หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1182

“เกรงว่าสุสานจะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว” อวี้ซูทำหน้าตกใจ

ลู่เจาเจานิ่งเงียบไม่พูดจา เป็นห่วงครอบครัวของท่านตา วิ่งตรงไปทางสุสานของตระกูลสวี่

ระหว่างทางเสียงด่าไม่พอใจไม่ขาดสาย ถึงขั้นยังมีฮูหยินเฒ่าตราตั้งคุกเข่าร้องไห้ต่อฟ้าโขกศีรษะที่พื้น

ผู้เฒ่าที่ปกติถือเรื่องฐานะที่สุด ด่าเหมือนแม่ค้าปากตลาด “โจรขโมยสุสานคนนั้นสมควรสับเป็นพันชิ้น ขุดสุสานของบรรพบุรุษข้า!”

“ไอ้สารเลวที่สมควรตาย ยากจนจนแม้แต่เงินคนตายก็กล้าเอาหรือ?”

“ท่านบรรพบุรุษ เป็นลูกหลานผู้น้อยไร้ความสามารถ ทำให้ท่านได้รับความไม่เป็นธรรม ทำให้บ้านของท่านถูกขโมยแล้ว” พวกใต้เท้าอาวุโสคุกเข่าที่พื้นโขกศีรษะยอมรับผิด ด่าไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง

ตอนลู่เจาเจาเห็นท่านแม่ สวี่สืออวิ๋นกำลังก้มหน้าเช็ดน้ำตาอยู่เลย

ท่านลุงใหญ่ประคองท่านยายเหมือนกำลังจะเป็นลมหมดสติ

ลุงรองและลุงสามกำลังคุกเข่าที่พื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ป้อนยาหอมให้ราชครูสวี่หายใจหอบรุนแรง

“ท่านพ่อ ไม่ต้องร้อนใจ กระดูกของบรรพบุรุษยังอยู่ กระดูกยังอยู่ครบ ขโมยแค่ขโมยเงินทองไป......”

“ท่านพ่อ สุสานถูกทำลายพวกเราสร้างขึ้นใหม่ก็ได้ แต่หากท่านเป็นอะไรไป พวกเราตระกูลสวี่ก็ล้มแล้ว......” พวกลุงๆ กลัวว่าพ่อสูงอายุจะโกรธจนสิ้นลมไป

ราชครูสวี่นอนอยู่พักหนึ่ง นี่ถึงหายใจคล่องขึ้นแล้ว

โกรธจนริมฝีปากซีดแล้ว

“ไอ้เด็กน้อย ไอ้เด็กน้อย กล้าขุดสุสานของตระกูลสวี่ข้า” พูดยังไม่ทันจบก็มือกุมหน้าผาก โกรธจนทุบอก วิงเวียนศีรษะ

“แม้แต่ฝาโลงก็กล้าเปิด บรรพบุรุษได้รับความไม่เป็นธรรมแล้ว” ราชครูสวี่กัดฟัน ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย

ลู่เจาเจาเห็นสองผู้เฒ่าเสียใจ เดินขึ้นหน้าไปลูบหลังทั้งสองคนอย่างเด็กดี

“บรรจุกระดูกก่อน หาฤกษ์ดีสักวันฝังใหม่อีกครั้ง” ราชครูสวี่โบกมืออย่างไร้เรี่ยวแรง

หากว่าเจอโจรขโมย จะต้องจับเขามันสับเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น

“ท่านตา หายโกรธได้แล้ว เจาเจาให้ท่านดูของดี......” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะค้นกระเป๋าอยากทำให้ผู้อาวุโสดีใจ

พฤติกรรมของเด็กน้อยก็เป็นแบบนี้ เห็นคนใกล้ชิดไม่มีความสุข ก็อยากเอาสมบัติที่ชอบมาเอาใจ คิดว่าจะเหมือนกับตัวเอง......

ในมือนางถือฟันทอง ยังไม่ทันเปิดออกเลย

ก็เห็นคนใช้เก็บบรรจุกระดูกเสร็จแล้ว กลับมารายงาน

“ท่านผู้เฒ่า ฟันทองในปากของบรรพบุรุษถูกหักไปแล้ว ต้องการทำฟันทองหนึ่งซี่ขึ้นมาเติมหรือไม่?”

ลู่เจาเจาตัวสั่น ฟันทองที่จับไว้ในมือเกือบร่วงลงมาแล้ว

นางหันหน้าไป มองเด็กหนุ่มอย่างตกใจ

จะ เจ้า......

เจ้าทำอะไรลงไป!!!!

ตอนที่ลู่เจาเจามองไป เด็กหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้า ไม่กล้าสบตานาง

ราชครูสวี่ยืดตัวตรงแบบสั่นๆ “สืบ สืบมาให้ได้! ใครกันแน่ ที่ขุดสุสานของบรรพบุรุษของตระกูลสวี่ข้า หากให้ข้ารู้ จะให้เขาอยู่ไม่สู้ตาย!”

“ที่โลกมนุษย์มีประโยคหนึ่งพูดว่า คนตายราวกับตะเกียงดับ วิญญาณกลับสู่แดนปรภพ สิ่งของศพก็เป็นวัตถุไร้เจ้าของ เอาไม่ได้หรือ?”

ลู่เจาเจามองเขาอย่างตะลึง หรือก็คือว่า ข้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร

ปีนั้นตอนเลี้ยงดูลูกศิษย์ ตอนที่ยากจนข้นแค้นก็เคยขุดสุสานเหมือนกัน

แต่เจ้าจะขุดของบ้านตัวเองไม่ได้สิ!!

“เอ่อ มนุษย์ให้ความสำคัญมากกับสุสานบรรพบุรุษ ขุดสุสานบรรพบุรุษคนอื่น ราวกับฆ่าพ่อแม่ ประมาณ.....จะไม่เลิกราจนกว่าจะจับได้”

เมื่อคำนี้ออกมา ดวงตาที่มักจะเย็นชาของเด็กหนุ่ม ก็เบิกตาโตขึ้น

เขามองไปทางสวี่สืออวิ๋น และคนในตระกูลสวี่ปากสั่น

เหมือนกับถูกโจมตีอย่างรุนแรง

ไม่เลิกราจนกว่าจะจับได้??? จบเห่แล้ว ฉวยโอกาสไม่สำเร็จยังขาดทุนอีกต่างหาก!

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทั้งสวนฉังโซ่วจุดไฟสว่างจ้า เสียงด่าดังมากจากสี่ด้านแปดทิศ

เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงเกือกม้ากุบกับๆ ใกล้เข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น? มีกองทัพมาแล้ว?” ราชครูสวี่กำลังจะให้คนไปสืบข่าว ก็ได้ยินเสียงโวยวายดังจากข้างนอก

สุสานบรรพบุรุษของคนตระกูลสวี่อยู่ข้างในสุด ขณะนี้ค่อนข้าง วิตกกังวล

เพียงไม่นานก็มีเด็กรับใช้วิ่งมาพลาง ตะโกนไปพลาง “สุสานหลวงข้างๆถูกขโมย ฝ่าบาทออกเมืองหลวงกลางดึก ใต้เท้ารีบไปสุสานหลวงเถอะขอรับ!”