หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1159

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกๆ หลายคนต่างก็มีความสามารถ

มีธุรกิจที่ดูแลเองด้วย เมื่อตรวจสอบดูแล้วก็พบว่ามีมูลค่ามากทีเดียว

เวินหนิงตกใจมาก หน้าตาแดงก่ำ “ท่านแม่ อาหนิงเพิ่งเข้าบ้านยังไม่รู้วิธีดูแลบ้าน ให้ท่านแม่ดูแลไปก่อนเถิด”

นางไม่เคยคิดเลยว่า วันแรกที่เข้าบ้าน ท่านแม่จะแบ่งทรัพย์สินให้เลย

แม่ของเวินหนิงเข้าบ้านมาสิบกว่าปีกว่าจะได้ดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน ทำให้มีความขัดแย้งกับนายหญิงใหญ่อยู่บ้าง

ฮูหยินในบ้านให้ความสำคัญกับอำนาจในการดูแลบ้านมาก

ยิ่งเป็นตระกูลที่มีฐานะสูงส่ง ก็ยิ่งเป็นเช่นนั้น

ก่อนวันแต่งงาน แม่ยังสอนนางเป็นพิเศษว่า ไม่จำเป็นต้องแย่งชิงอำนาจในการดูแลบ้าน ลูกชายตระกูลลู่มีความสามารถ อนาคตสดใส ไม่ต้องกังวลว่าจะสร้างฐานะไม่ได้

แต่ในพริบตา แม่สามีก็ส่งพวงกุญแจใหญ่มาให้

สวี่สืออวิ๋นเห็นนางโบกมือปฏิเสธ ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“รับไปเร็วเข้า ทรัพย์สินในบ้านแบ่งกันเรียบร้อยแล้ว ไม่เชื่อก็ลองถามดูสิ บ้านเราแบ่งกันมาสามวันแล้ว เพิ่งจะแยกทรัพย์สินส่วนใหญ่ออกมาได้...”

เวินหนิงมองไปที่ลู่เจิ้งเย่ว์

ลู่เจิ้งเย่ว์ยิ้มให้นาง “รับไปเถอะ ท่านแม่บอกว่าหลังแต่งงานแล้วต่างคนต่างดูแลทรัพย์สินของตัวเอง”

สวี่สืออวิ๋นตบมือเวินหนิงเบา ๆ พยุงให้นางลุกขึ้นยืน “แม่ก็เคยเป็นลูกสะใภ้มาก่อน พวกเจ้าสามีภรรยาปิดประตูแล้วใช้ชีวิตด้วยกันให้ดีก็พอ บ้านเราไม่ใช่คนที่มีกฎเกณฑ์เยอะเช่นนั้น”

“สิ่งที่เป็นของพวกเจ้า พวกเจ้าก็ต้องดูแลเองตามธรรมชาติ”

เมื่อเวินหนิงเห็นสามีพยักหน้าและแม่สามีก็เต็มไปด้วยความจริงใจ นางจึงพยักหน้ารับ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งและความคาดหวังในอนาคต

จากนั้น ทุกคนในครอบครัวก็มอบของขวัญต้อนรับลูกสะใภ้คนใหม่

เวินหนิงเตรียมของขวัญไว้แต่เนิ่นๆ เพื่อมอบให้ญาติๆ ของตระกูลเวิน

ลู่เจาเจากอดของขวัญไว้ หน้าตาเศร้าสร้อย “เมื่อคืนก็ไม่ได้ส่งเสียงดังในห้องหอ…” พึมพำด้วยริมฝีปากเล็ก ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ลู่เจิ้งเย่ว์จ้องมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เจ้าส่งเสียงดังแล้ว!”

ลู่เจาเจาทำหน้ามึนงง เป็นไปไม่ได้ เมื่อคืนข้าเข้านอนเร็ว ข้ายังฝันว่าปวดฟันอยู่เลย ใครส่งเสียงดังกันเล่า!!

