หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1185

เฮ้อ……

เด็กหนุ่มทำหน้าสำนึกผิด “ข้า.....ข้าไปหามาให้เจ้าใหม่?”

ลู่เจาเจาทำหน้าผวา “ไม่ต้องๆ ช่างมันเถอะ!! ขอร้องเจ้าแล้ว......”

“ไม่ต้องขโมยของสุสานมาเลี้ยงข้าจริงๆ!!”

ยังขโมยสุสานของบ้านข้าด้วย ข้ากลัวว่าจะถูกบรรพบุรุษของท่านพ่อท่านแม่ตีตาย!

“ต่อไปถึงแม้ฟันจะร่วงหมดปาก ข้าก็ไม่ฝังฟันทองแล้ว จะไม่ฝังฟันทองเด็ดขาด!!” นางลูบฟันซี่เล็กสีขาว สาบานเสียงเบา

ตายไปแล้วยังถูกถอนฟัน อนาถจริงๆ

นางกอดแก้วแหวนเงินทองแต่ละกล่องอย่างเศร้าใจ อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาออกมา

รวยแล้ว แต่ก็เหมือนไม่รวย

นอกประตู จู๋มั่วแอบคุยกับอาอู๋ “ข้าคิดว่าเจาเจากับเด็กหนุ่มคนนั้น เหมาะสมกันนิดๆ......”

อาอู๋มองเขาอย่างหมดคำพูด “เจาเจาเพิ่งจะอายุเท่าไหร่ เหมาะสมอะไร.....เจ้าคิดว่าจะเหมือนเจ้าที่ในหัวเต็มไปด้วยเรื่องรักๆใคร่ๆหรือ ตายแล้วยังไม่รู้ตัว”

จู๋มั่วเกาศีรษะ “บนตัวพวกเขาทั้งสองคนมีความรู้สึกลับๆล่อๆ ค่อนข้างเหมาะสมกัน”

อาอู๋??

“เจ้าพูดให้น้อยๆหน่อยเถอะ เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ใช่คนที่จัดการง่าย ข้ากลัวเจ้าตายแล้วยังไม่รู้ตัว” อาอู๋มองบนใส่เขา ถึงกลับห้องไปนอนหลับ

กลางดึกอันเงียบสงัด

ซ่านซ่านขดตัวนอนบนเตียงอย่างฝันหวาน

นับตั้งแต่ก่อตั้งสำนักศึกษาสตรี หลายวันนี้ที่ผ่านมาเขานอนหลับสนิท ในความฝันไม่เจอวิญญาณร้องไห้ และไม่มีวิญญาณอาฆาตเกาะแกะ แม้แต่อารมณ์ร้อนของเขาก็หายแล้ว

เพียงแต่ คืนนี้ไม่ค่อยสงบนัก

ในความฝัน.……

เสียงด่าว่านับไม่ถ้วนพุ่งมาสี่ด้านแปดทิศ ใบหน้าเล็กหน้ายุ่งทันที เขากุมศีรษะพยายามปิดกั้นเสียง

“เจ้าปีศาจชั่วสมควรตาย ขุดสุสานบรรพบุรุษข้า เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!”

“เจ้าสัตว์เดรัจฉาน เจ้าสัตว์เดรัจฉาน เงินของคนตายเจ้าก็กล้าขโมย!”

“ปีศาจก็คือปีศาจ เรื่องดีไม่ทำ หัดขโมยสุสาน!” ข้างหูเต็มไปด้วยเสียงดุว่านับไม่ถ้วน เหมือนมีมารดา? มีบรรพบุรุษ? ยังมีท่านตาที่รักเขาที่สุด.....ยังมีท่านอาท่านลุงที่ไม่เคยพบอีกมากมาย

ซ่านซ่านเหงื่อซึมเต็มหน้าผาก หลับตาแน่นดิ้นรนอย่างไม่รู้ตัว......

เตะผ้าห่มออก เสื้อผ้าเปิดออกเล็กน้อย แผ่นหลังเผยรอยแส้ที่น่ากลัวหลายเส้น

เขากระเด้งจากเตียงขึ้นนั่ง

“ขะ....ข้าเปล่า!!” ปีศาจน้อยตะโกนสุดเสียง แต่เสียงแฝงความสะอึกสะอื้น ร้องไห้อย่างคับข้องใจ

ข้าไม่ได้ขโมย！

ข้าขโมยอะไรกันแน่?!!

วันรุ่งขึ้น

สายตามองไปที่ซ่านซ่าน ซ่านซ่านชะงักยกถ้วยชายื่นให้พี่สาวมือสั่น

ทุกคนเห็นแล้วหลุดหัวเราะอย่างจนใจ “คุณชายน้อยดีกับพี่หญิงจริงๆ”

หรงเช่อทั้งอิจฉาและขมขื่น “ข้ายังไม่เคยดื่มชาที่ลูกชายรินให้เลย......”

ชำเลืองมองซ่านซ่านหนึ่งครั้ง แล้วชำเลืองมองซ่านซ่านอีกครั้ง.....

หรงเช่อกัดฟัน “เจ้าเด็กใจดำ เป็นห่วงเจ้าออกบ้าน พ่อเจ้านอนไม่หลับทั้งคืน......” ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกน้อยใจ

ลูกชายของเขาคนนี้ ไม่ว่ากับใครก็มีท่าทางเย็นชา กลับเอาใจใส่ต่อเจาเจาแค่คนเดียว

เขาปวดใจสุดๆ

รอทานมื้อเช้าเสร็จ ซ่านซ่านหยิบถ้วยชาใบหนึ่งบนโต๊ะมาถือเล่น

ทุกคนยุ่งกับการขนสัมภาระขึ้นรถ แม่นมจึงอุ้มเขาไปบนเตียงตั่ง เก็บของจำเป็นที่เขาต้องพกติดตัวไปใช้ระหว่างเดินทาง

รถม้าจอดอยู่หน้าประตูตระกูลลู่ หรงเช่อตาแดงเข้าไปกอดลูกชาย

ให้เขานั่งบนเตียงตั่ง สองมือประคองถ้วยชาร้อนๆยื่นมา

“ไอ้โยว ลูกชายที่น่ารักของเขา.....” หรงเช่อรีบก้าวขึ้นหน้าสองก้าวตรงเข้าไปรับถ้วยชา

พวกนายท่านใหญ่เกือบน้ำตาไหลลงมาแล้ว

ตอนที่ซ่านซ่านเกิด สวี่สืออวิ๋นเกือบเสียชีวิตแล้ว ตอนนั้นยังรู้ว่าเขาเป็นปีศาจร้ายกลับชาติมาเกิด เกิดมาเพื่อฆ่า นิสัยโหดร้าย