หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1187

อาหมานเอ่ยพูดขึ้นเสียงเบาๆ “พี่เขยดีกับท่านพี่อาอู๋จริง ๆ”

รอจนจู๋มั่วจากออกไป อาอู๋ถึงจะเอนตัวลงบนเบาะนุ่มๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาๆว่า “อาหมาน พี่จะสอนอะไรเจ้าสักหนึ่งประโยค...”

“การเห็นอกเห็นใจบุรุษจะทำให้พบเจอแต่โชคร้าย”

อาหมานชะงักไปเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า “จริงอย่างที่พูด ดูอย่างฮูหยินสวี่แต่งงานออกไปก็เจอกับผู้ชายเลว จนเกือบจะเอาชีวิตลูก ๆ เข้าแลกเสียแล้ว”

“ท่านแม่ของข้าพบรักกับท่านเซียนเยี่ยนชิง ก็เอาแต่เฝ้ารอจนกระทั่งนางตาย”

“การแต่งงานเป็นเหมือนการเดิมพันครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต”

อาอู๋หัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “จริงด้วย ไม่มีผู้ชายก็ใช่ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้เสียหน่อย ทำไมต้องเดิมพันชีวิตทั้งหมดด้วยเนอะ”

นางเกือบจะใจอ่อนกับเขาแล้ว

อีกทางด้านหนึ่งภายในห้อง

หรงเช่อกอดถ้วยชาเอาไว้และร้องห่มร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ “อวิ๋นเหนียง ซ่านซ่านดีกับข้ามากเลยจริง ๆ...”

“เขารู้จักเป็นห่วงพ่อของเขา อีกทั้งยังรินชาให้พ่ออย่างเขาด้วยนะ”

“เจ้าดูสิ ชาสีเหลืองใสๆนี้ ชงออกมาได้ยอดเยี่ยมมาก”

“ซ่านซ่านอายุยังน้อยก็ต้องจากบ้านไปไกลแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อกลับมาแล้วจะยังสามารถจำพ่อแม่ได้หรือไม่...”

เขาไปจูงเจาเจาอีกครั้ง และพูดสิ่งดีๆของลูกชายอย่างระมัดระวัง

“เจาเจาและซ่านซ่านต่างก็อายุยังน้อย ถ้าหากมีตรงไหนที่ทำไม่ถูกไม่ควร เจ้าก็สั่งสอนให้ดี ๆ แต่...แต่อย่าได้ลงไม้ลงมือทำร้ายเขาเลยนะ” สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะขอร้องให้เจาเจาเบามือหน่อย

จากนั้นก็สะอื้นพลางกับจิบชาเข้าไปหนึ่งอึก ทำไมรสชาติแปลก ๆ ยังไงชอบกล ไม่เหมือนชาหลงจิ่งเลย หรือว่าจะเป็นปี้หลัวชุน? แต่ก็ยังไม่ค่อยเหมือน...

เขาทำปากขมุบขมิบไปมา รู้สึกว่าความรักที่เขามีต่อลูกชายถ่ายทอดจนถึงจุดสูงสุด ขณะที่ร้องไห้ก็พลางดื่มชารวดเดียวจนหมด

และเพิ่งจะดื่มเสร็จก็เห็นแม่นมเอาของใช้ที่ต้องพกติดตัวของซ่านซ่านเดินมา และพอได้ยินสิ่งที่พูดถึงกลับชะงักค้างในทันที “ไปเอาชามาจากไหนหรือเจ้าคะ?”

“คุณชายยังเล็กอยู่ กลัวว่าจะถูกน้ำชาลวกเอาได้ จึงวางกาน้ำชาเอาไว้ข้างนอก”

“คุณชายเขารินชาได้อย่างไรเจ้าคะ?” แม่นมทำสีหน้าสงสัย

สาวใช้ตอบกลับไปว่า “คุณชายนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ไม่ได้ออกไปไหนเลย แต่ว่าเมื่อครู่นี้เขาซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร...”