ใต้เปลือกตาลู่เจิ้งเย่ว์มีรอยคล้ำ เขามองเวินหนิงด้วยความเศร้าโศก เวินหนิงหน้าแดงทันที

“เมื่อคืนข้าฝันว่าปวดฟัน ข้าไม่ได้ส่งเสียงดังใส่ท่าน” ลู่เจาเจาเอามือปิดแก้มของนาง

เมื่อเงยหน้าขึ้น ซ่านซ่านที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กดื่มนมก็ปิดปากของเขา

“เขาก็ปวดฟันเหรอ?” ลู่เจาเจาถาม

สาวใช้ที่ดูแลซ่านซ่านกล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ คุณชายซ่านซ่านเพิ่งสิบเดือน มีฟันแค่สามซี่เท่านั้น”

“เมื่อคืนไม่รู้เขาเป็นอะไร หัวเราะคิกคักทั้งคืน เช้านี้ตื่นมาแก้มก็ปวดเมื่อย...”

ซ่านซ่านรู้สึกผิด ยกขวดนมขึ้นมาบังสายตาของพี่สาว

ขอโทษด้วย เมื่อคืนนางร้องไห้หนักมาก ซ่านซ่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ลู่เจาเจาจ้องมองซ่านซ่านอย่างดุเดือด

มือที่ยกขึ้นของซ่านซ่านหยุดชะงัก แล้วค่อย ๆ หดกลับไปข้างหลัง

“ท่านแม่ น้องชายไม่มีปัญหาอะไร” ลู่เจาเจายิ้มให้แม่ สวี่สืออวิ๋น……

ตอนกลางคืน ลู่เจิ้งเย่ว์กลับมาก็เริ่มเก็บข้าวของ

สวี่สืออวิ๋นเงียบไม่พูดอะไร ดวงตาแดงก่ำของนางบอกทุกอย่างได้เป็นอย่างดีแล้ว

“ท่านแม่ เป่ยเจาต้องการข้า ชาวบ้านต้องการข้า ข้าไม่กล้าหมกมุ่นกับเรื่องส่วนตัว ตอนนี้อาจมีผู้บริสุทธิ์ถูกฆ่าอยู่ที่ชายแดนก็ได้” สายตาของลู่เจิ้งเย่ว์มองไปที่ภรรยา แต่งงานได้สามวันก็ต้องออกไปรบ เขาละอายใจต่ออาหนิง

แต่อาหนิงมองเขาด้วยรอยยิ้ม ไม่มีความน้อยใจเลยแม้แต่น้อย

“ข้าเก็บของเรียบร้อยแล้ว จะไปเป็นทหารกับเจ้า” คำพูดของอาหนิงทำให้ลู่เจิ้งเย่ว์ตกใจ

“ข้าพอมีความรู้ทางการแพทย์บ้าง จะไม่ทำให้ท่านลำบาก”

อาหนิงเคยร่ำเรียนวิชาแพทย์กับหมอหญิงตั้งแต่เด็ก และเคยติดตามไปรักษาคนไข้หลายครั้ง ฝีมือก็ไม่เลวเลยทีเดียว

“ท่านแม่ไม่ต้องห้ามอาหนิงแล้ว อาหนิงตัดสินใจแล้ว” นางมองไปที่สวี่สืออวิ๋น แล้วส่ายหัวเบา ๆ

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะมองนาง ราวกับมองทะลุผ่านนางไปยังอนาคตของนาง

จากนั้นก็ยิ้มออกมา

“พี่สะใภ้รอง เจาเจาจะให้ยันต์คุ้มกันภัยนะ อย่าถอดออกไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม...”

“พี่สะใภ้รอง อยากทำอะไรก็ทำเถอะ”

เด็กสาวกระโดดโลดเต้นออกจากห้องโถงใหญ่ สวี่สืออวิ๋นเห็นว่าลูกชายลูกสะใภ้ดูเหมือนจะมีเรื่องจะคุยกัน จึงไม่รบกวนและเดินออกมา