หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1178

ศิษย์พี่หลินกัดฟันเดินขึ้นหน้า

แออัดหนาแน่จริงๆ

ทุกคนออกันอยู่ประตูใหญ่สำนักศึกษาสตรีจนเบียดเสียดเยียดยัด บัณฑิตกลุ่มนี้หน้าเปลี่ยนสีทันที

ศิษย์พี่หลินเดินอยู่หน้าสุด หลับตาหน้าตึง ตะโกนเสียงสูงว่า “ข้าเป็นลูกเต่า......ข้าเป็นลูกเต่า......” ตะโกนไปพลาง ปิดหน้าเดินเข้าไปในสำนักศึกษาไปพลาง

บัณฑิตที่อยู่ด้านหลังก็ปิดหน้าตะโกนอย่างยิ่งใหญ่ “ข้าเป็นลูกเต่า......ข้าเป็นลูกเต่า......”

ดึงดูดให้ทุกคนหัวเราะเสียงดัง

ศิษย์พี่หลินรู้สึกอับอายจนแก้มแดงก่ำ เกือบจะน้ำตาไหลออกมาตรงนั้น

ลู่หยวนเซียวกอดตำราปึกหนึ่ง มุมปากมีรอยยิ้ม “พวกเจ้าเป็นอาจารย์ที่สำนักศึกษาสตรี เจาเจาให้เงินเดือนพวกเจ้าเท่าไหร่?”

ศิษย์พี่หลินชะงักเท้าไปเล็กน้อย

“เอ่อ……”

“สาม......สามร้อยตำลึง” ศิษย์พี่หลินพูดเสียงแผ่วเบา

“เจาเจาไอ้เด็กใจแคบ ถึงกับจ่ายให้พวกเจ้าสามร้อยตำลึง แต่ก็เป็นเรื่องที่หาได้ยาก

.....” ลู่หยวนเซียวค่อนข้างตกใจอยู่บ้าง แม้แต่นักปราชญ์นางยังขู่เข็ญ แต่กับเชิญอาจารย์อย่างซื่อสัตย์?

ศิษย์พี่หลินหน้าแตก เส้นเลือดเขียวที่ขมับเต้นตุบๆ

“เป็นข้าต้องให้นางปีละสามร้อยตำลึง!”

“พวกเรา จ่ายเงินเพื่อทำงาน!”

ครั้งนี้ศิษย์พี่หลินขายหน้าหมดแล้ว

เขาก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เหมือนถูกคนปลุกปั่น

เขาแค้นใจสำนักศึกษาสตรีแย่งชิงทรัพยากรและตำแหน่งทางสังคมของผู้ชาย และเกลียดชังการกระทำขององค์หญิงเจาหยาง แต่เขากล้าด่าแค่ลับหลัง ไม่กล้าด่าต่อหน้า เขาแค่นั่งอยู่โรงน้ำชาด่าสำนักศึกษาสตรีและด่าองค์หญิงกับเพื่อนร่วมชั้น......

บังเอิญเห็นสาวใช้ส่วนตัวของสวี่สืออวิ๋นออกมาติดใบประกาศ......

คนที่อยู่ข้างๆ พึมพำว่า “เฮ้อ หากสตรีเรียนหนังสือ เกรงว่าอนาคตยังต้องเป็นขุนนางราชวงศ์เดียวกับพวกเราแล้ว”

“ยกระดับความคิดของสตรี อนาคตพวกนางยังจะยอมเชื่อฟังสามีดูแลลูกหรือ?”

“หากพวกเราเหล่าบัณฑิตเกาะกลุ่มสามัคคีกัน ไม่เข้าไปเป็นอาจารย์ของสำนักศึกษาสตรีเด็ดขาด แล้วองค์หญิงเจาหยางจะทำอย่างไร?”

“ถูกต้อง พวกเราเกาะกลุ่มสามัคคีกัน ไม่เข้าสำนักศึกษาสตรีเด็ดขาด”

“หากมีคนนำ พวกเราก็สนับสนุนเขา! คัดค้านสำนักศึกษาสตรี!”

อาจารย์หลินฟังไปเรื่อย ๆ ก็ทนไม่ไหวพาคนไปฉีกใบประกาศ

อาจารย์หลินเกาศีรษะ เอาแต่รู้สึกมีตรงไหนแปลกๆ

ตอนที่เขาไปฉีกใบประกาศ ในฝูงชนก็มีคนตะโกนว่า “ศิษย์พี่หลินกล่าวความเป็นธรรมเพื่อบุรุษ เป็นตัวอย่างของบัณฑิต พวกเราจะเชื่อฟังท่าน”

“ศิษย์พี่หลินทำได้เยี่ยม ศิษย์พี่หลินสมเป็นลูกศิษย์ของกั๋วจื่อเจี้ยน! หากท่านเป็นผู้นำ พวกเราก็ฟังท่านเป็นหลัก!”

“เหอะ สมน้ำหน้า เจ้าพวกกั๋วจื่อเจี้ยน! พวกเขาด่าข้าลับหลังแรงที่สุด......” นางทำหน้าตาดุร้าย

“พวกเขายังแต่งกลอนด่าข้า รังแกข้าที่แต่งกลอนไม่เป็น......” นางทั้งโกรธและคับข้องใจ

ในดวงตาเด็กหนุ่มมืดลงเล็กน้อย แต่พอสายตาของเจาเจามองมา เขาก็ไม่กล้าเผยความผิดปกติใดๆ

“ข้าก็ไม่ให้อภัยพวกเขา......” นางพูดอยู่ก็กระโดดลงจากบนเก้าอี้

คลำทองทรงเมล็ดแตงโมกำหนึ่งจากในกระเป๋า คิดแล้วก็แอบซ่อนอยู่ในกระเป๋าหนึ่งเม็ดอยากเก็บไว้ซื้อของกินเล็ก

ตอนนี้นางยากจนข้นแค้นสุดๆ

ห้าหมื่นตำลึงที่ฮ่องเต้ให้มา จัดสรรไปแต่งละสำนักศึกษาสตรี เพื่อสนับสนุนดำเนินการสำนักศึกษาสตรีให้ราบรื่นแล้ว

ลู่เจาเจาแอบมาถึงหน้าประตูหลัง ด้านหลังประตูมีขอทานสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่

“พี่เปียว......พี่น้องพวกเราทำได้เยี่ยมใช่ไหม? ไม่ทำให้ท่านขายหน้าแม้แต่น้อยใช่ไหม?”

“กลุ่มบัณฑิตนั่นอยู่ภายใต้การส่งเสริมของพวกเรา สติหลุดในทันที” ขอทานน้อยทำหน้าขอคำชม

“พวกเจ้าทุกคนเป็นพี่น้องต่างพ่อต่างแม่ของที่ดีของเจาเจา!” ลู่เจาเจาทำหน้าเต็มไปด้วยสัจจะ

หึ แอบด่าลับหลังมีประโยชน์อะไร?

ลู่เจาเจาพยายามหาวิธีดันพวกเขาไปในที่แจ้ง ขุดหลุมพรางให้พวกเขา!

“รีบออกหลบซ่อนตัวก่อน อย่าให้ถูกจับได้” ลู่เจาเจาควักทองทรงเมล็ดแตงโมหลายเม็ดให้ทุกคน พวกลูกน้องดีใจยิ้มหน้าบาน