หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1189

“มาแล้ว ท่านย่าข้ากลับมาแล้ว” สายตาที่นางมองมาที่ลู่เจาเจา ภายในแววตานั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา

ทำไมถึงมีแม่นางน้อยเกิดมาได้งดงามปานนี้ได้ อีกทั้งยังแต่งตัวสวยงามขนาดนี้ ดูเหมือนทุกคนกำลังล้อมรอบนางอยู่ ช่างเหมือนดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนขอบฟ้าที่ไม่สามารถเอื้อมมือไปแตะต้องได้

นางไม่จำเป็นต้องทำกับข้าวหรือซักเสื้อผ้างั้นหรือ?

ไม่จำเป็นต้องเก็บฟืนงั้นหรือ?

เจาตี้มองดูจากระยะไกลๆ และฝีเท้ายังคงวิ่งมุ่งหน้ากลับบ้านอย่างเร่งรีบ

ซ่านซ่านที่กำลังนอนพาดอยู่บนไหล่ของแม่นม พอได้ยินเสียงพูดของเจาตี้ ใบหูก็ขยับเล็กน้อย

ก่อนจะหันศีรษะเล็ก ๆ ไปมองแม่นางน้อยคนนั้น แต่แม่นางน้อยคนนั้นเดินไปไกลแล้ว จึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินเช่นนี้สีหน้าก็บึ้งตึงทันทีและตะโกนว่า “ตระกูลวั่ง ยังจำได้หรือไม่ว่าลูกชายของเจ้าตายไปอย่างไร? หากยังพูดจาไร้สาระเช่นนี้อีก ระวังจะโดนกรรมตามสนอง! ถ้าหากเจ้ายังตีเด็กอีก ตระกูลวั่งของเจ้าก็ไร้ซึ่งผู้สืบทอดแล้ว! เจาตี้เป็นทายาททางสายเลือดเพียงคนเดียวของตระกูลเจ้าแล้ว!”

และเสียงด่ากราดก็เงียบลงทันที ไม่นานก็กลายเป็นเสียงร้องไห้ครวญคราง

เรื่องอื้อฉาวในครอบครัวเช่นนี้ไม่ควรเปิดเผยออกมาต่อหน้าสาธารณชน ผู้ใหญ่บ้านรู้สึกอับอายเล็กน้อย

“ผู้เฒ่าในชนบทนะ แก่แล้วไม่รู้ความ ทำให้ท่านต้องมาเห็นเรื่องน่าละอายเสียแล้ว” เขาพูดพลางกลับเปิดประตูเรือนออก เรือนก็ถือว่าดูดีอยู่ เพียงแต่มีฝุ่นและใยแมงมุมอยู่บ้าง

อวี้ซูอวี้ฉินเริ่มทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่นานก็สะอาดสะอ้าน

“แม่เฒ่าคนที่ด่าคนเมื่อสักครู่ ทำไมถึงบอกว่าแม่นางน้อยเป็นตัวซวยคร่าชีวิตพ่อของนางล่ะ? หรือว่านางตัวเล็กแค่นี้ก็สามารถฆ่าคนได้แล้ว?” จู๋มั่วสงสัยจึงถามออกไปอย่างไม่คิดอะไร

สีหน้าผู้ใหญ่บ้านเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในหมู่บ้านมีข่าวลืออื้อฉาวมากมาย เขาเองก็คงปิดบังไว้ไม่ไหว มิสู้อธิบายเองจะดีกว่า

“เรื่องนี้จะว่าไปก็เป็นคดีที่ค้างอยู่”

“ผู้ชายตระกูลวั่งถูกคนลอบตัดหัวกลางดึก เลือดสาดกระเด็นไปทั่ว แต่ภายในบ้านก็ไม่เห็นตัวฆาตกรเลย แจ้งความกับเจ้าหน้าที่แล้ว แต่ศาลาว่าการกลับตรวจสอบไม่พบร่องรอยอะไรแม้แต่น้อย”

“ในหมู่บ้านจึงเริ่มมีข่าวลือขึ้นมาว่า เป็นพวกลูกสาวที่ตายไปของตระกูลวั่งกลับมาแก้แค้น ยังบอกอีกว่าคืนนั้นเหมือนได้ยินเสียงของเด็กทารกร้องไห้ที่บ้านของเขา...”

