หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1152

ทุกคนคิดว่าเขาเสียใจมากเกินไป จึงไม่ได้ใส่ใจ

สักพักเขาก็พูดว่า “ท่านพ่อของข้ากำลังไอ นั่นคือเสียงของท่านพ่อ…” ทันใดนั้นเขาก็กระโดดขึ้นและร้องตะโกนด้วยความตกใจ

ด้านหน้าศาลเงียบไปชั่วขณะ

ความเงียบนี้ ทำให้เสียงไอดังชัดเจนยิ่งขึ้น

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก สายตาค่อยๆ มองไปที่โลงศพ เห็นหลี่จ้าวที่สวมชุดไว้ทุกข์พยุงตัวเองขึ้นนั่ง

ไอหนึ่งครั้ง แล้วก็สำลักเม็ดพุทราออกมา

“สำลักจะตายอยู่แล้ว…” เขากล่าวด้วยเสียงแหบพร่าขณะที่นอนคว่ำอยู่บนโลงศพ

“ผีดิบ! ผีหลอก! ผีหลอก!” ชาวบ้านเห็นฉากนี้โดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจเต้นแรง กรีดร้องแล้ววิ่งไปที่นอกประตู

ในพริบตา เหลือเพียงตระกูลหลี่และลู่เจาเจากับคนอื่นๆ อยู่ด้านหน้าศาล

“ลูกชายของข้าหรือ? ลูกชายของข้าหรือ?” หญิงชราตาบอดคลำหาไปรอบๆ

ลูกสะใภ้ลุกขึ้นยืนด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “ท่านพี่ ท่านจะพาข้าไปด้วยไหม? ข้าจะไปกับท่าน ถนนเส้นทางสู่ปรภพข้าก็จะไปกับท่าน”

นางร้องไห้และก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือของหลี่จ้าว

เสียงร้องไห้หยุดลงทันที นางจับมือสามีแนบกับแก้มของนาง

“อุ่นหรือ? ทำไมเจ้าถึงอุ่นล่ะ?” นางเอื้อมมือไปสัมผัสลมหายใจของหลี่จ้าวอีกครั้ง

“โอ้ย โอ้ย ท่านแม่ ไม่ตาย ไม่ตาย ท่านพี่ยังไม่ตาย!!”

“ยังหายใจอยู่ เขาหายใจอยู่!!” หญิงสาวดีใจอย่างบ้าคลั่ง ร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน

หมอถูกผลักเข้ามาในห้องโดยคนหมู่มาก แล้วเริ่มจับชีพจรของหลี่จ้าวด้วยความสั่นเทา

ชาวบ้านนอกประตู แอบดูห้องโถงที่ตั้งศพอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่หมอจับชีพจร หมอก็ตรวจดูตาขาวและลมหายใจของเขา “ข้าเคยโชคดีที่ได้อ่านตำราโบราณที่คัดลอกด้วยลายมือ ซึ่งกล่าวว่าในช่วงเวลาที่สำคัญ คนเราอาจเข้าสู่สภาวะคล้ายตายได้”

“บัณฑิตหลี่สำลักเม็ดพุทรา อาจเป็นเช่นนั้น”

“เมื่อครู่ฮูหยินชนโลงศพ ทำให้เม็ดพุทราหลุดออกมา”

พูดจบ ก็หันกลับไปตะโกนเสียงดังว่า “ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ตาย”

ครอบครัวตระกูลหลี่ได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้เสียงดัง หลี่จ้าวจึงลุกขึ้นขอบคุณเพื่อนบ้านใจดีทุกคน และจะไปขอบคุณพวกเขาด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้

งานศพจบลงด้วยการที่คนตายคลานออกมาจากโลงศพ

หลังจากที่หลี่จ้าวจัดการเรื่องภรรยา ลูก และแม่เรียบร้อยแล้ว เขาก็มองไปที่จู๋มั่วและคนอื่น ๆ ด้วยความสงสัย “ท่านผู้สูงศักดิ์ทั้งหลาย ดูเหมือนว่าข้าและพวกท่านจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน…”

จู๋มั่วได้เตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว “ข้าได้ยินมาว่าคุณชายหลี่เคยเข้าเมืองหลวง เพื่อขอคำแนะนำจากท่านอาจารย์ใช่หรือไม่?”

หลี่จ้าวพยักหน้าทันที “ใช่”

“แต่ข้าไม่มีพรสวรรค์ อีกทั้งยังเกิดในครอบครัวที่ยากจน...”

ดังนั้นจึงล้มเหลวในการหาอาจารย์

“คุณชายน้อยของข้าเคยพบคุณชายหลี่โดยบังเอิญ และชื่นชมในตัวท่าน หากท่านไม่รังเกียจ ท่านสามารถมาเป็นศิษย์ของเขาได้” จู๋มั่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลี่จ้าวตกใจ “ขอถามหน่อยว่าเป็นอาจารย์ท่านใด?”

ลู่เจาเจายิ้มแต่ไม่พูด เมื่อเช้านี้ตอนที่เจ้าถูกขังวิญญาณ ข้าเองที่หยุดมันไว้

“คงเป็นพรหมลิขิตกระมัง…” ลู่เจาเจากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เชิญทุกท่านรับประทานอาหารกลางวันที่บ้านของพวกเราเถิด ในหมู่บ้านไม่มีอะไรดี ๆ หรอก มีเพียงแต่อาหารบ้าน ๆ เท่านั้น” หญิงชราพูดพลางขยี้มือของมือ แม้ว่าดวงตาของนางจะมองไม่เห็น แต่นางก็ยังสามารถก่อไฟ ซักผ้า และทำงานง่าย ๆ ได้บ้าง

ครอบครัวนี้ยากจนมาก

นี่เป็นสภาพทั่วไปของบัณฑิต

“เสียดายที่ไก่ในบ้านถูกปล่อยออกไปหมดแล้ว จับไม่ได้... ไม่งั้นจะฆ่าให้พี่ชายได้ชิม” อาอวี้น้อยถอนหายใจด้วยสีหน้าเสียดาย

ทันทีที่พูดจบ…

ก็เห็นซ่านซ่านปีนขึ้นจากพื้น แล้วพุ่งออกไป

ไม่เคยเห็นเขาคล่องแคล่วขนาดนี้มาก่อน เขาพุ่งเข้าใส่ไก่ตัวหนึ่ง

จากนั้นก็จับแม่ไก่ที่กำลังดิ้นรนขึ้นมาแล้วยื่นให้พี่สาวของเขาด้วยท่าทางประจบประแจง

อาอวี้……

หลี่จ้าวอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น “ขออภัยที่ทำให้ทุกท่านต้องเห็นภาพน่าอายเช่นนี้ บ้านของข้ายากจน อาอวี้มีนิสัย…”

“รีบฆ่าไก่สองตัว เที่ยงนี้ให้ทุกท่านได้ลิ้มลอง”

มื้อกลางวัน ลู่เจาเจากินอย่างเอร็ดอร่อย

ตอนที่จากไป นางแอบวางอั่งเปาใบใหญ่ไว้ใต้โต๊ะ