หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1181

ในตอนนี้พ่อเขาหนีเตลิดไป ทิ้งเขาไว้ตระกูลลู่โดยตรง

เซี่ยอวี้โจวครุ่นคิดอย่างหนักก็ไม่เข้าใจ

เมื่อคืนเขาอยากกระโดดกำแพงออกมา ทหารนอกกำแพงเฝ้ายามทั้งคืน ไม่ยอมให้เขาออกบ้าน

เขาอยากมุดช่องหมาลอด ช่องหมาลอดยังปิดเลย

แต่ตอนนี้เขาก้าวเท้าไล่ตามพ่อ ผลปรากฏว่าอ๋องจิ้งซีทั้งครอบครัวออกไปอย่างรวดเร็ว

รอกระทั่งตอนเซี่ยอวี้โจวกลับถึงจวนอ๋องจิ้งซี ประตูใหญ่ปิด ด้านล่างประตูมีห่อผ้าโยนออกมา ตามด้วยเสียงปิดประตูแรงๆ

“ท่านซื่อจื่อ ท่านอ๋องบอกว่าเตรียมของให้ท่านแล้ว คืนนี้ก็ไปพักที่ตระกูลลู่” สาวใช้พูดผ่านประตู

เซี่ยอวี้โจว?!!

“ท่านพ่อข้าถูกผีเข้าสิงแล้วหรือ? ไม่ถูกต้อง หากถูกเข้าสิงเจาเจาก็มองออกได้ในทันที”

“ช่างเถอะ เรื่องที่คิดไม่ออกก็โยนมันทิ้ง เปลืองสมองข้า......” ในสมองเซี่ยอวี้โจวมีเครื่องหมายคำถามมากมาย แต่เขาไม่คิดมากสักนิด ไม่เคยบั่นทอนจิตใจ!

แบกห่อผ้าไปหาเจาเจาในทันที

ลู่เจาเจาปิดประตูอย่างตื่นเต้น ถูมือน้อยๆ ตกตะลึงกับเงินทองที่เต็มห้อง

ถูกต้อง เงินทองเต็มห้อง

ตอนเย็นยังไม่ได้จุดตะเกียง ก็ส่องแสงไปทั่วห้องแล้ว

ลู่เจาเจาหมอบอยู่ที่พื้น เปิดกล่องสีเทาใบหนึ่ง “ว้าว ทองเต็มหนึ่งกล่องเลย!! ของข้าเอง ของข้าเอง ทั้งหมดเป็นของข้าเอง!”

แล้วเปิดอีกหนึ่งกล่อง “กล่องนี้เป็นเครื่องประดับ......” ข้างในมีปิ่นทองและหยกยังมีพวกไข่มุกน้ำลึกมากมาย

สมบัติมูลค่ามหาศาล กองรวมกันเหมือนขยะ

จากนั้นก็เปิดกล่องไม้อีกหลายใบ ในกล่องเป็นของล้ำค่าหายากต่างๆนานา ถึงขั้นมีอายุเก่าแก่

กล่องเก่าเต็มไปด้วยฝุ่น รอบข้างยังมีโคลนมากมาย

ลู่เจาเจาใช้มือบีบ กล่องยังมีความเปียกชื้นเล็กน้อย เหมือนถูกกัดกร่อน

“ว้าว!! รวยแล้ว รวยแล้ว ไม่ขัดสนอีกแล้ว! เจ้าไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหน? เจ้าคงไม่ได้ฆ่าคนชิงทรัพย์หรอกนะ? เจ้าเป็นเต๋าสวรรค์ จะหาเรื่องคนโดยไร้เหตุผลไม่ได้ จะถูกดึงเข้าสู่เหตุและผลกรรมได้”

“เดิมทีพลังพิษก็ส่งผลกระทบต่อเจ้าใหญ่แล้ว ข้าไม่อยากให้เจ้าพังทลายไปอีก ครั้งหน้าไม่มีคนช่วยเจ้าแล้ว!”

เด็กหนุ่มเม้มปากยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่ได้ฆ่าคน และก็ไม่ได้ชิงทรัพย์เหมือนกัน”

“ไม่เคยมีใครเห็นข้า”

ดวงตาทั้งสองของเขาใสสะอาด มองลู่เจาเจาอย่างวิบวับ “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าเลี้ยงเจ้าเอง”

ลู่เจาเจานี่ถึงถอนใจโล่งอก ไม่ได้ขโมยไม่ได้ช่วงชิงมาก็พอแล้ว

ลู่เจาเจาได้ยินหัวใจก็หล่นวูบ

ท่านยายหมดอายุขัยแล้ว แต่ได้จากการหลอกเอาอายุขัยของลู่หย่วนเจ๋อมา หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุ?

ลู่เจาเจาพาเด็กหนุ่มรีบเดินออกประตูไป

“ฮูหยินอยู่สวนฉังโซ่วนอกเมืองเจ้าค่ะ” สาวใช้ตะโกนเสียงดัง

โชคดีถนนตอนเย็นคนน้อย รถม้าเคลื่อนที่เร็วออกจากเมือง แต่หน้าประตูเมืองกลับมีรถม้าต่อแถว ออกเมืองมากมาย......

“วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น? นี่ก็ใกล้ปิดประตูเมืองแล้ว ทำไมมีแต่คนออกนอกเมือง?” ลู่เจาเจาได้ยินเสียงคนคุยกันข้างนอก

“สวนฉังโซ่วเกิดเรื่องใหญ่แล้ว พวกตระกูลใหญ่ร้อนใจแทบบ้าแล้ว พวกเรารีบไปหน่อย เดินทางลัดไปตั้งร้านที่สวนฉังโซ่ว ตอนนี้อากาศร้อน พวกเราไปขายชาสมุนไพรต้องเป็นที่นิยมแน่นอน” พ่อค้าหาบเร่รีบร้อนออกจากเมือง

หน้าประตูติดอยู่พักหนึ่ง รถม้าก็วิ่งไปอีกหนึ่งชั่วยามกว่าก็มาถึงสวนฉังโซ่ว

สวนฉังโซ่วเป็นสุสานผืนหนึ่ง ด้านข้างก็เป็นสุสานหลวง

สุสานหลวงต้องการดูฮวงจุ้ย สำนักดาราศาสตร์เลือกอยู่นานถึงกำหนดตำแหน่งของสุสานหลวง พวกตระกูลใหญ่จึงค้นหาสถานที่ดีรอบๆ สร้างสุสานบรรพบุรุษไว้ที่ตรงนี้

นานวันเข้า ก็ตั้งชื่อที่แห่งนี้ว่าสวนฉังโซ่ว

ลู่เจาเจาเพิ่งลงจากรถม้า ก็ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างอัดอั้นตันใจดังจากทั่วทิศ

ไม่ว่าจะเป็นใต้เท้าโจว ใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าหวัง และใต้เท้าเซียว ขณะนี้ต่างลงรถม้าด้วยสีหน้าซีด ไม่มีเวลาทักทายกันและกัน