หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1161

นางหันไปมองเฮยไป๋อู๋ฉาง ทั้งสองคนรู้สึกว่านางคุ้นหน้าอยู่บ้าง

ไป๋อู๋ฉางตบหัวตัวเองอย่างแรง แล้วจับเฮยอู๋ฉางคุกเข่าลงกับพื้น

นี่ไม่ใช่แขกผู้มีเกียรติของฮ่องเต้เฟิงตูหรอกหรือ!!

ครั้งที่แล้วที่นางมา ทั้งแดนปรภพออกมาต้อนรับ สิบพญายมมาเป็นเพื่อนด้วยตัวเอง แม้แต่ทุกซอกทุกมุมของนรกก็ถูกทำความสะอาดอย่างหมดจด ฮ่องเต้เฟิงตูถึงกับฉีดน้ำหอมไปทั่วแดนปรภพ

ไป๋อู๋ฉางยิ้มอย่างประจบประแจง “ข้าก็ว่าวันนี้ออกจากบ้านเห็นนกกางเขนร้องรอบๆ ตัว คิดแล้วว่าต้องเจอเรื่องดีๆ แน่ๆ ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เจอท่านผู้สูงศักดิ์”

“ท่านผู้สูงศักดิ์มีอะไรจะสั่งหรือไม่?”

ลู่เจาเจาโบกมือ เฮยไป๋อู๋ฉางจึงลุกขึ้นยืนทันที

“พวกนางถูกพรากชีวิตไปตั้งแต่เกิด ชีวิตก็ลำบากมากแล้ว พาพวกนางไปแดนปรภพแล้วให้ไปเกิดใหม่ที่ดีๆ เถอะ”

“พวกชื่อไม่มีชื่อ ไม่มีแซ่ ไม่มีหลุมศพ ไม่มีใครเซ่นไหว้ ให้ค่านำทางพวกเจ้าไม่ได้ หรือว่าจะให้ข้าเผากระดาษเงินกระดาษทองให้พวกเจ้าดีหรือไม่?” ลู่เจาเจามองไปที่เฮยไป๋อู๋ฉาง

เฮยไป๋อู๋ฉางโบกมือเป็นภาพติดตา “ไม่ได้ๆๆ เราไม่กล้ารับของขวัญหรอก”

โดยปกติแล้วต้องรับ

แต่ของเจ้า ใครจะกล้ารับ!!

เดี๋ยวฮ่องเต้เฟิงตูจะมาสับพวกเขาสองคนน่ะสิ

“ถ้าลำบากใจ ข้าจะไปคุยกับฮ่องเต้เฟิงตูให้พวกเจ้าดีหรือไม่?”

ทั้งสองยิ้ม “เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องไปรบกวนฮ่องเต้เฟิงตูหรอก ท่านวางใจเถิด มอบให้พวกเราจัดการได้เลย”

“ต้องไปส่งให้ถึงแท่นวัฏจักร แล้วให้ได้เกิดใหม่ในที่ดีๆ อย่างแน่นอน”

“พวกนางเป็นวิญญาณอาฆาต แต่ไม่เคยทำร้ายใคร ก็สามารถไปเกิดใหม่ได้ แถมยังได้เกิดใหม่ที่ดีๆ อีกด้วย…” พูดจบก็ยิ้มหวานให้พ่านตี้

พ่านตี้……

แตกต่างกันมากเพียงนี้เชียวหรือ?

“หวังจ้าวตี้ พาวิญญาณเด็กพวกนี้ไปเกิดใหม่กับพวกเราเถิด” ทั้งสองคนไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อครู่อีกต่อไป ตอนนี้ยิ้มแย้มแจ่มใสราวกับสายลมที่อบอุ่น

“ชื่อพ่านตี้ไม่เพราะเอาเสียเลย เปลี่ยนชื่อใหม่ดีกว่า” ลู่เจาเจาขัดจังหวะเขา

“เปลี่ยนเป็นชื่ออวี้เจินเป็นไง”

หวังพั่นตี้...ไม่สิ หวังอวี้เจิน ตัวแข็งค้างไปชั่วขณะ น้ำตาคลอเบ้า ผ่านไปนานก่อนจะโค้งคำนับลู่เจาเจา

