หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1151

ในบ้าน หญิงชราร้องไห้หมดสติไปหลายครั้ง นางโอบกอดโลงศพพลางร้องตะโกนว่า “ให้ข้าไปแทนลูกชายเถอะ... ให้ข้าตายแทนเขาเถอะ!”

“ลูกชายของข้า... เจ้าจะควักหัวใจของแม่ไปหรือ?” หญิงชราร้องไห้ฟูมฟายอยู่หน้าโลงศพ

ซ่านซ่านซบลงบนไหล่ของจู๋มั่ว ลู่เจาเจาจึงหันร่างของเขา

“เจ้าจงดูให้ดี...”

“การขีดเขียนเพียงครั้งเดียวของเจ้า ไม่เพียงแต่พรากชีวิตไปหนึ่งชีวิต” เสียงของลู่เจาเจาเย็นชาและมีนัยแฝง

ซ่านซ่านไม่กล้ามอง รู้สึกเพียงว่าบรรยากาศในบ้านหนักอึ้งและอึดอัด

หญิงสาวคุกเข่าอยู่หน้าศาลด้วยสีหน้าเรียบเฉย ชาวบ้านรอบๆ ก็ถอนหายใจด้วยความเศร้า

“เฮ้อ หญิงชราเลี้ยงลูกชายมาอย่างยากลำบาก จนกระทั่งช่วยหญิงสาวที่หนีภัยแล้งมาเป็นลูกสะใภ้ ในที่สุดเขาก็สอบเป็นบัณฑิตได้ และชีวิตก็ดีขึ้นทุกวัน ทำไมเขาถึงเสียชีวิตกะทันหันเช่นนี้ แล้วคนในครอบครัว จะอยู่ต่อไปอย่างไร...”

“นั่นสิ ลูกสะใภ้บ้านเกิดประสบภัย ทั้งครอบครัวไม่มีใครเหลือรอดเลย...กว่าจะมีบ้านสักหลังนั้นไม่ง่ายเลย…” ตอนมาที่หมู่บ้านใหม่ ๆ นางผอมแห้งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก โชคดีที่ตระกูลหลี่ดูแลจนนางมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้าง

เด็กผู้ชายยังเล็ก ยังไม่เข้าใจเรื่องความเป็นไปของชีวิต

ตอนนี้ได้แต่ร้องไห้แล้วดึงมือท่านย่า “ท่านย่า ท่านอย่าร้องไห้สิ เกิดอะไรขึ้นหรือ? ท่านพ่อจะเสียใจนะ…”

โลงศพยังไม่ได้ปิดฝา เขาเขย่งเท้าชะโงกดูข้างใน

“ท่านพ่อ ท่านรีบตื่นเร็ว อย่านอนตื่นสายสิ ท่านพ่อ ท่านรีบตื่นเร็วเข้า... ท่านแม่กับท่านย่าร้องไห้แล้ว อย่านอนตื่นสายสิ อวี้อวี้กลัว...ท่านพ่อ…” เสียงเด็กชายสะอื้น ผู้คนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

ลู่เจาเจาส่งสายตาให้จู๋มั่ว จู๋มั่วจึงวางซ่านซ่านลง

ซ่านซ่านยังไม่ถึงสิบเดือน พิงกำแพงเดินได้สองสามก้าว ตอนนี้นั่งลงตรงหน้าศพ ไม่รู้จะทำอย่างไร

สายตาพี่สาวที่อยู่ด้านหลัง ทำให้เขารู้สึกอึดอัด

เสียงร้องไห้รอบข้าง และความเศร้าโศกตรงหน้าทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

เขาหันมองซ้ายมองขวา พี่สาวก็ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ลู่เจาเจาก็ลังเลอยู่ในใจ

ซ่านซ่านจะรอดหรือไม่?

ซ่านซ่านตกตะลึง ครู่หนึ่งก็เลียนแบบคนอื่น คลานไปข้างหน้าเบาะ แล้วก็ก้มลงกราบสองครั้งอย่างงุ่มง่าม

ซ่านซ่านมองไปที่พี่สาวอย่างระมัดระวัง

ที่เขาก้มลงกราบ เพียงเพราะความตกใจกลัวพี่สาว

เขาผู้ซึ่งตัวเล็กแค่นี้ กำลังเดาใจพี่สาวอยู่

เขายังไม่ทันได้คลานกลับ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากข้างๆ ตัวเขา “ท่านพี่ ถ้าจะไป เราก็ไปด้วยกัน!”

เขาเห็นกับตา ผู้หญิงคนนั้นพุ่งเข้าหาโลงศพอย่างเด็ดเดี่ยว

หัวโขกมุมโลงศพดังปัง

ร่างของผู้หญิงคนนั้นล้มลงอย่างอ่อนแรง นอนอยู่แทบเท้าเขา

ซ่านซ่านตกใจกับภาพที่เห็น เลือดไหลลงมาจากหน้าผากเป็นหยดๆ ศาลบรรจุศพวุ่นวายไปหมด ซ่านซ่านคุกเข่าอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ……

“วันนี้นางยังไม่ได้กินอะไรเลยหรือ?” หมอถามขึ้น

“ใช่” หญิงชราร้องไห้จนพูดไม่ออก นางตาบอดจึงได้แต่กำมือลูกสะใภ้ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“วันนี้นางไม่แตะต้องน้ำเลย แถมยังร้องไห้จนหมดแรง ร่างกายอ่อนแอ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง โชคดีที่รอดมาได้” หมอจัดยาให้ ไม่นานนัก หญิงสาวก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา

เมื่อลืมตาเห็นแม่สามีและลูกชาย นางก็ร้องไห้ออกมาดังลั่น

แม่หม้ายลูกกำพร้ากอดกันร้องไห้

ผู้ที่ได้ยินก็เสียใจ ผู้ที่ฟังก็หลั่งน้ำตา

ซ่านซ่านก้มหน้าลง ลู่เจาเจาเดินไปข้างๆ เขา แล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า “ตอนนี้เจ้ายังรู้สึกว่าชีวิตคนหนึ่งไม่สำคัญ สามารถถูกพรากไปได้ง่ายๆ อีกหรือไม่?”

ซ่านซ่านก้มหน้าไม่พูดอะไร

ลู่เจาเจายื่นมือเล็กๆ ออกมา มีแสงสลัวอยู่บนฝ่ามือของนาง แต่คนอื่นมองไม่เห็น……

เมื่อรู้ว่าซ่านซ่านขีดชื่อผิด นางจึงไปหาฮ่องเต้เฟิงตูเพื่อสกัดกั้นดวงวิญญาณของอีกฝ่ายไว้

ตอนนี้ นางโบกมือไปที่โลงศพเบาๆ

“แค่กแค่ก…”

จู่ๆ ก็มีเสียงไอออกมาจากโลงศพ ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการปลอบใจเด็กกำพร้าและคนชรา จึงไม่ได้สนใจ

เด็กชายหันศีรษะไปทางโลงศพทันที “ข้าได้ยินเสียงพ่อแล้ว”