หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1160

นางวิ่งตามทันลู่เจาเจา “เจาเจา เจ้าเห็นอะไรในตัวอาหนิงหรือ?”

เจาเจายิ้มอย่างมีเลศนัย “ท่านแม่ พี่สะใภ้รองมีทางของนางเอง ให้นางไปกับพี่ชายรองเถอะ”

นางทิ้งยันต์คุ้มกันภัยไว้ให้ เพื่อปกป้องพี่สะใภ้รองให้ปลอดภัย

พี่สะใภ้รองมีอนาคตของคนมากมายเกี่ยวข้องอยู่

ทักษะทางการแพทย์ของนาง จะนำความหวังและชีวิตมาสู่ผู้คนมากมาย

ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน ชะตากรรมเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา สามารถทำนายได้เท่านั้น ไม่สามารถสอดส่องได้

สวี่สืออวิ๋นส่งเจาเจากลับห้องด้วยความกังวล

ลู่เจาเจารู้สึกถึงพลังงานด้านลบภายในลานบ้าน จึงเดินออกจากห้องอย่างเงียบ ๆ

ซ่านซ่านยืนอยู่หน้าประตูเรือน

กลุ่มหมอกดำหนาทึบแผ่กระจายอยู่หน้าประตู

ลู่เจาเจาโกรธจนผมตั้งชัน เจ้ามารผจญนี่ กล้าสมคบกับวิญญาณชั่วร้ายอีกแล้วหรือ???

แต่ใครจะไปรู้ว่า มีเด็กผู้หญิงถักเปียเดินออกมาจากหมอกดำทีละคน

ในหมู่พวกเขายังมีเด็กทารกหญิงจำนวนมากที่ยังเดินไม่ได้

ลู่เจาเจาชะงักฝีเท้าเล็กน้อย

ตอนนี้ กระบี่เจาหยางอยู่ในมือของนางแล้ว

นางเข้าไปใกล้ประตูอย่างเงียบ ๆ และได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จากหมอกดำนั้น

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ศีรษะถูกควักออกไปครึ่งหนึ่งและลูกตาถูกควักออก กำลังอุ้มเด็กทารกที่ตายแล้วอยู่ในอ้อมแขนของนาง

“ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยแก้แค้นให้เรา”

เด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นเด็กที่ถูกโยนลงไปในหุบเหวทารกแรกเกิด

ตอนนี้หน้าซีดเขียว ตาเบิกโพลงมองไปที่ประตู

“ท่านพ่อให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว มีลูกสาวห้าคนในครอบครัว เพื่อที่จะให้ลูกอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ พี่สาวคนโตอยู่บ้านทำงาน ถูกทุบตีทุกวัน ถูกเลี้ยงดูมาขายให้กับชายชราตาบอด แต่งงานได้ครึ่งเดือน หนีกลับมาทั้งตัวมีแต่บาดแผล แต่ก็ถูกท่านพ่อส่งกลับไปบ้านสามีอีก”

“วันต่อมา ก็ผูกคอตายแล้ว”

“ข้าเป็นลูกคนที่สอง ตอนข้าอายุแปดขวบ ท่านพ่อดูดวงบอกว่าข้าขวางทางน้องชาย ท่านพ่อขุดข้าทั้งเป็นแล้วทิ้งข้าไว้ที่หุบเหวเด็กทารก”

“น้องสาวคนที่สามถูกฝังทั้งเป็นเมื่อนางเกิดออกมา”

“น้องสาวคนที่สี่ถูกโยนลงไปในน้ำเดือด”

“น้องสาวคนที่ห้าถูกทิ้งในหุบเหวเด็กทารก”

“ทั้งชีวิตของเราไม่เคยถูกคาดหวังเลย ติดอยู่ในวันที่เราตายและไม่สามารถเข้าสู่วัฏจักรการกลับชาติมาเกิดได้”

เด็กผู้หญิงที่มีครึ่งหัวกำลังอุ้มน้องสาวของนาง โดยมีเลือดและน้ำตาไหลออกมา จากดวงตาที่ว่างเปล่าที่ไม่มีลูกตา

“เพียงเพราะเราเกิดเป็นผู้หญิง เราก็ถือว่าผิดพลาดแล้ว”

“พวกนางยังมีความแค้น ไม่สามารถเข้าสู่วัฏจักรได้”

“ยิ่งกว่านั้น วิญญาณเร่ร่อนไร้ชื่อ จะเข้าสู่วัฏจักรได้อย่างไร?”

“หวังพั่นตี้ แดนปรภพมีกฎเกณฑ์ของแดนปรภพ รีบไปรายงานตัวกับพวกข้า หากเลยเวลา ก็จะไม่มีโอกาสเกิดใหม่แล้ว” ไป๋อู๋ฉางถือโซ่ตรวนในมือ เตรียมที่จะจับวิญญาณลงไปยังแดนเบื้องล่าง

แต่หวังพั่นตี้กลับถอยหลัง แล้วกอดน้องสาวไว้แน่น

“ขอใต้เท้าโปรดเมตตาด้วย น้องๆ ของข้าถูกพรากชีวิตตั้งแต่เกิด ไม่มีชื่อ ไม่มีป้ายหลุมศพ น่าสงสารยิ่งนัก ขอท่านโปรดช่วยด้วยเถิด” ความแค้นในใจของพ่านตี้คลายลงแล้ว แต่ในคูเด็กทารกยังมีวิญญาณเด็กอีกหลายร้อยดวงที่ตายอย่างไม่เป็นธรรม

เฮยอู๋ฉางขมวดคิ้ว “หวังพั่นตี้ หากเจ้าไม่ไป ก็เท่ากับสละโอกาสในการเกิดใหม่”

ในหมอกดำ เสียงร้องไห้ของเด็กทารกทำให้หวาดกลัว

หวังพั่นตี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมแพ้ “ขอบคุณใต้เท้าที่มารับ พ่านตี้...ไม่ไปแล้ว” นางกอดน้องสาวไว้แน่น……

ลู่เจาเจาเดินออกมาจากเงามืด

แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะถึงยังไง มนุษย์ก็มองไม่เห็นพวกเขาอยู่แล้ว

แต่ลู่เจาเจาเดินไปตรงหน้าพ่านตี้ แล้วถามอย่างจริงจังว่า “หรงเซี่ยงซ่านได้ทำหน้าที่แทนสวรรค์ ช่วยแก้แค้นให้พวกเจ้าแล้วงั้นหรือ?” นางชี้ไปในบ้าน

พ่านตี้ตกตะลึง นางเห็นพวกเราได้ด้วยหรือ?

แล้วก็พยักหน้า “อืม คุณงามความดีของผู้มีพระคุณจะไม่มีวันลืม”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว” ดีใจจัง ซ่านซ่านของเราทำความดีได้ด้วย!!!