หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1174

ลู่หยวนเซียวมองนักปราชญ์อย่างปากพะงาบ

“นะ......นักปราชญ์มาสถานศึกษาเราแล้ว?” เขาที่อ่อนเยาว์แต่สุขุม ไม่บ่อยที่จะแสดงจิตใจของเด็กหนุ่มออกมา

“นักปราชญ์ โปรดรับการคารวะจากศิษย์ด้วย” หมอบที่พื้นโขกศีรษะเสียงดังให้นักปราชญ์ในทันที

จือซินเคยได้ยินลู่เจาเจาพูดถึงพี่สามที่ไม่เอาถ่านในบ้าน

ตอนนี้เห็นดวงตาสว่างใสของเขา ก็ไม่เหมือนเป็นคนโง่เขลา

ในใจรู้สึกตกใจอยู่บ้าง

“ท่านอาจารย์จือซินเชิญด้านใน ในสถานศึกษาเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ขอแค่ทุกท่านแล้ว”

สวี่สืออวิ๋นก็รู้สึกตกใจ แต่โชคดีนางเป็นคนที่เคยเห็นโลกกว้าง ในตอนนี้ก็ควบคุมสติไว้ได้

“นักปราชญ์เชิญด้านใน สำนักศึกษาสตรีในเมืองหลวงเปิดทำการแล้ว พรุ่งนี้ก็เริ่มรับสมัครลูกศิษย์แล้ว”

“อาจารย์ทุกท่านเป็นสมบัติของบรรพบุรุษ รอสำนักศึกษาสาขาสร้างเสร็จก็เข้ารับตำแหน่งได้เลย”

“ในช่วงเวลานี้ ต้องรบกวนอาจารย์ทุกท่านสอนในเมืองหลวงไปก่อน” สวี่สืออวิ๋นสุภาพเรียบร้อย แต่ละคนเป็นปรมาจารย์ในตำรานักปราชญ์เชียวนะ!!

ทุกคนด้านนอกจ้องมองนักปราชญ์เข้าไปในสำนักศึกษาสตรีตาปริบๆ

เหล่าบัณฑิตอยากเข้าใกล้ แต่ลู่เจาเจายืนอยู่หน้าประตู ยกมือพูดว่า “ปิดประตู”

ราชครูสวี่เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก “เจาเจา ถึงแม้ว่าตาจะอายุมากแล้ว แต่ตาเป็นคนชอบสอนหนังสือให้ผู้อื่นที่สุด สถานศึกษาแห่งนี้ของเจ้า ยังขาดอาจารย์หรือไม่?”

ราชครูสวี่เป็นคนแก่ผมขาวแล้ว และเขายังเป็นอาจารย์ของโอรสสวรรค์ มีฐานะสูงศักดิ์ เจาเจาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมาเป็นอาจารย์!!

เด็กน้อยดวงตาลุกวาว “ขาด ขาด ขาด ขาดอีกเยอะเลย”

“แต่ว่าท่านตา สถานศึกษาเล็กๆของเจาเจา คงให้เงินเดือนได้ไม่มากนัก......” เด็กน้อยฉีกยิ้มนิ้วมือจิ้มกัน

ราชครูสวี่โบกมือ “ข้าชอบสอนหนังสือด้วยความจริงใจ เงินทองไม่ใช่เรื่องไม่สำคัญ”

“จริงด้วย นักปราชญ์มาสอนหนังสือ เจ้าให้เงินเดือนแล้ว?” ราชครูสวี่อยากรู้ เสนออะไรให้นักปราชญ์กันแน่ ถึงเชิญนักปราชญ์ที่เข้าสู่ลัทธิเต๋าพันปี ลงจากเขามาได้!!

“นักปราชญ์เห็นการให้ความรู้คนเป็นหน้าที่ เขามาโดยไม่ต้องการอะไร”

“ไม่รับเงิน”

ราชครูสวี่อิจฉาจนปวดแก้ม

จับไม้เท้าเดินตัวสั่นงันงกเข้าประตูใหญ่ของสำนักศึกษาสตรีไปแล้ว

ลู่เจาเจามองไปรอบๆ สายตาของนางหยุดบนตัวใครบางคน เขาคนนั้นหลบตาด้วยความตกใจ ไม่กล้าสบตากับนาง

“ข้ารู้ ศิษย์พี่ทุกท่านต่างเป็นคนมีศักดิ์ศรี ไม่มีทางมาเป็นอาจารย์ในสำนักศึกษาสตรีแน่นอน”

“เจาเจาก็ไม่ว่านล้อมแล้ว......”

“หลีกเลี่ยงเหล่าศิษย์พี่เสียหน้า บอกเจาเจาดูถูกคน” เด็กน้อยโบกทั้งสองมือ หันหลังไปอย่างมั่นใจก็จะเข้าประตู

เหล่าบัณฑิตโกรธจนเบ้าตาแดงแล้ว

“ไปป่าวประกาศหมู่บ้านใกล้เคียง นักปราชญ์ลงเขามาจุดประกายสติปัญญาให้สตรีด้วยตัวเอง เลือกนักศึกษาตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป จำนวนมีจำกัด ใครมาก่อนได้ก่อน”

“ฮู้……”

“สำนักศึกษาสาขาทั่วทิศยังสร้างไม่เสร็จ มีคาบเรียนทุกวัน โดยมีปรมาจารย์ทุกคนรวมถึงนักปราชญ์หมุนเวียนกันเข้าสอน”

“จนกระทั่งสำนักศึกษาสาขาสร้างเสร็จ ผู้อำนวยการทุกท่านจะสอนวันละหนึ่งคาบ และนั่งประจำการอยู่ในสถานศึกษาทุกวัน สามารถของคำชี้แนะได้ตลอดเวลา”

“อาจารย์ที่รับมา ล้วนเป็นลูกศิษย์ของนักปราชญ์ หากมีตรงไหนไม่เข้าใจ นอกเวลาเรียนสามารถขอให้ผู้อำนวยการชี้แนะได้”

“นี่เป็นสวัสดิการของอาจารย์ของสถานศึกษาแห่งนี้ ก็นับว่าเจาเจาเปิดทางลัดให้ทุกท่านแล้วกัน”

คำพูดเหล่านี้พูดจนหัวใจของบัณฑิตทุกคนเต้นแรง แทบจะกระเด้งออกมาแล้ว

“ได้รับการชี้แนะของนักปราชญ์หรือ?”

“โอ้สวรรค์ นี่เป็นวาสนาของบัณฑิต วาสนาของบัณฑิต โชคดีแค่ไหนที่เกิดในเป่ยเจา ถึงกับได้พบนักปราชญ์ตัวเป็นๆ ยังได้รับการชี้แนะจากนักปราชญ์โดยตรง!!”

“ลูกศิษย์ของนักปราชญ์ ก็เป็นปรมาจารย์ชื่อดังที่มีชื่อเสียงมายาวนาน พวกเราโชคดีเกินไปแล้ว......”

นอกจากนักปราชญ์ ยังมีลูกศิษย์ของนักปราชญ์อีกยี่สิบกว่าท่าน!!

ต่างเป็นผู้เชี่ยวชาญในตำรานักปราชญ์

ทิ้งบทความที่ตกทอดมาแต่โบราณ ดำรงอยู่จากการถูกทุกคนเงยหน้ามอง

เหล่าบัณฑิตทุกคนเปื้อนยิ้มด้วยความดีอกดีใจ