หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1154

ลู่เจาเจาพาน้องชายหมอบอยู่ใต้โต๊ะ แอบกินไก่ย่างที่ใช้เซ่นไหว้บรรพบุรุษวันนี้

รอจนในห้องไม่มีใครแล้ว สวี่สืออวิ๋นจึงพูดขึ้นว่า

“เยี่ยนซู เรื่องแต่งงานของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนเมื่อหลายปีก่อน ทำให้เจ้าเสียใจมากหรือ?” นางเป็นกังวลอย่างมาก

ตอนนั้นเยี่ยนซูยังเด็ก เมื่อรู้ว่าตัวเองมีคู่หมั้น ไม่ว่าจะไปไหนก็จะซื้อของที่ผู้หญิงชอบกลับมาฝากนางเสมอ

ตอนที่ตามลู่หย่วนเจ๋อกลับไปชิงซี ก็ซื้อของขึ้นชื่อของชิงซีมาฝากนาง

เขาไปเรียนต่อทางใต้ ที่นั่นมีผ้าไหมเยอะ เขาเลยถือโอกาสซื้อผ้าไหมกลับมาด้วย

ถึงจะไม่ใช่ของมีค่ามาก แต่ทุกอย่างล้วนมาจากใจจริง

ลู่เยี่ยนซูเห็นความไม่สบายใจระหว่างคิ้วของแม่ ก็อดถอนหายใจไม่ได้ “ท่านแม่ เจียงอวิ๋นเหมี่ยนยังไม่คู่ควรให้ข้าเป็นแบบนี้”

“ตอนหมั้นหมาย ข้ายังเด็กนัก ยังไม่รู้เรื่องความรัก แต่ตอนนั้น ข้าก็รู้จักความรับผิดชอบแล้ว”

“นางเป็นภรรยาของข้าตลอดชีวิต เป็นคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับข้า”

“ข้าให้ความสำคัญกับนาง ดูแลนาง ทุกเวลาข้าจะนึกถึงนางก่อน นั่นคือความรับผิดชอบที่ข้าควรทำ” ตอนนั้นเขาก็แค่สิบขวบ แต่ก็พยายามรักษาหน้าตาของคู่หมั้นแล้ว

ถ้าเขาไม่เอาไหน คู่หมั้นก็จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้

“ตั้งแต่หมั้นหมายกันมา ไม่ว่าจะเป็นการอยู่ด้วยกันตามปกติ หรือการเอาชีวิตเข้าแลก ข้าก็ทำทุกอย่างอย่างเปิดเผย”

“ข้ากับนาง จบกันไปนานแล้ว”

“ลูกชายไม่ได้ถูกนางทำร้าย”

สวี่สืออวิ๋นเห็นสีหน้าเขาสงบ และดวงตามีความจริงใจ จึงวางใจลงได้

“ถ้าอย่างนั้นเจ้า...”

“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องห่วงลูก ลูกไม่อยากฝืนใช้ชีวิตทั้งชีวิต ถ้าโชคดีได้พบคนที่รู้ใจ ลูกจะพานางกลับบ้านให้ท่านพ่อท่านแม่สบายใจ” หลังจากที่ลู่เยี่ยนซูได้ออกไปพบโลกกว้างกับลู่เจาเจา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว

เปลี่ยนไปตรงไหน เขาก็บอกไม่ถูก

สวี่สืออวิ๋นเข้าใจลูกชาย ถึงแม้จะมีความอ่อนโยน แต่ก็มีความดื้อรั้นอยู่ในสายเลือด

“ช่างเถอะ...”

พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็เห็นเสียงดังเบา ๆ ใต้โต๊ะ

แถมยังมีเสียงแย่งกันอีก

ลู่เยี่ยนซูเปิดผ้าปูโต๊ะออก ก็เห็นลู่เจาเจาและซ่านซ่านกำลังแย่งน่องไก่ย่างกันอยู่

ซ่านซ่านตาแดง ๆ ชี้ไปที่กระดูกไก่ในมือพี่สาวด้วยความน้อยใจ “อ๊าอ๊า... ฮึ่ม…”

เขาชี้ไปที่กระดูกไก่ แล้วชี้ไปที่ปากตัวเอง กอดอกแล้วส่งเสียงฮึ่มเสียงดัง

แล้วก็หันหน้าหนี

“พี่หญิงกินกระดูกไก่หมดแล้ว ไม่ให้เจ้าได้ลิ้มรสเลยงั้นหรือ? ลู่เยี่ยนซูมองแวบเดียว ก็เข้าใจภาษากายของเขาแล้ว

ซ่านซ่านยื่นมือไปหาพี่ใหญ่ด้วยความน้อยใจ

ลู่เยี่ยนซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เจ้าจะไปแย่งกับใครก็ได้ ทำไมต้องไปแย่งกับพี่หญิง ตอนนั้นพี่อวี้โจวของเจ้ายังถูกตีจนต้องร้องขอชีวิตเลย…”

ลู่เจาเจาตบมือเล็กน้อย พร้อมกับยิ้มกว้างบนใบหน้า “แหะๆ…”

แล้วรีบวิ่งตามพี่ใหญ่ไป

“การเข่นฆ่า นั่นแหละคือที่ที่เจ้าควรอยู่” เสียงของเซียนราวกับมีมนต์สะกด หูของเขาเริ่มเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของวิญญาณอาฆาตนับไม่ถ้วน

เขายืนอยู่กลางหมอกขาวด้วยความสับสน ชีเจวี๋ยงั้นหรือ?

การเข่นฆ่า?

สามารถทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองโดยไม่ต้องกังวลงั้นหรือ?

เสียงร้องไห้ที่เคยได้ยินเพียงข้างหูค่อยๆ กลายเป็นรูปร่าง

เขาราวกับกลายเป็นทารกเพศหญิงที่เพิ่งเกิด ร้องไห้เป็นครั้งแรกในโลกมนุษย์ ก็ถูกอุ้มออกไปโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ไม่สิ ถูกจับที่ขาแล้วหิ้วออกไป

ร่างกายเย็นยะเยือก ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้น……

ราวกับเดินเข้าไปในภูเขา แล้วถูกกิ่งไม้แหลมคมบาดจนเลือดท่วมตัว

จากนั้น ก็ถูกเหวี่ยงออกไปอย่างแรง

ร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องไห้แหลมเล็กและอ่อนเยาว์ดังออกมาจากลำคอ

“นังขาดทุน นังชั่ว เจ้ายังกล้ากลับมาเกิดใหม่ที่บ้านข้าอีกหรือ!!”

“บอกพวกนังขาดทุนที่อยากมาเกิดในบ้านข้าเลยนะ มากี่คนข้าก็จะฆ่ากี่คน!”

“ลูกผู้หญิงไร้ประโยชน์! ขวางทางลูกชายข้า!” ชายคนนั้นสบถอย่างเกรี้ยวกราด ขว้างทารกเพศหญิงลงไปในหุบเหวที่เต็มไปด้วยกระดูกสีขาว แล้วเดินจากไปด้วยคำด่าทอ

เสียงร้องไห้ของทารกแหบพร่า มือเล็ก ๆ แกว่งไปมา โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่กำกระดูกสีขาวซีดเอาไว้

ใต้แสงจันทร์ ซ่านซ่านรู้สึกราวกับว่าตนเองกลายเป็นทารกเพศหญิงที่ถูกโยนทิ้งลงไปในคูตั้งแต่เกิด ล้อมรอบไปด้วยกระดูกสีขาวที่ปกคลุมภูเขาทั้งลูก