หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1175

ขุนนางฝ่ายบุ๋นทุกคนต่างมองหน้ากัน ต่างเป็นคนที่อ่านตำรานักปราชญ์ ใครจะสามารถต้านทานการได้รับการชี้แนะจากนักปราชญ์ด้วยตัวเองได้?

ขุนนางอาวุโสท่านหนึ่งพูดลองเชิงว่า “องค์หญิงเจาหยาง ข้าเข้าไปคารวะนักปราชญ์ได้หรือไม่? แสดงจิตใจของลูกศิษย์”

ลู่เจาเจาส่ายหน้าทำหน้าไร้เดียงสา “ครั้งก่อนใต้เท้าจะชนเสาตายที่ตำหนักจินหลวน เจาเจารู้สึกกลัวมาก จิตใจของเจาเจาได้รับความกระทบกระเทือน ดังนั้นจึงตั้งกฎขึ้นมาว่าห้ามคนนอกเข้าสถานศึกษา”

ใต้เท้า???

ใต้เท้าหน้าแดงก่ำ แต่ห่างกันแค่ประตูกั้นก็มีนักปราชญ์

นั่นเป็นนักปราชญ์เชียวนะ!!

ถึงแม้ว่าไม่ได้รับการชี้แนะ สามารถได้พบหน้านักปราชญ์สักครั้งก็โชคดีมากแล้ว

“กระหม่อมเลอะเลือน กระหม่อมเลอะเลือนไปแล้ว”

ลู่เจาเจาไม่ยอมอ่อนข้อให้สักนิด ถึงขั้นยกมือพูดว่า “ปิดประตู”

ไม่สนใจสายตาคับแค้นใจข้างหลังสักนิด

ลู่เยี่ยนซูและลู่หยวนเซียวรวมถึงราชครูสวี่ พาปรมาจารย์ทุกคนเดินสำรวจทั่วในสำนักศึกษาสตรีด้วยตัวเอง

“สำนักศึกษาสตรีที่เจาเจาจัดตั้ง ไม่เหมือนสถานศึกษาทั่วไป”

“นอกจากคาบวิชาความรู้ ก็สอนพวกวิชาทู่น่า[ รูปแบบชี่กง กำหนดลมหายใจ ขับพิษออกจากร่างกาย]ในการบำเพ็ญตน ถึงขนาดยังมีการสอนเพาะปลูกหว่านเมล็ด นี่เพราะกลัวลูกศิษย์ไม่เข้าใจความยากลำบากของประชาชน”

ผู้อาวุโสจือซินชะงักเท้า

เงียบไปสักพักจู่ ๆก็หัวเราะออกมาแล้ว

“ใช่แล้ว ความลำบากของประชาชน”

“หากคนที่เอาแต่เรียน หลุดพ้นจากประชา ถึงแม้สอบได้เป็นขุนนาง แล้วจะมีความหมายอะไรเล่า?” จู่ ๆ เขาก็เข้าใจ การกระทำของลู่เจาเจา สร้างประโยชน์ให้รุ่นลูกรุ่นหลาน

คนที่ได้รับผลประโยชน์ที่แท้จริง อาจจะไม่ใช่สตรี

แต่เป็นทุกคนทั้งใต้หล้า

“เป็นขุนนางไม่เป็นตัวแทนประชาชน ไม่สู้กลับบ้านขายมันเทศ” ลู่เจาเจานั่งพึมพำอยู่ข้างหลัง ทุกคนได้ยินคำนี้ก็ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ

มันเทศมาจากพื้นที่ทางตะวันตก ฮ่องเต้ลองปลูกมาสองปีแล้ว ยังไม่ปลูกขนาดใหญ่

ในเมืองครัวเรือนที่มีฐานะมากมาย มีแผงลอยขายเผามันเทศอยู่บนถนนตลอดเวลา ลู่เจาเจายังเคยซื้อมาลองชิม

ลู่หยวนเซียวเป็นคนซื่อคนหนึ่งจริงๆ

เดินตามนักปราชญ์จนเดินไม่ไหว ดูเหมือนนักปราชญ์จะค่อนข้างชอบเขาหลายส่วน

“ถึงแม้ไม่มีหัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง แต่หัวใจดวงนี้ก็หายาก” เป็นคนมีนิสัยที่เหมาะแก่การเรียน

คืนนั้น ผู้อาวุโสจือซินจึงเรียกให้เขาอยู่ข้างกาย

พูดมาแล้วก็แปลก ลู่เยี่ยนซูมีพรสวรรค์สูงแท้ๆ แต่ผู้อาวุโสจือซินกลับไม่มีใจที่จะชี้แนะเขา

เหมือนว่า……

“ห้ามข่มขู่นักปราชญ์!”

ลู่เจาเจาฉีกปากยิ้มแห้ง “ข้าเป็นคนหน้าไม่อายขนาดนั้นหรือ?”

“ข้าไม่รู้จักเจ้าหรือ? ขุนนางใหญ่ในราชสำนักทุกคนคัดค้านเจ้าสร้างสำนักศึกษาสตรี เจ้ากลับดี โจมตีภายในศัตรู ชักจูงสตรีบรรดาศักดิ์ออกทุนช่วยเหลือสำนักศึกษาสตรีของเจ้า”

“เจ้านะเจ้า หลายวันก่อนขุนนางราชสำนักรีบมาเชิญหมอหลายครั้ง ต่างเพราะโกรธจนป่วย” พวกเขาอยู่ในท้องพระโรง ทำการเดิมพันกับลู่เจาเจา สู้จนหัวแตกเลือดไหล

พอกลับจวน เยี่ยมไปเลยถูกขโมยขึ้นบ้านแล้ว

แต่ละบ้านออกทุนช่วยเหลือไม่น้อย

กลางดึกคนใช้แต่ละบ้านออกมาเชิญหมอหลวง แม้แต่ฮ่องเต้ก็ตกใจ

หลังจากรู้ความจริงก็หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

“พวกเขาใจแคบเกินไปแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็โกรธจนป่วย เจาเจาใจกว้าง เจาเจาไม่เคยเก็บมาใส่ใจ ไม่เคยแค้นฝังใจ” ลู่เจาเจาทำหน้าดูถูก

“ท่านพ่อฮ่องเต้ ท่านเรียกเจาเจาเข้าวังมาทำไม?”

ฮ่องเต้ถอนหายใจเงียบๆ แล้ววางพู่กันในมือลง

“ข้ามีเรื่องจะขอร้อง ถูกตาแก่พวกนั้นรบกวนจนปวดหัวจริง......”

“เจ้าก็รู้ ตำแหน่งของนักปราชญ์ที่อยู่ในใจของบัณฑิต วันนี้เห็นนักปราชญ์เข้าสำนักศึกษาสตรี ตาแก่พวกนั้นก็เกิดความคิด......”

“พวกเขาอยาก......เชิญนักปราชญ์มาสอนหนึ่งคาบเรียนที่กั๋วจื่อเจี้ยนได้หรือไม่” ใบหน้าชราของฮ่องเต้แดงก่ำ นี่เหมือนการแย่งคนไปไม่ใช่หรือ?