หรงเช่อมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ

จึงก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่เตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มผืนเล็กที่ปิดอย่างแน่นหนาบนเตียงออกและก็เห็นว่ามีร่องรอยที่เปียกชื้นเป็นวงกว้างอยู่บนเตียง

แม่นมลองดมเล็กน้อยก็อดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา “คุณชายน้อยฉี่รดที่นอนเสียแล้ว...” เมื่อพูดจบก็หยุดชะงักไปชั่วขณะ

และทุกคนก็มองไปที่หรงเช่อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หรงเช่อตะคอกเสียงดัง “หรงเซี่ยงซ่าน เจ้าจะหนีไปที่ไหน!!” พอชี้นิ้วไปหา หรงเซี่ยงซ่านก็กำลังคลานไปทางประตูอย่างรวดเร็ว

เกือบจะคลานออกจากธรณีประตูได้แล้ว

หรงเช่อ...

ในใจเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก...

สวี่สืออวิ๋นมองเขาด้วยความเอือมระอา ตอนที่นำทัพไปสู้รบแค่ศัตรูได้ยินชื่อก็ขวัญหนีดีฝ่อแล้ว แต่พอถอดชุดเกราะออกแล้ว ตอนกลางคืนกลับกอดนางร้องไห้โฮ

บอกใคร ใครจะไปเชื่อเล่า!

“เดินทางต้องระวังตัวทุกฝีก้าว จัดการธุระเสร็จก็รีบกลับบ้านมา แม่หวังแค่ว่าลูกจะกลับมาอย่างปลอดภัย” สวี่สืออวิ๋นสวมกอดลูกสาว ในใจรู้สึกเศร้าใจอย่างมาก

นับตั้งแต่ดวงใจแห่งเป่ยเจาหลอมรวมกับโลกมนุษย์ และกลายเป็นเกราะกำบังให้กับโลกมนุษย์ นางก็แทบไม่ค่อยได้ยินเสียงในใจของเจาเจาอีกเลย

มีบางครั้งเท่านั้นที่จะได้ยินเพียงไม่กี่ประโยคเป็นระยะ ๆ นางรู้ว่านี่ไม่ใช่สัญญาณเตือนที่ดีที่เคยได้ยินเมื่อก่อน แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าจะสูญเสียหัวใจไปแต่ก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของนางเสมอ

ตอนนี้หัวใจจะไปจากนางอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว และไม่มีวันกลับมาอีก

“ท่านแม่วางใจได้ เจาเจาหาคำตอบได้แล้วก็จะกลับบ้าน” ลูกศิษย์ของนาง ไม่ควรมีจุดจบเช่นนี้

สวี่สืออวิ๋นเดินไปส่งเจาเจาที่นอกประตู

“ให้นางไปเถอะ นับตั้งแต่เจาเจากลับมา ชาวบ้านก็มักจะพูดว่ามีเทพเซียนมาเข้าฝัน” หรงเช่อโอบไหล่สวี่สืออวิ๋นและถอนหายใจเบา ๆ

“เทพเซียนมาเข้าฝันว่า ทั้งเทพเจ้าแห่งกาลเวลา เทพแห่งความยุติธรรม เทพแห่งความโชคดี และเทพองค์อื่น ๆ ได้ก่อความผิดร้ายแรงจึงต้องถูกลงโทษถอดตำแหน่งเทพ และลบล้างความเป็นเทพของพวกเขาทิ้ง ห้ามมิให้มีการสร้างรูปปั้น สร้างวัด และห้ามบูชาอีก เรื่องนี้ได้แพร่สะพัดในหมู่ชาวบ้านแล้ว”

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ วัดของพวกเขาก็ถูกทำลายลง รูปปั้นเทพก็ถูกโค่นล้มไปแล้ว ในใจของเจาเจาคงรู้สึกเศร้าใจ”