หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1173

ลู่เจาเจายืนอยู่หน้าประตูใหญ่ นางกวาดตามองไปรอบๆ หึ กลุ่มผู้เฒ่าในราชสำนักกำลังหลบอยู่ในมุมดูละครสนุกอยู่

เหล่าบัณฑิตใจกล้าทำตามใจแบบนี้ จะต้องมีพวกเขาหนุนคลื่นลมให้สูงอยู่ด้านหลังแน่นอน

“ไม่ลำบากให้ทุกคนเป็นห่วง ผู้อำนวยการยี่สิบเอ็ดท่านของสำนักศึกษาฉี่หมิงอยู่ระหว่างการเดินทางมาแล้ว......” เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากข้างนอกฝูงชน

“เร็ว!! นักปราชญ์มาเป่ยเจาแล้ว!!”

“เซียนตำราพาเหล่าลูกศิษย์ มาถึงนอกเมืองหลวงแล้ว เร็วเข้า......หากได้รับคำชี้แนะของนักปราชญ์สักหนึ่งประโยค เหนือกว่าตำรานักปราชญ์สิบปีเชียวนะ!!”

นักปราชญ์เป็นคนเขียนตำรานักปราชญ์ด้วยตัวเอง!!

มีนักปราชญ์ตัวเป็นๆ ใครยังจะอ่านตำราไร้ชีวิต!

บัณฑิตนับไม่ถ้วนหน้าเปลี่ยนสี หมุนตัวพุ่งไปประตูเมืองทันที ขุนนางราชสำนักที่หลบซ่อนอยู่ในมุมหนึ่ง จู่ ๆก็พูดว่า “เร็ว รีบไปรายงานฝ่าบาท”

“เจ้าออกเมืองไปรับนักปราชญ์พร้อมกับข้า!” นี่เป็นถึงหนึ่งในเซียนตำราของสามนักปราชญ์นะ

ด้านนอกสำนักศึกษาสตรีว่างเปล่าในชั่วพริบตา

ลู่หยวนเซียวเบิกตาโต “นักปราชญ์มาเป่ยเจาแล้ว?” เขาอยากไปคารวะนักปราชญ์ แต่ก็อยากรักษาหน้าตาของน้องหญิง ลังเลอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็ยืนอยู่ข้างน้องหญิงอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

ด้านนอกของสำนักศึกษาสตรี หัวใจของทุกคนหนักอึ้ง

ประตูเมือง

จือซินสวมชุดธรรมดา ด้านหลังพาลูกศิษย์หลายสิบคนกำลังถามว่า “ที่แห่งนี้ ใช่เมืองหลวงของเป่ยเจาหรือไม่?”

ทหารเฝ้าประตูเมืองมองใบหน้านั้นของเขา ในดวงตามีความตกใจหลายส่วน เหมือนกับรูปปั้นสามนักปราชญ์ ที่อยู่หน้าสถานศึกษาจริงๆ!!

ชั่วพริบตา ตรงหน้าก็พร่ามัว มองเห็นร่างทองของนักปราชญ์รางๆ

ก็หลบสายตาในทันที

นักปราชญ์หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด เข้าสู่ลัทธิเต๋าผ่านตำรากลายเป็นเซียน คนธรรมดามองตรงๆไม่ได้

“ใช่ ขอรับ ที่แห่งนี้เป็นเมืองหลวงของเป่ยเจา” เพิ่งพูดจบ

ราชครูสวี่เปล่งเสียงที่สั่นเทา “นักปราชญ์ โปรดรับการคารวะจากศิษย์ด้วย” ราชครูสวี่ที่สูงอายุ โขกศีรษะแรงและดังชัด

ขุนนางฝ่ายบุ๋นนับไม่ถ้วนรีบมาคุกเข่าเต็มพื้น

“นักปราชญ์ โปรดรับการคารวะจากศิษย์ด้วย” ทุกคนคุกเข่ากลางถนนใหญ่ คารวะนักปราชญ์เป็นเสียงเดียวกัน

ด้านหลังมีบัณฑิตนับไม่ถ้วนคุกเข่าด้วยเคารพเลื่อมใสตรงหน้าเขา

ถึงขั้นมีบัณฑิตตื่นเต้นจนเป็นลมล้มพับไป

นักปราชญ์อยู่ในใจของบัณฑิต มีตำแหน่งที่สูงที่สุด ถึงแม้จะเป็นฮ่องเต้ก็ต้องคำนับนักปราชญ์ อธิษฐานให้มีโชคทางการศึกษา

ฮ่องเต้เซวียนผิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ไม่ใช่มาเพราะคุณงามความดีของข้าหรือ??

ขุนนางฝ่ายบุ๋นนำเหล่าบัณฑิตเดินตามอยู่ข้างหลังนักปราชญ์ มีคนพูดพึมพำว่า “นักปราชญ์มาเป็นอาจารย์หรือ? ชะ.....เช่นนั้นพวกเราก็มีโอกาสฝากตัวเป็นศิษย์ในสำนักนักปราชญ์ได้รับการชี้แนะไม่ใช่หรือ?”

คิดอยู่แบบนี้ครู่หนึ่ง บัณฑิตทุกคนก็จิตใจร้อนรุ่ม

เพียงแต่ว่า……

ยิ่งเดินตามนักปราชญ์เข้าไป สีหน้าของพวกเขาจากดีใจมากเปลี่ยนเป็นไม่สบายใจแล้ว

“ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี......”

“ทิศทางนี้......” เหมือนจะเป็นทิศทางไปสำนักศึกษาสตรี!!

ไม่ๆ ไม่ ทุกคนต่างเบิกตาโต สีหน้าซีดเผือด มองทุกอย่างตรงหน้าด้วยใบหน้าหวาดกลัว

จ้องมองนักปราชญ์หยุดยืนตรงหน้าประตูสำนักศึกษาสตรีตาปริบๆ

องค์หญิงเจาหยางก้าวขึ้นหน้า พูดเสียงดังว่า “ต้อนรับ ผู้อำนวยการ!”

นักปราชญ์กลายเป็นผู้อำนวยการของสำนักศึกษาฉี่หมิงแล้ว!

นางเป็นคนเชิญนักปราชญ์มา!