หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1157

“ตอนนี้ ใครบ้างที่ไม่อยากแต่งงานกับตระกูลลู่?”

“ไม่ว่าจะเป็นลู่เยี่ยนซู เจิ้งเย่ว์ หรือหยวนเซียว แต่ละคนล้วนเป็นบุคคลที่โดดเด่น คนทั้งเมืองต่างจับตามองพวกเขา…” การแต่งงานกับตระกูลลู่ หมายถึงการเติบโตที่ยิ่งใหญ่

สตรีผู้สูงศักดิ์และสง่างาม ต่างจับตามองตระกูลลู่

“เดิมที ตระกูลเวินของเราอยู่ในระดับเดียวกับจวนจงหย่งโหว ถือว่าเป็นคู่ครองที่เหมาะสมกัน”

“แต่ต่อมา ลูกๆ ของตระกูลลู่ยิ่งมีความสามารถมากขึ้น ข้าคิดว่าการแต่งงานนี้อาจจะไม่สำเร็จด้วยซ้ำ” เพราะใครๆ ก็อยากมีคู่ครองที่เหมาะสมและสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้

ตระกูลเวินเมื่อเทียบกับตระกูลลู่แล้ว ฐานะต่ำต้อยเกินไป

“เจิ้งเย่ว์และฮูหยินไม่ใช่คนแบบนั้น” เวินหนิงปาดน้ำตาด้วยดวงตาแดงก่ำ มองบิดาด้วยความรักและเคารพ

นับตั้งแต่ตระกูลลู่มีอำนาจ เจิ้งเย่ว์ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่มีต่อนางเลย

ใต้เท้าเวินมองบุตรสาว แววตาของเขาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย “อาหนิงมีวาสนาดี พ่อแม่สบายใจ ดีๆๆ…”

ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงตีกลองและฆ้องดังมาจากลานบ้านด้านนอก

“คุณชายมารับเจ้าสาวแล้วเจ้าค่ะ...มาถึงหน้าประตูแล้ว คุณหนูรีบคลุมหน้านะเจ้าค่ะ” สาวใช้รายงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้มขณะเข้ามาในเรือนด้านใน

ในชั่วพริบตา ตระกูลเวินก็คึกคักขึ้นมา

ข้างกายลู่เจิ้งเย่ว์มีพี่ใหญ่และน้องสามอยู่ ด้านหลังยังมีกลุ่มชายหนุ่มรูปงามอีกมากมาย ชาวบ้านที่มามุงดูต่างพากันอ้าปากค้าง

ชายหนุ่มรูปงามของเป่ยเจา อยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วหรือ?

เมื่อเหล่าฮูหยินเห็นภาพนี้ แววตาของพวกนางก็เป็นประกาย และในใจก็เกิดความคิดที่จะแต่งงานกับตระกูลลู่ขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณหนูเวินช่างโชคดีเหลือเกิน...การแต่งงานที่เหล่าคุณหนูตระกูลสูงต่างแย่งชิงกัน กลับตกเป็นของนางไปแล้ว” ไม่รู้ว่าใครพูดประโยคเสียดสีออกมาจากฝูงชน

“อย่าพูดเหลวไหล ฮูหยินลู่ให้ความสำคัญกับเวินหนิง ถือว่านางเป็นลูกสาวอีกคน ระวังจะไม่ได้แต่งงานแล้วยังกลายเป็นศัตรูกันอีกนะ” ไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับตระกูลลู่ในตอนนี้

หญิงสาวที่พูดนั้นเบ้ปาก

ครอบครัวของเวินหนิงไม่ดีเท่านาง รูปร่างหน้าตาก็ไม่ดีเท่านาง ความรู้ความสามารถก็ไม่ดีเท่านาง นางไม่เข้าใจว่า ทำไมตระกูลลู่ถึงยอมรับแต่เวินหนิง

ครอบครัวของนางเคยฝากคนไปพูดกับตระกูลลู่ แต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างสุภาพ

ที่น่าอิจฉายิ่งกว่านั้นคือ ตอนที่ลู่เจิ้งเย่ว์ไปรับตัวเจ้าสาว เขากลับคุกเข่าต่อหน้าพ่อแม่ของเวินหนิงและสาบานว่า

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ขอบคุณพวกท่านที่เชื่อใจข้า และยอมยกอาหนิงให้ข้า”

“เจิ้งเย่ว์จะไม่ทำให้อาหนิงต้องเสียใจ จะไม่ทำให้อาหนิงเชื่อใจคนผิด”

“วันนี้ เจิ้งเย่ว์ขอสาบานต่อหน้าแขกผู้มีเกียรติทุกคน”

ทันทีที่เจ้าบ่าวพูดจบ ห้องก็เงียบลง

เวินหนิงที่สวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็เผลอกำชายเสื้ออย่างประหม่า ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“วันนี้ ข้า ลู่เจิ้งเย่ว์ ขอสาบาน ณ ที่นี้”

“ในชีวิตนี้ข้าขอสาบานว่าจะแต่งงานกับอาหนิงเพียงผู้เดียว ไม่รับอนุภรรยา ไม่แต่งภรรยาอื่น ไม่เลี้ยงดูหญิงอื่น จะใช้ชีวิตคู่กับอาหนิงเพียงคนเดียวเท่านั้น หากผิดคำสาบานนี้ ขอให้เจิ้งเย่ว์ต้องตายอย่างอนาถ!” คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึง

พ่อและแม่เวินรีบพูดอย่างร้อนรนว่า “ไม่ได้ ไม่ได้…”

น้ำตาของเวินหนิงหยดลงบนไหล่ของน้องชาย ทำให้เสื้อผ้าเปียกโชก

แววตาของลู่เจิ้งเย่ว์ก็เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ ในที่สุดเขาก็สามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเองและอาหนิงได้

ในความฝันของเขา พี่น้องของเขาและตระกูลสวี่ถูกตัดสินประหารชีวิต

อาหนิงถูกทำร้ายโดยคนที่ลู่จิ่งเหยาส่งมาเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น

ในที่สุด เขาก็เปลี่ยนชะตากรรมได้

เขาต้องการให้อาหนิงมีชีวิตที่สงบสุข ปลอดภัย และมีความสุขตลอดไป

ระหว่างที่ลู่เจิ้งเย่ว์พาเจ้าสาวกลับมา ลู่เจาเจากำลังเดินวนรอบซ่านซ่าน

นางเอียงศีรษะและเดินวนรอบซ่านซ่านหลายรอบ

“แปลกจัง เจ้ามีกลิ่นอายที่แตกต่างออกไป...”

“เหมือนกลิ่นอายของคนที่เคยฆ่าคน...”

“แต่ก็ไม่เคยทำบาป แถมยังมี...บุญเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย?” ลู่เจาเจาดมกลิ่นบนตัวเขา จริงๆ แล้วไม่มีวิญญาณอาฆาตเลย

ซ่านซ่านตัวสั่นด้วยความประหม่า กอดขาแม่ด้วยความหวาดกลัว

เขาไม่อยากถูกพี่สาวฆ่าด้วยกระบี่ในวันมงคลเช่นนี้!

“เจ้าสาวมาแล้ว…” เสียงตะโกนดังมาจากข้างนอก ทันใดนั้นก็มีเสียงประทัดดังขึ้น