หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1156

ฟ้ายังไม่สาง ซ่านซ่านก็ตกใจตื่นเพราะฝันร้าย

น่ากลัวเกินไปแล้ว

บอกไม่ถูกว่าสิ่งที่น่ากลัวกว่าคือความคิดที่อยากทำลายทุกสิ่ง หรือการฆ่าไก่ทั้งคืนกันแน่

“คุณชายน้อยตื่นเช้าจังเลยเจ้าค่ะ บ่าวก็กำลังจะไปปลุกคุณชายพอดี” สาวใช้หยิบเสื้อผ้าออกมา เตรียมให้ซ่านซ่านลุกจากเตียง

“วันนี้คุณชายรองจะแต่งงาน คนในจวนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ทำงานเพื่อเตรียมงานแต่งทั้งคืนเลยเจ้าค่ะ”

“ฮูหยินสั่งให้แต่งตัวคุณชายกับคุณหนูเจาเจาให้ดูรื่นเริงหน่อยนะเจ้าคะ” สาวใช้อุ้มเขาขึ้น จัดแจงเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจึงอุ้มออกไป

“คุณชายปวดฟันหรือเจ้าคะ? ทำไมเอาแต่มือปิดแก้มอยู่แบบนั้น” สาวใช้สงสัย เขาไม่พูดอะไร ได้แต่ปิดหน้า สาวใช้จึงคิดว่าเขาปวดฟัน

ซ่านซ่านปวดฟัน แต่ไม่กล้าพูด

ได้แต่ส่ายหัวเท่านั้น

ในจวนประดับโคมไฟสีแดงไปทั่ว ขนมเปี๊ยะและซาลาเปาใส่เข่งประทับตัวอักษรความสุขถูกยกไปที่ประตูเมือง

สวี่สืออวิ๋นยังเตรียมเหรียญทองแดงไว้หลายเข่ง ใครมาแสดงความยินดีก็จะได้ไปคนละนิดละหน่อย ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านหรือขอทาน

ลู่เจาเจาสวมชุดกระโปรงสีแดงสดใส นางอายุห้าขวบครึ่ง ผมเริ่มยาวแล้ว อวี้ซูจึงเกล้าผมให้เป็นมวยเล็กๆ อย่างสวยงาม

นางหมอบอยู่หน้าประตูหลังเรือน แล้วหยิบถุงเงินออกมาจากกระเป๋า

“อืม เอาไปแลกเป็นเศษเงิน แบ่งให้เหล่าลูกน้องของข้าหน่อยดีกว่า”

“พี่รองของข้าแต่งงาน ให้เหล่าลูกน้องได้กินเหล้ากินกับข้าวเพิ่มหน่อย”

ขอทานหน้าประตูดีใจจนยิ้มแก้มปริ ชั่งน้ำหนักดู ว้าว เป็นซองแดงใหญ่อลังการ

“ขอบคุณซางเปียว ขอบคุณหัวหน้า...”

ลู่เจาเจาหรี่ตาโบกมือ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง แต่พี่น้องที่มาช่วยรับเจ้าสาวมาถึงจวนลู่แต่เช้าแล้ว

ลู่เจิ้งเย่ว์สวมชุดเจ้าบ่าว ยกน้ำชาแทนเหล้าให้เพื่อนๆ “วันนี้ต้องรบกวนพี่น้องทั้งหลายช่วยรับเจ้าสาวแล้ว”

ช่วงเวลาการไปรับเจ้าสาว เป็นช่วงเวลาที่จะต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีเพื่อฝ่าห้าด่าน และสังหารหกขุนพล

“ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ พี่ใหญ่และน้องสามของท่านเป็นจอหงวน ด่านบุ๋น ไม่ยากเกินไปสำหรับพวกเขาหรอก”

“ส่วนพวกเราจะรับผิดชอบด่านบู๊เอง ท่านวางใจเถิด”

