หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1153

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อชดเชยความตกใจกลัวที่ครอบครัวหลี่ได้รับในครั้งนี้ นางจึงทิ้งรอยประทับไว้ที่บ้านของพวกเขา ซึ่งสามารถช่วยป้องกันภัยพิบัติครั้งหนึ่งที่อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้

เมื่อทุกคนจากไป

หลี่จ้าวเห็นอั่งเปาจำนวนมากบนโต๊ะก็ตกใจมาก หลินซื่อหยิบอั่งเปาขึ้นมาแล้วพูดว่า “อั่งเปานี้ เพียงพอที่เราจะซื้อบ้านหลังเล็กๆ ในเมืองหลวงได้เลยนะ” แถมยังสามารถทำธุรกิจเล็กๆ น้อยๆ ได้อีกด้วย ไม่ต่างอะไรกับการถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่เลย

“เดี๋ยวค่อยไปขอบคุณท่านผู้มีพระคุณเมื่อถึงเมืองหลวงแล้วกัน” หลี่จ้าวตื่นเต้นมาก ความปรารถนาในชีวิตของเขาคือให้แม่และลูกเมียมีชีวิตที่ดีขึ้น

ตอนนี้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

ในตอนกลางคืน……

หลี่จ้าวนอนอยู่บนเตียงด้วยความง่วงเหงาหาวนอน ทันใดนั้นภาพบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของเขา……

เขาลุกขึ้นนั่งทันที

“ข้าจำได้แล้ว! ข้าจำได้แล้วว่าเคยเจอคุณหนูเจาเจาที่ไหน!!”

“ตอนที่ข้าไปยมโลก นางขวางข้าไว้ บอกว่าน้องชายตัวแสบที่บ้านเขียนชื่อผิด!! จนยมทูตมาเอาชีวิตข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ... เพื่อแสดงความจริงใจ นางจึงส่งข้ากลับมายังโลกมนุษย์ แถมยังให้ข้ามีอายุขัยเพิ่มขึ้นอีกสิบปี!!”

ตอนนั้น แม้แต่ฮ่องเต้เฟิงตูก็ยังสุภาพกับนางมาก

เขาโชคดีที่ได้ประโยชน์จากความโชคร้าย กลายเป็นคนมีเส้นมีสายแล้ว!

ภายในรถม้า

ซ่านซ่านแอบมองลู่เจาเจาเป็นระยะๆ

เขาขีดชื่อผิดในบัญชีการเกิดการตาย จึงรู้สึกได้ถึงจิตสังหารของพี่สาว

จนกระทั่งคุกเข่าลงที่ห้องโถงที่ตั้งศพน จิตสังหารที่อยู่รอบตัวเขาก็ค่อยๆ หายไป

ลู่เจาเจารีบเก็บจิตสังหารกลับ

“ซ่านซ่าน กระบี่ในมือพี่หญิงสามารถสังหารมารร้ายทั่วทั้งสามดินแดนได้”

“หวังว่าวันหนึ่งเจ้าจะไม่ตกไปอยู่ในมือพี่หญิง”

“ถ้าไม่อยากให้คนรู้ ก็อย่าทำ พี่หญิงจะจับตาดูเจ้าตลอดเวลา” ลู่เจาเจานั่งขัดสมาธิบนรถม้า มีกระบี่เจาหยางวางอยู่บนเข่าส่งเสียงหึ่งๆ

ซ่านซ่านนั่งอยู่มุมรถม้า ยื่นมือเล็กๆ ออกมาลูบจมูก

รู้สึกเย็นวาบที่คอ

นับตั้งแต่พี่สาวกลับมา ชีวิตของเขา……

ก็ยิ่งรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อรถม้าจอดที่หน้าประตู ก็เห็นผ้าแดงแขวนอยู่หน้าประตู และมีตัวอักษรสีแดงมงคลคู่เต็มประตู

“คุณชายรองของบ้านเราใกล้จะแต่งงานแล้ว ฮูหยินกำลังแจกซาลาเปาและขนมปัง รวมถึงเงินขวัญถุงอยู่ที่หน้าประตูเมือง ถ้าทุกคนต้องการ ก็สามารถไปรับความสุขได้” มีขอทานจำนวนมากอยู่นอกประตูเมือง สวี่สืออวิ๋นชอบไปทำบุญในวันขึ้น 1 ค่ำ และ 15 ค่ำของทุกเดือน

นานวันเข้า ที่ประตูเมืองก็มีศาลาริมทางไว้เฉพาะ

เมื่อลู่เจาเจากลับถึงบ้าน ในจวนก็เต็มไปด้วยของหมั้นที่จะส่งไปตระกูลเวิน

“ต่อไปแต่งงานแล้ว ก็จะเป็นผู้นำครอบครัว เงินที่เจ้าหามาตลอดหลายปีนี้ แม่เก็บไว้ให้เจ้าหมดแล้ว”

ลู่เจิ้งเย่ว์เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ใจไม่ละเอียดอ่อนเท่าผู้หญิง แต่เขารู้จักปรับตัว ตอนนี้พอคิดดูแล้ว มันก็มีเหตุผลแบบนี้ เขาจึงไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนท่านแม่แล้ว” อดีตเคยเป็นบัณฑิตหน้าขาว ตอนนี้ผิวถูกแดดเผาจนเป็นสีแทน ดูแล้วมีลักษณะของแม่ทัพผู้แข็งแกร่งไม่น้อย

สวี่สืออวิ๋นน้ำตาคลอ ตอนนั้นถูกไล่ออกจากจวนจงหย่งโหวอย่างน่าเวทนาพร้อมกับลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคน

ตอนนี้ ลูกๆ โตขึ้นแล้ว กำลังจะแต่งงานกันแล้ว

“เยี่ยนซู เจ้าเป็นลูกชายคนโต ก็ต้องคอยสังเกตด้วยว่ามีผู้หญิงที่ตัวเองชอบหรือไม่”

“แม่ไม่อยากจะจับคู่ให้ใคร แค่หวังว่าเจ้าจะหาคนที่รู้ใจได้”

สวี่สืออวิ๋นมองลูกชายคนโตด้วยความเป็นห่วง

ลู่เจิ้งเย่ว์เม้มริมฝีปากแอบหัวเราะ มองพี่ใหญ่ด้วยสายตาขี้เล่น

ลู่เยี่ยนซูจิบชาอย่างสงบ เมื่อเห็นพี่น้องของเขาล้อเล่นกัน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ท่านแม่ ลูกไม่มีหัวใจที่จะรักใคร” ลู่เยี่ยนซูถอนหายใจเบา ๆ

เขารู้ว่า การกระทำของเขาในตอนนี้เพียงพอที่จะทำให้เกิดคลื่นลูกใหญ่ในเมืองหลวงได้

เขาเป็นลูกชายคนโต มีหน้าที่สืบทอดวงศ์ตระกูล แต่จนถึงตอนนี้ เขายังไม่มีความคิดที่จะแต่งงาน……

สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจเบา ๆ

นางโบกมือ บุตรคนที่สองและสามพร้อมกับหรงเช่อก็ถอยออกไป