หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1176

แต่กั๋วจื่อเจี้ยนผลิตบุคลากรมีความสามารถเพื่อราชสำนัก ฮ่องเต้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้

ฮ่องเต้เห็นลู่เจาเจาทำหน้ายุ่ง ก็รีบอธิบายทันทีว่า “ไม่แย่งกับสำนักศึกษาสตรี แค่วันละหนึ่งคาบเรียนเท่านั้นเป็นอย่างไร?”

“เจ้าอยากได้อะไรเสนอมาได้เลย ที่ข้าทำให้เจ้าพึงพอใจได้ก็จะทำ!”

ลู่เจาเจาสายตาเฉยเมย “ท่านพ่อฮ่องเต้ ตอนแรกคนมากมายที่นำขบวนคัดค้าน การก่อตั้งสำนักศึกษาสตรี เป็นลูกศิษย์ของกั๋วจื่อเจี้ยน”

ผู้นำคือศิษย์พี่หลิน ก็เป็นลูกศิษย์ของกั๋วจื่อเจี้ยน

“ท่านพ่อฮ่องเต้ ท่านเข้าใจเจาเจาผิดหรือเปล่า ถึงกับคิดว่าข้าเป็นเจ้าแม่ที่ใช้คุณธรรมตอบแทนความแค้นหรือ?”

ลู่เจาเจาตกใจมาก ถึงขั้นมองฮ่องเต้เฒ่าอย่างตื่นตระหนกเล็กน้อย

ฮ่องเต้…………

นึกถึงจุดจบที่อนาถของครอบครัวลู่หย่วนเจ๋อ ดูเหมือนฮ่องเต้ก็รู้สึกว่ามีเหตุผล

เด็กน้อยคนนี้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ตัวเองถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม!

“เจาเจาอนุโลมหน่อยไม่ได้หรือ?” ฮ่องเต้ก็จนใจ ใครจะรู้ว่าจะโดนตบหน้าเร็วแบบนี้!!

ลู่เจาเจาโบกมือไปพลาง เดินออกประตูไปพลาง “ไม่มีอะไรต้องคุย”

“พวกเขาแม้แต่ความกล้าที่จะมาหาข้าก็ไม่มี ยังต้องให้ท่านพ่อฮ่องเต้พูดอีก ถือสิทธิ์อะไรต้องยกโทษให้พวกเขา?”

“อาจารย์มีอยู่มากมาย ไม่ใช่ว่าต้องเป็นพวกเขา!”

ลู่เจาเจาออกวังทันที แต่ไม่ได้กลับจวน กลับวนเล่นอยู่ในเมืองหลายรอบ

“องค์หญิง ท่านยังมีธุระหรือ?” อวี้ซูเห็นรถม้าผ่านจวนลู่สองรอบแล้วแต่ไม่เข้าประตู จึงอดถามขึ้นไม่ได้

“รออีกหน่อย ให้เวลาพวกเขาเตรียมตัวอีกหน่อย” อวี้ซูไม่เข้าใจคำพูดของลู่เจาเจา

เจาเจาคำนวณเวลา นี่ถึงให้รถม้าจอดอยู่หน้าประตู

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้……

หน้าประตูมีบัณฑิตมายืนก้มหน้าเศร้าอยู่ไม่น้อย

เหอะ อัจฉริยะ ยอดคนในหมู่ฝูงชน สุดท้ายก็ต้องมายอมรับผิดหน้าประตูบ้านข้า!!

ลู่เจาเจาลงจากรถม้าแล้วแต่ไม่ได้มองพวกเขา แค่เชิดหน้าเดินเข้าประตู

ศิษย์พี่หลินเห็นนางใกล้จะเข้าประตูแล้ว ยังไม่เหลียวมองตนสักครั้ง อดไม่ได้ที่จะร้อนใจเล็กน้อย

หลับตาลง ตัดสินใจ ถึงเอ่ยปากว่า “องค์หญิงได้โปรดรอสักครู่”

“องค์หญิง เป็นผู้แซ่หลินพูดผิดไป ทำผิดร้ายแรง องค์หญิงได้โปรดให้อภัย ให้โอกาสกับผู้แซ่หลินสักครั้ง ได้ตอบแทนเป่ยเจา ให้โอกาสใช้กำลังเพียงเล็กน้อยเพื่อสำนักศึกษาสตรีได้หรือไม่?” ศิษย์พี่หลินสีหน้าแย่ เขาก็คิดไม่ถึง คำพูดที่โพล่งออกไปเมื่อวาน วันนี้ก็ต้องกลืนลงไปแล้ว

“องค์หญิงได้โปรดให้อภัย พวกเรารู้ผิดแล้ว”

“พวกเราเป็นลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดของกั๋วจื่อเจี้ยน อาจารย์ทั่วไปจะเทียบพวกเราได้ที่ไหน พวกเราจะทุ่มเทแรงกายและใจ จะไม่หมกเม็ด พยายามเพื่อสำนักศึกษาสตรีแน่นอน”

“องค์หญิงได้โปรดอภัย”

“ถูกต้อง เป็นอาจารย์ให้พวกเรา”

“ศิษย์พี่หลิน วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวานแล้ว” สามวันก่อน ให้เกียรตินับถือเจ้า เจ้าไม่เห็นค่าของคนอื่น

สามวันให้หลัง ก็อย่าโทษข้าไม่ไว้หน้าแล้ว!

“มีอย่างที่ไหน ทำไมถึงมีกฎแบบนี้? อาจารย์......มาสอนหนังสือ ยังต้องควักเงินจ่ายเอง! ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีเหตุผล!” มีคนไม่เห็นด้วย อ้าปากโต้เถียงทันที

ลู่เจาเจาสองมือไขว้หลัง “เจาเจาไม่บีบบังคับให้ใครต้องลำบากใจ วันนี้ยังเป็นสามร้อยตำลึง บางทีพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่ราคานี้แล้ว”

“ตอนนี้ ไม่ใช้ข้าขอร้องพวกท่านมาเป็นอาจารย์”

“เป็นพวกท่านมาขอเข้าสอนที่สำนักศึกษาสตรี”

“จ่ายเงินเพื่อให้ได้สอน มีหลักการแบบนี้ที่ไหน......” ศิษย์พี่หลินทั้งคับข้องใจและจนใจ

ยกมือตบหน้าตัวเองหนึ่งฉาก

“ใครใช้เจ้าปากเสีย”

ต่อมาก็ฉีกยิ้ม “จ่าย จ่าย พวกเราจ่ายเลย ปีละสามร้อยตำลึงใช่ไหม?”

บัณฑิตข้างหลังรู้สึกลังเลใจเล็กน้อย

อวี้ฉินวิ่งเข้าประตูมาอย่างรีบร้อน “องค์หญิง เมื่อครู่แคว้นใต้ส่งจดหมายด่วนมา ให้ท่านเหลือตำแหน่งไว้หน่อย พวกเขายินยอมจ่ายพันตำลึงมาเป็นอาจารย์ที่เป่ยเจา”