“ใช่ๆๆ ถ้าไม่ไหว ก็ยังมีข้า…” หลี่จื้อซีโผล่สีหน้าซีดเผือดออกมา

พอเขามา ทุกคนก็รีบแยกย้ายกันไป

“หลี่ทั่นฮวา เจ้ามาได้ยังไง! เร็วเข้าๆ จัดโต๊ะแยกให้หลี่ทั่นฮว”

“หลี่ทั่นฮวา พวกเราไม่ได้รังเกียจเจ้านะ แต่ดวงของเจ้ามัน…” พูดไม่ทันขาดคำ รองแม่ทัพที่ยืนใกล้ที่สุดก็โดนนกขี้รดหัวเข้าอย่างจัง

หลี่จื้อซีเอามือกุมหัว แล้วเดินกะเผลกไปด้านหลัง

“อยากดื่มอวยพรงานแต่งจริง ๆ นะ” บนใบหน้าดูน่าสงสาร หน้าผากมีผ้าพันแผล เห็นรอยเลือดสีแดง

“หลี่ทั่นฮวา ระหว่างทางที่เจ้ามาดื่มเหล้าเกิดเรื่องอีกแล้วหรือ?” ใต้เท้าคนหนึ่งที่มาร่วมงานแต่งถามขึ้น

เดิมทีเขาเป็นเพียงเศษเสี้ยววิญญาณของเซิ่งเหอ มีชีวิตและความตายร่วมกัน

ลู่เจาเจาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นดึงพลังวิญญาณส่วนหนึ่งออกมา รวมเป็นลูกแก้วเล็กๆ มอบให้หลี่จื้อซี “อืม ตอนนี้สามารถป้องกันความโชคร้ายของเจ้าได้ชั่วคราว แต่คงไม่ได้นาน” ผู้ที่แก้ปมต้องเป็นคนผูกปม เซิ่งเหอต้องดีขึ้น เขาก็จะดีขึ้นได้

หลี่จื้อซียื่นมือออกไป เมื่อลูกแก้วอยู่ในมือก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

“ขอบคุณองค์หญิงที่ประทานสมบัติล้ำค่า” แววตาของหลี่จื้อซีเป็นประกาย เขาตั้งใจจะทำเป็นจี้ห้อยคอ

เขาอยู่ในแคว้นใต้ และได้เห็นความสามารถอันยิ่งใหญ่ขององค์หญิง

“ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้ว ออกไปรับเจ้าสาวกันเถอะ” แม่สื่อตะโกนเสียงดัง ผู้คนต่างก็ออกไปด้วยความยินดีปรีดา

ตอนนี้ฟ้าเพิ่งสาง มีชาวบ้านจำนวนไม่น้อยออกมาขอเงินขวัญถุงและพูดคำมงคล

เหล่าคนรับใช้ที่อยู่สองข้างทางก็ไม่ได้ไล่ไป แต่โปรยเงินและขนมขวัญถุงด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศครึกครื้นอย่างยิ่ง

“รับเจ้าสาวแล้ว...”

เด็กๆ ตะโกนอย่างมีความสุขตลอดทาง ตีกลองและตีฆ้องไปที่บ้านตระกูลเวิน

ตระกูลเวิน

เงินหนิงซบหน้าลงบนตักของแม่ด้วยน้ำตาที่เปื้อนใบหน้า แม่เวินเคยลำบากมาก่อนในช่วงวัยสาว และตอนนี้สามารถเห็นร่องรอยของกาลเวลาบนใบหน้าของนางได้

“เจิ้งเย่ว์เป็นเด็กดี แม่วางใจที่จะมอบลูกสาวให้กับเจิ้งเย่ว์”

“ถึงแม้ว่าลู่หย่วนเจ๋อจะไม่ใช่คนดี แต่ลูกๆ ของเขาก็เป็นเหมือนหน่อไม้ที่งอกงามจากต้นไผ่ที่ไม่ดี” ใต้เท้าเวินถอนหายใจเล็กน้อย