หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1184

เดิมทีฮ่องเต้เซวียนผิงก็กังวลใจเรื่องปีศาจบุกโลกมนุษย์ ตอนนี้ก็ยิ่งกังวลใจหนักขึ้นแล้ว

ขุนนางได้ยิน ก็หนักใจทันที

“สามดินแดนไม่มีวิธีต่อต้านชีเจวี๋ยหรือ?” เจิ้นกั๋วกงพูดจาแฝงจิตสังหารเล็กน้อย

สุสานของตระกูลหรงก็ถูกขุดเช่นกัน เจิ้นกั๋วกงเล่นกับหลานชายอยู่ที่บ้าน ตอนนี้ก็รีบมาแล้ว

“ข้าเคยถามบรรพบุรุษแล้ว ชีเจวี๋ยเข้าสู่วัฏจักรเวียนว่ายตายเกิด กลัวว่าจะเกิดกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโลกมนุษย์แล้ว หวังเพียงจะผ่านเคราะห์นี้ได้อย่างปลอดภัย......” นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฮ่องเต้เซวียนผิงผลักดันให้สร้างสำนักศึกษาสตรี

โลกมนุษย์กำลังอ่อนแอ จำเป็นต้องพยายามบำเพ็ญตน พยายามปกป้องตัวเองให้ได้มากที่สุด

แต่ว่าเส้นทางการบำเพ็ญตนนั้นยากลำบาก หากไม่มีอาจารย์ชี้แนะ หากฐานไฟเข้าแทรกเข้าสู้มาร เกิดผลเสียมากกว่าประโยชน์

และในสำนักศึกษาสตรีมีคาบเรียนวิชาบำเพ็ญตน

อาจารย์ที่เจาเจาเชิญมา จะต้องไม่แย่แน่นอน

“ช่างเถอะ พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ กลับยิ่งเพิ่มความกังวลใจ”

“เรื่องนี้ห้ามเผยแพร่ออกไป ปกป้องเกิดความตื่นตกใจ” ฮ่องเต้เซวียนผิงออกคำสั่งทันที ประชาชนสงบสุขถึงเป็นเรื่องสำคัญ

“ในโลกมนุษย์ไม่มีกำลังปกป้องตัวเอง อย่าดึงดูดความสนใจของจอมปีศาจชีเจวี๋ย หากเขาพุ่งเป้ามาโลกมนุษย์ เกรงว่าโลกมนุษย์เรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ขาน” ฮ่องเต้เซวียนผิงจนใจ สุสานหลวงถูกขโมย เป็นเรื่องอัปยศอดสู แต่ก็ไม่กล้าจับตัวมาดำเนินคดี

ที่ทำให้ฮ่องเต้เซวียนผิงหวาดกลัวกว่าก็คือ ครั้งก่อนพลังพิษไหลเข้าสู่โลกมนุษย์

เขาทำพิธีขอแดนเทพช่วยชีวิต แต่แดนเทพ ไม่มีการตอบสนองใดๆ

จบเรื่องเขาก็ติดต่อกับแคว้นรอบข้าง พบว่าไม่เคยได้รับการสนองของเทพเจ้าเลย

เขาไม่เคยบอกใคร กลัวว่าจะดึงดูดให้เกินความวุ่นวายในโลกมนุษย์

ในตอนนั้นสมองเขาถึงขนาดเกิดความคิดพิลึกพิลั่นหนึ่ง

เทพเจ้าทิ้งโลกมนุษย์แล้วใช่หรือไม่? เหตุใดถึงไม่ตอบสนองต่อโลกมนุษย์? ตอนนั้นหากไม่มีหัวใจแห่งเป่ยเจา เกรงว่าโลกมนุษย์กลายเป็นแดนชำระ โลกมนุษย์จะหายไป

เขาไม่มีหลักฐาน เป็นเพียงการคาดเดา แน่นอนว่าไม่กล้าพูดออกไป เพียงแต่เรื่องนี้อยู่ในหัวเขาตลอด กลัวมากว่าจะกลายเป็นดาบยักษ์ โจมตีโลกมนุษย์

หัวใจเขาเคารพบูชาต่อเทพลดน้อยลงเล็กน้อยแล้ว

เกิดความลังเลมากขึ้น

เพียงแต่แอบคิดหาวิธีให้คนธรรมดาสามารถมีกำลังปกป้องตัวเอง กองทัพแต่ละแคว้นในโลกมนุษย์แอบฝึกเวทบำเพ็ญตนนานแล้ว

ขุนนางคับข้องใจ แต่นึกถึงการดำรงอยู่ของชีเจวี๋ย ทำให้แดนปรภพหวาดกลัวจนใช้กฎอัยการศึก และแดนเบื้องบนยังไม่มีวิธี พวกเขาทำได้แต่ช่างมัน

เพียงแต่ในใจด่าชีเจวี๋ยเอาเลือดสุนัขราดหัวมัน

ลู่เจาเจาทำหน้ามึนงง ชีเจวี๋ย???

นางดึงแขนเสื้อของเด็กหนุ่ม “ชีเจวี๋ยเป็นแพะรับปากแทนเจ้าแล้ว!”

“ฮูหยินโปรดวางใจ ในจวนเตรียมอาหารไว้แล้ว บ่าวไปเรียกคนตั้งโต๊ะ......” ตอนก่อนออกบ้าน เติงจือก็ให้คนตั้งเตาเตรียมมื้อดึก พวกเจ้านายกลับมาต้องกินแน่นอน

ในตอนนี้ได้กินพอดี

สวี่สืออวิ๋นพยักหน้าอย่างอ่อนล้า สาวใช้มากมาย แต่มีเพียงเติงจือที่ได้รับความโปรดจากนาง

“ซ่านซ่านเข้านอนหรือยัง?” นางเห็นเจิ้นกั๋วกงสองผู้เฒ่าคิดถึงจึงถามสาวใช้

“ยังเจ้าค่ะ วันนี้พวกนายท่านต่างไม่อยู่บ้าน นายน้อยซ่านซ่านโวยวายอยู่หลายครั้ง บ่าวอุ้มเขามา......คิดว่าไม่เห็นหน้าท่านพ่อท่านแม่คงรู้สึกไม่สบายใจ”

เพียงไม่นาน แม่นมก็อุ้มซ่านซ่านออกมาแล้ว

สุสานบรรพบุรุษตระกูลหรงถูกขโมย เจิ้นกั๋วกงหน้าตาบูดบึ้ง เห็นหลานชายน้อยที่รักถึงยิ้มตาหยีเดินเข้าไป

“มาให้ตาอุ้มเร็ว.....” เจิ้นกั๋วกงรอมาหลายปีถึงมีหลานชายตัวน้อยคนหนึ่ง จึงรักสุดหัวจิตหัวใจ

ปู่ย่าอุ้มซ่านซ่านไว้ไม่ยอมปล่อยมือ

รอทานอาหารเสร็จ ซ่านซ่านก็ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นนานแล้ว ถึงถูกแม่นมอุ้มกลับห้อง

ลู่เจาเจานั่งบนเตียง ถอนหายใจเงียบๆ

สายตาที่มองเต๋าสวรรค์เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

“ทั้งหมดเป็นของที่ใช้ออกไปไม่ได้.....” ข้าขโมยของที่ให้ใครเห็นไม่ได้เป็นกอง คิดไม่ถึงเจ้าก็ขโมยของที่ให้ใครเห็นไม่ได้เป็นกองเช่นกัน