“เป็นเรื่องจนวุ่นวายไปทั่ว...”

ผู้ใหญ่บ้านพูดไม่กี่คำ ก็ขอตัวลาไปอย่างเร่งรีบ “เมืองหลวงออกคำสั่งให้ส่งแม่นางน้อยในหมู่บ้านไปเรียนที่สำนักหญิง ข้ายังต้องกลับไปปรึกษาหารือเรื่องนี้เพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ส่งเด็กเข้าเมืองไป”

พูดจบก็รีบจากไปอย่างเร่งรีบ

ไม่นานนัก เซี่ยอวี้โจวก็แบะปากเดินเข้าประตูไป

“ยังคิดว่าชาวบ้านในหมู่บ้านเล็ก ๆ จะมีวิถีชีวิตเรียบๆง่ายๆเสียอีก เป็นแค่ชนบทยากไร้ที่ห่างไกลแท้ๆแต่กลับมีชาวบ้านหัวนักเลงเสียแล้ว!”

เซี่ยอวี้โจวสบถมาหนึ่งเสียง

เขาเดินถือน้ำตาลเดินไปรอบ ๆ หมู่บ้าน ด้วยความที่เขามีท่าทางซื่อ ๆ ทำให้ไม่มีใครระแวงเขา

“ถุย ผู้ใหญ่บ้านคนนั้นคงไม่ได้บอกใช่ไหมว่าตระกูลวั่งมีลูกสาวอยู่ทั้งหมดห้าคนใช่ไหม? ลูกสาวคนโตเพิ่งถึงวัยปักปิ่นก็ถูกเปลี่ยนเป็นสินสอด แต่งงานให้กับพ่อหม้ายจนถูกทรมานตาย”

“มีเหตุก็ต้องมีผล กรรมของพวกเขาก็คือข้านั้นเอง” ลู่เจาเจาพูดพึมพำ และแววตาก็เปลี่ยนไปเยือกเย็นเล็กน้อย

ในช่วงเวลาตอนดึก

ลู่เจาเจาไปตรวจสอบสถานการณ์ของเหล่าลูกศิษย์ “พรุ่งนี้จะอยู่พักผ่อนในหมู่บ้านทั้งวัน เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้พลังวิญญาณไม่มั่นคง...”

นางไม่เคยได้พักผ่อนในตอนกลางคืนเลย และถ่ายโอนพลังวิญญาณไปห่อหุ้มวิญญาณของลูกศิษย์เอาไว้

ตกช่วงกลางดึกหมู่บ้านในภูเขาเล็ก ๆ อันเงียบสงบ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงดังขึ้นมา

แต่ในไม่ช้าเสียงนั่นก็เงียบลงอย่างรวดเร็วราวกับถูกใครบางคนปิดปากเอาไว้

ลู่เจาเจายืนขมวดคิ้วอยู่ที่หน้าประตูและก็มีจุยเฟิงที่นั่งยอง ๆ เหมือนสุนัขขนยาวตัวใหญ่อยู่ที่ปลายเท้าของนาง เซี่ยอวี้โจวยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากส่งสัญญาณให้เงียบ และทุกคนก็พากันเดินย่องเข้าไปตรงข้างๆเรือนเงียบ ๆ

“จู๋มั่ว เจ้าคอยอยู่ที่เรือนคอยดูพวกซ่านซ่านให้ดีๆ”

ดูเหมือนพวกเขาจะหารือกันอยู่ที่ศาลบรรพชน

และทุกคนภายในศาลบรรพชนต่างกดเสียงทะเลาะกันเบาๆโดยที่ผู้ใหญ่บ้านกำลังนั่งสูบยาเส้นอยู่ที่หัวโต๊ะเงียบๆ

“ใครกันที่ออกความคิดไม่เอาถ่านเช่นนี้ จะให้ลูกกระจอกไม่มีค่าเข้าไปเรียนฟรีๆงั้นหรือ? ถ้านางไปเรียน ใครจะคอยมาทำกับข้าว ซักเสื้อผ้า เลี้ยงหมู ทำงานบ้านให้ล่ะ?”

“จงเป่าต่างหากที่เป็นรากฐานของครอบครัวเรา เรื่องอะไรต้องให้นางคนไร้ค่านั้นไปด้วย?”