“ขอบคุณคุณหนูที่ตั้งชื่อให้ อวี้เจิน อวี้เจิน... ที่แท้ตัวข้าก็เป็นหยกชั้นดี ไม่ใช่เด็กสาวที่น่ารังเกียจ…” นางพูดทั้งน้ำตา แต่แววตายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ถ้ามีโอกาสผ่านไปแถวหุบเหวเด็กทารก ข้าจะสร้างหลุมศพให้พวกเจ้า”

“ไปเกิดใหม่เถิด”

“กลับมาครั้งหน้า มันจะเป็นยุคสมัยที่รุ่งเรืองอย่างที่พวกเจ้าต้องการ” ลู่เจาเจารู้ว่านางต้องทำอะไร

แสงดาวนับพันดวงส่องประกายออกมาจากกลุ่มวิญญาณเด็ก ทอแสงลงบนร่างของลู่เจาเจา และบางส่วน……

ลอยไปยังห้องของซ่านซ่าน

พอได้ยินว่าพี่รองจะออกเดินทาง ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“อวี้ซู อวี้ซู รีบมาแต่งตัวให้ข้า เดี๋ยวพี่รองก็จะไปแล้ว” ลู่เจาเจาตะโกนทันที เสียงยังคงงัวเงียอยู่บ้าง

สวี่สืออวิ๋นรีบสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ให้นาง ห่อตัวนางไว้แน่นหนาแล้วอุ้มออกไป

หน้าประตูจวนลู่มีคนยืนอยู่ไม่น้อยเลย

พ่อแม่ตระกูลเวิน คู่สามีภรรยาเจิ้นกั๋วกง และท่านตาตระกูลสวี่ ต่างมากันเพื่อมาส่ง

พ่อแม่ตระกูลเวินจับมืออาหนิงแล้วร้องไห้ไม่หยุด ชายแดนหนาวเหน็บและมีแต่สงคราม คนเป็นพ่อแม่จะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าตำแหน่งของตระกูลเวินจะไม่สูงนัก แต่ลูกสาวก็ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาหลายปี ไม่เคยลำบากมาก่อน

“ท่านแม่ ท่านวางใจเถิด ข้าอยู่ในจวนท่านแม่ทัพ มีทหารและสาวใช้ คงจะสบายดี ลูกไปเสวยสุขต่างหาก” อาหนิงยิ้มปลอบพ่อแม่ น้ำตาแดงก่ำด้วยความอาลัย

พ่อแม่ตระกูลเวินก้มหน้าเช็ดน้ำตา ความทุกข์ยากของชายแดน เป็นที่ทราบกันดีของทุกคน

“แต่ข้าไม่สามารถอยู่รับใช้ท่านพ่อท่านแม่ แสดงความกตัญญูต่อหน้าท่านพ่อท่านแม่ ขอท่านพ่อท่านแม่อภัยให้ลูกด้วย” อาหนิงคุกเข่าต่อหน้าพ่อแม่ โขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าเจิ้งเย่ว์ทำผิดต่อท่านทั้งสอง รอข้ากลับมาอย่างมีชัยชนะ ข้าจะมาขอขมาต่อหน้าท่านพ่อท่านแม่” ลู่เจิ้งเย่ว์สวมชุดเกราะ คุกเข่าคำนับพ่อตาแม่ยาย

“ลุกขึ้นเร็วเข้า เจ้าปกป้องประเทศชาติ พ่อจะไปโทษเจ้าได้อย่างไร ถ้าไม่มีเจ้าและเหล่าทหารต่อสู้เอาชีวิตเข้าแลกที่ชายแดน จะมีชีวิตสงบสุขของพวกเราได้อย่างไรกัน” ใต้เท้าเวินพึงพอใจลูกเขยเป็นอย่างมาก จะพูดตำหนิได้อย่างไร

เมื่อลู่เจาเจามาถึง ประตูหน้าบ้านก็มีเสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่ว

เจิ้นกั๋วโหวใช้ชีวิตต่อสู้ในสนามรบมาทั้งชีวิต ทุกครั้งที่ลู่เจิ้งเย่ว์กลับมายังเมืองหลวง เขาจะให้คำแนะนำและฝึกฝนเป็นพิเศษ ตามคำพูดของเขา ลู่เจิ้งเย่ว์เป็นทหารโดยกำเนิด