หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1179

ตอนที่หลายคนผ่านหน้าประตู

ศิษย์พี่หลินกำลังพาเพื่อนร่วมชั้นออกประตู เห็นพวกกลุ่มขอทานก็แสดงสีหน้าครุ่นคิด

“สหายหลิน ยืนเหม่ออะไรอยู่? สามวันให้หลังก็เปิดเรียนแล้ว พวกเรายังต้องกลับไปเตรียมตัวให้พร้อม” เพื่อนร่วมชั้นตบบ่าวของเขา ศิษย์พี่หลินกลับมาได้สติทันที

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อย”

เพื่อนร่วมชั้นยิ้มว่า “สหายหลินเหนื่อยจนเลอะเลือนแล้วกระมัง? จะคุ้นหน้าขอทานได้อย่างไร......”

ศิษย์พี่หลินหันกลับไปมองไม่หยุด ช่างเถอะ เขาคงตาลายไปเองจริงๆ

“แค่ก สหายหลิน อย่าลืมเผา......กลอนในบ้านด้วย” พวกเพื่อนร่วมชั้นขยิบตาให้ ตอนที่รู้เรื่องลู่เจาเจาจัดตั้งสำนักศึกษาสตรี แต่งกลอนด่านางไปไม่น้อย

ศิษย์พี่หลินทำหน้าจริงจัง “ขอบคุณที่เตือนสติ”

ทุกคนเร่งฝีเท้ากลับบ้านทันที ปิดประตู ค้นหากะละมังทองแดงหนึ่ง เผาจนเกลี้ยง

กลางคืน

ศิษย์พี่หลินนอนบนเตียงนิ่งๆ เพียงแต่บนใบหน้าเหมือนขัดขืนดิ้นรนเล็กน้อย เหมือนกำลังตกอยู่ในฝันร้าย

ศิษย์พี่หลินก้มหน้า ตัวเองสวมชุดนอนยืนอยู่ท่ามกลางหมอกสีขาว

“เป็นความฝันหรือ? ต้องเป็นฝันแน่ ๆ ข้ากำลังนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง” เขาพูดพึมพำ

ฝันนี่เหมือนจริงเกินไปแล้วกระมัง? อาการเย็นทำให้ขนแขนเขาลุก

ในหมอกสีขาวมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เหมือนกำลังเหยียบจิตใจของเขา ทำให้เขาหัวใจเต้นเร็ว

รู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

เมื่อเขาเงยหน้า ตรงหน้ามีเด็กหนุ่มชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นฉับพลัน

รูปร่างของเด็กหนุ่มค่อนข้างผอมสูง แต่ใบหน้าพร่ามัว มองเห็นไม่ชัดเจน

อีกฝ่ายไม่พูดสักคำก็ใช้กำปั้นต่อยเขา

“โอ๊ย!!”

ศิษย์พี่หลินโอดครวญขึ้น

ในหมอกสีขาว เสียงร้องโอดครวญดังต่อเนื่อง ศิษย์พี่หลินร้องจนเสียงแหบแห้ง

“เหตุใดความฝันนี้ยังไม่ยอมตื่นมา......โอ้พระเจ้า รีบทำให้ข้าตื่นเร็ว” เขาโอดครวญ ในความฝัน เขาไม่มีแรงโต้กลับสักนิด เจ็บจนน้ำตาน้ำมูกไหล คุกเข่าโขกศีรษะที่พื้นขอละเว้น กำปั้นยังคงต่อยไม่หยุด......

ตอนฟ้าสว่าง ชั่วพริบตาที่ไก่ตัวผู้ขันขึ้น หมอกสีขาวจางหายไป......

“อ๊าก!!” ศิษย์พี่หลินร้องเจ็บปวดกระเด้งจากเตียงขึ้นนั่ง จากนั้นรีบคลานและกลิ้งลงเตียงทันที

“เป็นความฝัน เป็นความฝัน โชคดีมันเป็นแค่ความฝันหนึ่ง!” ศิษย์พี่หลินตกใจลูบอก ให้ตัวเองค่อยๆหายใจ

แต่เมื่อขยับตัว......ถึงพบว่ามันผิดปกติ

“ซี๊ด......” เจ็บไปทั้งตัว เหมือนผิวทุกพื้นที่เคยถูกกำปั้นหนักชกมาก่อน

“อย่าพูด อย่าพูด หากคืนนี้ยังมาอีกจะทำอย่างไร? ข้าไม่อยากถูกตีอีกแล้ว” พูดอยู่ก็รีบกลืนน้ำลาย เรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ขานเรื่องที่น่ากลัวที่สุดก็คือ ทำอย่างไรก็ไม่ตื่นจากความฝันนี้

พูดจบก็พนมมือไหว้ทั้งสี่ทิศ “ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย ท่านปล่อยข้าไปเถอะ พระโพธิสัตว์คุ้มครองปล่อยข้าไปเถอะ......”

จากนั้นพวกเขาก็ประคองกันเข้าประตูใหญ่ของสำนักศึกษาสตรีไป

ศิษย์พี่หลินตาแดง ในดวงตาข่มความกลัวเล็กน้อยเอาไว้ “เกรงว่าพวกเราจะเจอของไม่สะอาดแล้ว ข้าให้ท่านแม่ไปวัดฮู่กั๋วขอยันต์แคล้วคลาดแล้ว อีกเดี๋ยวค่อยให้คนไปขอศาลเจ้าหลักเมืองและที่อื่นๆ ข้าไม่เชื่อว่าจะเอาชนะสิ่งชั่วร้ายไม่ได้!”

“พระพุทธเจ้าเต็มไปหมด ต้องมีสักองค์ที่เอาชนะได้!”

“ใช่” พวกเขาให้กำลังใจกันและกัน

พูดจบมีบัณฑิตคนหนึ่งหัวเราะขึ้นทันที “ท่านรู้ไหม เช้าวันนี้มีใครมาหาข้า?”

ทุกคนทำหน้าไม่เข้าใจ

“มีคนคิดจะซื้อตำแหน่งอาจารย์ของข้า เจ้าเดาสิว่าให้ราคาเท่าไหร่?” ก่อนหน้านี้เขาคนนี้ยังด่าลู่เจาเจาขู่เอาเงินเขาสามร้อยตำลึง ห้าปีหนึ่งพันห้าร้อยตำลึง ตอนนี้ในใจขอบคุณลู่เจาเจาสุดๆ

“เท่าไหร่?” ทุกคนไม่สนเรื่องสิ่งชั่วร้ายเข้าฝัน รีบถามออกไป

“สามหมื่นตำลึง ถึงขนาดยังเพิ่มได้อีก” หากชายหนุ่มไม่ได้ตั้งใจสอบเคอจวี่ ถึงขั้นลังเลใจแล้ว

เขาเป็นบัณฑิตหันเหมิน มารดาที่บ้านช่วยคนซักผ้าทุกวัน บิดาเป็นชาวไร่ชาวนาปลูกพืชไร้คนหนึ่ง สามหมื่นตำลึง เพียงพอให้เขาซื้อบ้านสักหลังซื้อร้านค้าสักร้านในเมืองหลวง สู่ขอหญิงงามคนหนึ่ง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้แล้ว

“นี่จะขายไม่ได้ หนึ่งคำของนักปราชญ์เทียบเท่าทองพันชั่ง” ศิษย์พี่หลินรีบพูดอย่างร้อนใจ