคนแรกที่ออกมา

ต้องรู้ว่า เทพเซียนหลิงเซียวไล่ล่าลู่เจาเจาถึงสามร้อยปี ตอนที่ลู่เจาเจานั้นยังมีชีวิตอยู่!!

เทพเซียนหลิงเซียวโอบกอดภรรยาไว้ มุมปากเผยรอยยิ้มเล็กน้อย “เรื่องส่วนตัวระหว่างข้ากับนางก็ว่ากันไป และความยุติธรรมก็คือความยุติธรรม”

ใครกันที่อยากสังหารนางจริงๆ!

ก็แค่โมโห อยากสั่งสอนนางสักหน่อย! จะดีที่สุดถ้านางยอมคุกเข่าเรียกข้าว่าท่านปู่ เช่นนั้นก็จะได้หน้ายิ่งนัก!

เทพเซียนหลิงเซียวคงไม่พูดหรอกว่า เขาทะเลาะกับภรรยาจนนางหนีออกจากบ้าน เขาเองก็ต้องอุ้มไหเหล้าไปหาลู่เจาเจา ร้องไห้ฟูมฟายกลางดึก