หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1150

“ข้าว่าเจ้าคงจะกล้ามากเกินไปแล้ว คิดจะขีดฆ่าชื่อข้างั้นเหรอ?” ลู่เจาเจามองซ่านซ่านด้วยสายตาข่มขู่

ซ่านซ่านมองนางด้วยความกลัว

ส่ายหัวน้อยๆ ของเขา พลางยกมือสองข้างขึ้นมาแล้วส่ายไปมาไม่หยุด

เด็กน้อยส่ายหัวด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ ไม่ ไม่...” ข้าไม่ได้…

ลู่เจาเจาหยิบกระดาษที่ขาดเป็นชิ้นๆ ขึ้นมาจากเตียงพลางพูดอย่างเย็นชาว่า “งั้นเหรอ?”

“เจ้าแม้แต่ตัวอักษร จ้าว ยังจำผิดเลย”

ใบหน้าเล็กๆ ของซ่านซ่านบึ้งตึง ราวกับฟ้าถล่มทลาย ดูเหมือนได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก

“ข้ายังชื่นชมว่าเจ้าขยันเรียน ขยันเรียนบ้าบออะไรกัน!”

“ที่แท้เจ้าอยากเรียนรู้ ก็เพื่อจะขีดฆ่าชื่อข้าในบัญชีการเกิดการตาย”

“ดีๆๆ หรงเซี่ยงซ่าน เจ้าแน่มาก”

“ถ้าข้าดัดนิสัยเจ้าไม่ได้ ข้าจะใช้สกุลเจ้า!”

ลู่เจาเจาพับแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง แล้วโยนบัญชีการเกิดการตายให้ฮ่องเต้เฟิงตู ฮ่องเต้เฟิงตูรับมาแล้วมองขึ้นไปบนฟ้า…

พูดตามตรง เขาเคยเดาว่าบัญชีการเกิดการตายถูกมารร้ายขโมยไป…

และก็เคยเดาว่าถูกขโมยไปโดยแดนเทพ…

และก็เคยเดาว่าเกิดความวุ่นวายในโลกมนุษย์ แต่…

แต่ว่า ไม่เคยเดาถึงฉากนี้เลย

ภายในห้อง มีเสียงตบที่ดังและคมชัด

เสียงร้องไห้ของซ่านซ่านดังไม่หยุด เป็นเสียงที่น่าเวทนาและน่าสลดใจ…

ฮ่องเต้เฟิงตูพูดด้วยความหวังดีว่า “ร้องไห้เถอะ ร้องไห้เถอะ ต่อให้ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครในครอบครัวได้ยินหรอก ข้าได้เพิ่มมนตร์ปิดเสียงให้เจ้าแล้วอย่างดี” ฮ่องเต้เฟิงตูยิ้มอย่างอารมณ์ดี

ซ่านซ่าน…

แอบขโมยบัญชีการเกิดการตายมาแล้ว ขีดชื่อลู่เจาเจา... ฮิฮิ

แต่ดันอ่านไม่ออก ขีดชื่อผิด โดนพี่สาวตี...ไม่ฮิฮิแล้ว

ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่านี้อีกแล้วในชีวิต

ตอนอาหารเย็น ซ่านซ่านถือขวดนมตาบวมแดง ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้น? ซ่านซ่านโดนตีอีกแล้วหรือ?” หรงเช่ออดไม่ได้ที่จะถาม

ซ่านซ่านมองพ่ออย่างน่าสงสาร น้ำตาคลอเบ้า พยายามกระตุ้นความรักของพ่อ

“จี๋จี๋... ตี…” เสียงเล็กแหบพร่า น่าสงสารสุด ๆ

หรงเช่อพยักหน้า “พี่สาวตีงั้นเหรอ?”

ภายใต้สายตาที่คาดหวังของซ่านซ่าน หรงเช่อตบมือและพยักหน้า “ตีได้ดีมาก!”

ซ่านซ่านที่คาดหวังว่าพ่อจะเข้าข้าง??

“พี่สาวตีเจ้า แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล เจ้าต้องซนแน่ ๆ…” พูดจบ เขาก็มองไปที่สวี่สืออวิ๋น

“เจ้าต้องบอกเจาเจาว่า ถ้าตีน้องแล้ว ก็ห้ามตีพ่อนะ”

จู๋มั่วก้าวไปข้างหน้า ประสานมือกล่าวว่า “ขอถามหน่อย นี่ใช่บ้านของคุณชายหลี่จ้าวหรือไม่?”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว เดี๋ยวข้าไปเรียกคนให้” ชาวบ้านที่หน้าประตูรีบวิ่งเข้าไปด้านใน

“บ้านหลี่จ้าว บ้านหลี่จ้าว มีคนมาเคารพศพหลี่จ้าวแล้ว”

“ดูท่ารู้จักหลี่จ้าวของบ้านเจ้า ไม่รีบไปรับแขกอีก ดูแล้วเป็นแขกผู้สูงศักดิ์จากเมืองหลวงเชียวนะ...”

สิ้นเสียงนั้น หญิงสาวสวมชุดขาวก็จูงเด็กชายตัวเล็ก ๆ เดินออกมาด้วยดวงตาแดงก่ำ

หญิงสาวดูซีดเซียว ดวงตาเหม่อลอย แววตาซ่อนความสิ้นหวังไว้

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย

หญิงสาวก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าโค้งคำนับ นี่เป็นธรรมเนียมของการมาเคารพศพ

จู๋มั่วรู้ความจริง จึงรีบเข้าไปห้ามไว้ “เรามีความเกี่ยวข้องกับคุณชายหลี่จ้าวเล็กน้อย วันนี้ตั้งใจมาเยี่ยมเยียน”

“ข้าจำได้ว่าเขาเพิ่งสอบได้เป็นบัณฑิต? เมื่อไม่นานมานี้ยังเข้าเมืองหลวงไปหาท่านอาจารย์ด้วย…” จู๋มั่วได้ให้คนไปสืบมาแล้ว

หญิงสาวได้ยินดังนั้น น้ำตาก็ไหลพราก

“ท่านรีบเข้ามาด้านในเถอะ หลี่จ้าว... ใช่ เขาเพิ่งสอบได้เป็นบัณฑิต” หญิงสาวร้องไห้จนพูดไม่ออก

“สิบปีที่เขาตรากตรำเรียนหนังสืออย่างหนัก พอสอบได้ก็ด่วนจากไป ทิ้งเราแม่ลูกให้เดียวดาย จะให้พวกเราอยู่กันอย่างไร...” หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เสียงสั่นเครือขณะเชิญแขกเข้าบ้าน

เด็กชายตัวเล็กข้างกายที่ดวงตาแดงก่ำโค้งคำนับพวกเขา แล้วก็ยืนข้างแม่ของเขาอย่างว่าง่าย

“หลี่จ้าวเติบโตมาโดยแม่เลี้ยงเดี่ยว ผู้เป็นมารดาทำงานเย็บปักถักร้อยจนตาบอดเพื่อหาเงินให้เขาเรียนหนังสือ ส่วนภรรยาของเขาเป็นคนที่อพยพมาจากภัยแล้งเมื่อหลายปีก่อน ครอบครัวจึงมีเพียงหลี่จ้าวที่เป็นเสาหลัก”