หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1155

กระดูกขาวเล็กๆ นับไม่ถ้วน……

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ มีดวงตาสีเขียวเป็นคู่ๆ ปรากฏขึ้นรอบตัว

เขาชูกำปั้นขึ้นหวังจะไล่หมาป่าออกไป แต่ฝูงหมาป่ากลับกรูเข้ามา ฟันอันแหลมคมเจาะทะลุผิวหนังอันบอบบาง เจาะทะลุเนื้อ……

เสียงร้องไห้ดังขึ้นอย่างน่าเวทนา

เขารู้สึกว่าเนื้อของเขาถูกฉีกออก กระดูกของเขาถูกกัด รู้สึกว่าความแค้นและความเกลียดชังของเขากลายเป็นรูปร่าง

เขาสะบัดหลุดจากความแค้นของเด็กทารกหญิงอย่างรวดเร็ว

เด็กทารกหญิงคือเขา และไม่ใช่เขา

เขายืนอยู่ในหมอกขาว ดวงตาของเขาค่อยๆ แดงก่ำ ฆ่าเลย ฆ่าเลย……

โลกที่สกปรกนี้ ทุกคนสมควรตาย

เขากลายเป็นลมพัดมาที่บ้านที่เด็กทารกหญิงถูกทิ้ง สามารถมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งปิดหน้าร้องไห้อยู่หน้าต่างอย่างเลือนราง……

“ลูกน้อย ลูกน้อยของแม่ แม่ไม่มีความสามารถที่จะปกป้องเจ้า...”

ซ่านซ่านยืนอยู่หน้าประตูเรือน ในตอนนี้ใบหน้าของเขาเหมือนกับใบหน้าของชีเจวี๋ยในอดีต

ทั่วร่างกายเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่า รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายหลายสายภายในบ้าน

ทุกคนสมควรตาย

ความปรารถนาที่จะเผาผลาญทุกสิ่งแทบจะกลืนกินเขา มีเพียงเลือดเท่านั้นที่สามารถดับความโกรธในใจเขาได้ เขาเดินเข้าไปในบ้านทีละก้าว

ชายคนนั้นน่าจะดื่มเหล้ามา ทั้งตัวมีกลิ่นเหล้า และปากก็สบถไม่หยุด

“นังเด็กบ้า เจ้าตายแล้วหรือ? ยังไม่รีบเผาให้ข้าอีก…ต้มน้ำให้ข้าล้างหน้าแปรงฟัน…” ชายคนนั้นหลับตาก่นด่า

ข้างนอกประตู เด็กหญิงตัวเล็กผอมแห้งจุดไฟด้วยความกลัว

ยายข้างบ้านยังถุยน้ำลาย

“นังขาดทุน ไม่สามารถมีลูกชายได้”

หญิงสาวหน้าซีดเผือด เพิ่งคลอดลูก ยังไม่ทันได้อยู่ไฟก็ลงไปซักผ้าในน้ำเย็น

ทุกคนในเรือนนี้ อ่อนแอเหมือนมดปลวก

ราวกับว่าเพียงแค่เขาโบกมือ ก็สามารถพรากชีวิตพวกเขาไปได้

เขาอยากให้เลือดร้อนๆ ดับความโกรธของเขา เขาตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น เขาค่อยๆ ยกมือขึ้น……

แววตาของเขาประกายด้วยความตื่นเต้นและกระหายเลือด

ดูเหมือนว่าประตูแห่งความโหดร้ายลึกลับบางอย่างได้เปิดออกในกระดูกของเขา

ทั่วร่างกายกำลังกรีดร้องเพื่อฆ่า รอคอยการฆ่าที่จะมาถึง

ในตอนนี้ เขาสูญเสียความมีเหตุผลไปโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่าเขากำลังหลงระเริงอยู่ในความแค้น

เขาเพียงแค่ยกมือขึ้น ฟึ่บ……

เลือดอุ่นๆ สาดกระเซ็นใส่ใบหน้าของเขา เขาถึงกับแลบลิ้นเลียเบาๆ ความสุขล้นปรี่อยู่ในใจ

เขาโหยหาการฆ่าฟัน เขาต้องการที่จะฆ่าให้ตายไปข้างหนึ่ง!

หัวของชายคนนั้นกลิ้งไปตามพื้น เขาเพียงแค่ยกเท้าขึ้น เตะหัวนั้นออกไปนอกประตูห้อง กลิ้งไปสองรอบ

ความหงุดหงิดของเขาดูเหมือนจะหายไปในพริบตา เขาเริ่มที่จะเพลิดเพลินกับความสบายใจนี้

เขาเดินออกจากห้อง ไปยืนอยู่หน้าห้องครัว

เขามองเลือดที่ปลายนิ้วด้วยความตกใจ แย่แล้ว แย่แล้ว ข้าฆ่าคนแล้ว!!

แต่ดูเหมือนจะมีความโกรธไม่รู้จบในหัวของเขาตะโกนใส่เขา และล่อลวงเขา

ซ่านซ่านพยายามดิ้นรนที่จะหลุดพ้นจากความโกรธ

เขาเดินโซเซออกไปจากที่นี่

เต็มไปด้วยการฆ่าฟันที่ไม่ได้รับการระบาย ความโกรธเต็มตัวไม่สามารถสลายไปได้

เขาเดินไปตามถนนสายยาว เห็นยาม เห็นพ่อค้าแม่ค้าเก็บร้าน เห็นชาวประมงจับปลาริมแม่น้ำ…… เขาอดกลั้นความตั้งใจที่จะฆ่าและทำลายทุกสิ่งไม่ได้

เขาลังเลและดิ้นรน……

หลังจากนั้นไม่นาน

เขาปรากฏตัวในสถานที่ที่คุ้นเคย

ฟึ่บ……

ฟึ่บ……

เสียงกัดที่ลำคอเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ชีเจวี๋ยในชุดดำนั่งอยู่หน้ากรงไก่ด้วยความเย็นชา และฆ่าไก่โดยไม่มีการแสดงออกทางสีหน้า

พังทลาย ภายในใจพังทลายไปนานแล้ว!!

เขาไม่เข้าใจด้วยซ้ำ ว่าทำไมตนเองถึงมาที่นี่!!

ทุกอย่าง เหมือนฝันแต่ไม่ใช่ฝัน

เมื่อซ่านซ่านลืมตาขึ้น เขารู้สึกว่าฟันอ่อนแอและไม่มีแรง เหมือนเหนื่อยมาทั้งคืน