หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1180

อีกฝ่ายโบกมือ “วางใจได้ วางใจได้ ข้ายังไม่เลอะเลือนขนาดนั้น สามหมื่นตำลึงนับเป็นอะไร นักปราชญ์ชี้แนะด้วยตัวเองห้าปี ถึงแม้สอบไม่ได้อันดับอะไร ก็เพียงพอให้ข้าใช้ตลอดชีวิตแล้ว”

ในอนาคตจะแค่สามหมื่นตำลึงที่ไหน

“โชคดีพวกเราลงมือเร็ว สามหมื่นแลกสิทธิ์นี้ไม่ได้”

“องค์หญิงไม่ถือสาความผิดที่พวกเราเคยทำ กลับเก็บตำแหน่งของอาจารย์ให้พวกเรา สามร้อยตำลึงนับว่าให้เปล่าแล้ว ถึงขั้นสามร้อยตำลึงนี้ คงเป็นเพราะองค์หญิงทำให้พวกเราจำเป็นบทเรียน กำลังชี้แนะพวกเรา”

อย่างไรก็ตาม องค์หญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งยังต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเงินสามร้อยตำลึงหรือ?

ไม่แน่นอน! องค์หญิงไม่ขัดสน!

พวกคนก่อนหน้านี้ที่โกรธจนนอนไม่หลับ ด่าลู่เจาเจาค่อนข้างรู้สึกผิด ศิษย์พี่หลินถอนหายใจ “เป็นพวกเราผิดต่อองค์หญิงเจาหยางแล้ว ห้าปีนี้ก็สอนหนังสือให้สุดความสามารถเถอะ”

“ใช่ จะต้องนำสิ่งที่เรียนมาถ่ายทอดให้ลูกศิษย์ทุกคน ถึงมีค่าต่อความวางใจขององค์หญิง” ทุกคนรู้สึกซาบซึ้งใจต่อลู่เจาเจามาก

ในใจรู้สึกถึงหน้าที่ในการสอนมากขึ้นเรื่อยๆ

ในมุมหนึ่ง ลู่เจาเจาทำหน้าคับข้องใจ

นางหันไปถามเด็กหนุ่มข้างๆ “หรือข้ามีใบหน้าคนรวย?”

“ข้าไม่ขัดสนที่ไหน? ข้าขัดสนสุดๆ......ตอนนี้ข้ากินถังหูหลูสักไม้ยังต้องกัดฟันซื้อ” ลู่เจาเจาค้นในกระเป๋า ยากจนข้นแค้นสุดๆ

“ข้าหรือไม่อยากขายสิทธิ์?”

“ยังไม่ใช่กลัวนักปราชญ์รังเกียจกลิ่นเงิน......” หากว่าลู่เจาเจาขายสิทธิ์ คิดว่ากลุ่มผู้เฒ่านั่นคงบิดหน้าเดินจากไปแล้ว

สามร้อยตำลึง นั่นเป็นการลงโทษที่พวกเขาทำผิด

พูดต่อหน้านักปราชญ์ก็พอมีเหตุผลอยู่

“เจาเจาขัดสนหรือ?” เด็กหนุ่มพูดเสียงทุ้มต่ำ รู้สึกแปลกใจหลายส่วน

“ใช่ ขัดสนสุดๆ”

เด็กหนุ่มเงียบไป แต่จำคำพูดของลู่เจาเจาไว้ในใจทันที

“เมื่อวานเจ้าไปไหนแล้ว? ไม่เห็นแม้แต่เงา” ในปกติเต๋าสวรรค์จะคัดหนังสือแทนลู่เจาเจา ลายมือเหมือนกับนางทุกอย่าง เมื่อวานตามหาเขามาทำการบ้าน

เด็กหนุ่มลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้บอกความจริง “แดนบนมีงาน จึงล่าช้าแล้ว”

ลู่เจาเจานี่ถึงไม่ถามมาก

ตอนบ่าย ตระกูลลู่เริ่มนับสัมภาระ

ลู่เจาเจาต้องออกเดินทางพรุ่งนี้

ครั้งนี้เซี่ยอวี้โจวจะไปแคว้นฟั่น คู่สามีภรรยาอ๋องจิ้งซีไม่วางใจ จึงมาหาถึงบ้านด้วยตัวเอง

ในบ้าน

“อวี้โจวเกิดมาก็มีวาสนาต่อพระพุทธ ข้าอกสั่นขวัญแขวนตลอดทั้งวัน กลัวเขาคิดไม่ตกปลงผมออกบวช แคว้นฟั่นเป็นแคว้นพระพุทธ ข้าวางใจไม่ลงจริงๆ......”

อ๋องจิ้งซีรู้ว่าลูกชายสนิทกับเจาเจา ห้ามลูกชายไม่ได้ก็มาห้ามคนตระกูลลู่

เซี่ยอวี้จู๋ร้อนใจแล้ว “อย่างนั้นรอท่านตายแล้วให้ข้าได้ไหม?”

เซี่ยอวี้โจวโกรธจนฟาดก้นเขาแรงๆ หนึ่งฝ่ามือ “เจ้าสุนัขนี่ อยากให้ข้าตายหรือ? ข้าเป็นพี่ชายแท้ๆของเจ้านะ!!”

“เจ้านั่นแหละเป็นสุนัข ทั้งครอบครัวเจ้าเป็นสุนัข......” อาจู๋ทั้งโกรธทั้งโมโห กัดฟันสีขาวที่เพิ่งงอกออกมาแรงๆ

“เจ้าสุนัขติดแม่! ทำไมถึงพูดกับพี่ชายแบบนี้?”

“เจ้านั่นแหละสุนัขติดแม่!!” อาจู๋น้อยโกรธจนหน้าแดงล่ามไปถึงใบหู พูดเสียงดังชัดเจน

เดิมทีเขาพูดจาติดอ่าง อ๋องจิ้งซียังเคยเชิญหมอหลวงมารักษาด้วย

แต่นับตั้งแต่พี่ชายกลับมา เขาพูดคล่องขึ้นเรื่อย ๆ หายโดยไม่ต้องกินยา

สองคนข้างนอกทะเลาะกันเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ อ๋องจิ้งซีได้ยินคำด่าก็รีบออกไป

ได้ยินทั้งสองคำเอาแต่พูดว่าสุนัขติดแม่ เส้นเลือดเขียวที่ขมับก็นูนขึ้น

เห็นว่าลูกคนรองจะถูกพาเสียคนแล้ว หันหน้าตะโกนเสียงดัง

“ข้ากลับคำแล้ว!! ให้เขาไป ให้เขาไป! ใครก็ไม่ต้องไปขวาง!! วันนี้รบกวนฮูหยินสวี่ ก็ถือว่าพวกเราไม่เคยมา!!” พูดจบก็อุ้มเซี่ยอวี้จู๋เดินออกประตู

เซี่ยอวี้โจวกะพริบตาปริบๆ ถามเจาเจาอย่างมึนงง “พ่อข้าเป็นอะไรไปแล้ว?”

“เมื่อคืนยังบอกห้ามข้ามาหาตระกูลลู่หาเจ้าอยู่เลย” กลัวว่าลู่เจาเจาพาเขาไปแคว้นฟั่นปลงผมออกบวช