หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1191

เจาตี้เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “ข้าขอสัมผัสกระโปรงของเจ้าหน่อยได้หรือไม่?”

พอพูดจบสีหน้าก็แดงก่ำและก้มหน้าลงด้วยความอับอาย “ขอ...ขอโทษ...”

แต่เจาเจากลับจับมือเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยหนังที่ลอกถลอกของนาง“ได้สิ ถ้าหากเจ้าชอบ ข้าจะมอบให้เจ้าชุดหนึ่งเป็นเช่นไร?”

เจาตี้ทั้งอับอายและทั้งต้องการ จากนั้นก็สัมผัสกระโปรงของนางเบา ๆ แล้วรีบชักมือกลับมาอย่างรวดเร็ว “มือของข้าหยาบกร้าน เดี๋ยวจะทำกระโปรงของเจ้าเป็นรอยได้ ข้า...ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่คู่ควร” พูดจบนางก็รีบหันหลังกลับไป

เมื่อชาวบ้านเห็นนางไม่ได้พูดอะไร ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ลู่เจาเจามีสีหน้ามืดมน “ไปเตรียมชุดกระโปรงที่พอดีตัวสักสองสามตัว” ไม่คู่ควรงั้นหรือ? อีกไม่นานเจ้าก็คู่ควรแล้ว

ชาวบ้านคอยชะโงกหน้าตั้งตารอข่าว แม้แต่ตอนกลางวันยังไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเอาแต่เดินไปมาตรงทางเข้าหมู่บ้าน

พวกเขาทุกคนล้วนเข้าใจดีว่าสำนักศึกษาหญิงจะเป็นเส้นทางที่สามารถเปลี่ยนชีวิตของครอบครัวที่ยากจนของพวกเขาได้

จนกระทั่งช่วงหัวค่ำ ถึงจะได้ยินเสียงรถลากด้วยวัวดังเอี๊ยดอ๊าดมาจากทางเข้าหมู่บ้านและก็มาพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่แหบแห้ง

“พวกเขากลับมาแล้ว” เซี่ยอวี้โจวเพิ่งเข้าประตูมา ลู่เจาเจาก็ดึงพลังวิญญาณกลับมา

เพิ่งจะพูดจบในหมู่บ้านก็มีเสียงร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าดังขึ้น

“โอ้สวรรค์ หลานที่น่าสงสารของข้า!!!” พอหญิงคนหนึ่งเห็นภาพบนเกวียนวัว ก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวดและร่างกายก็อ่อนแรงจนทรุดไปนั่งกับพื้น นางตบขาพร้อมกับร้องไห้เสียงดัง

“ลูกชายของข้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“จงเป่า!!”

“เทียนเจ๋อ...”

บริเวณใต้เกวียนวัวมีหยดเลือดหยดติ่งติ่ง หมู่บ้านบนภูเขาอันเงียบสงบ เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ดังสนั่น

ตอนที่พวกลู่เจาเจาเดินเข้าไป ก็เห็นพวกผู้หญิงนั่งอยู่บนพื้นและร้องไห้อย่างขมขื่นแล้ว

ชายในหมู่บ้านถึงกับจับยาเส้นในมือเอาไว้ไม่อยู่ เซถลาไปที่หน้าเกวียนวัว และร้องไห้ออกมาเหมือนใจแตกสลาย

บนเกวียนวัวมีเด็กผู้ชายหลายคนที่สวมเสื้อผ้าของผู้หญิง และดวงตาของพวกเขาก็เหม่อลอย ส่วนที่เป็นส่วนล่างของร่างกายก็เต็มไปด้วยเลือด

มีคนใจกล้าเปิดกระโปรงขึ้นดู พอได้มองถึงกลับหน้ามืดและหมดสติในทันที

“ตระกูลเหล่าเฉินของข้ามีลูกชายสืบสกุลเพียงคนเดียวเท่านั้นนะ! ผู้ใหญ่บ้าน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“พวกท่านไม่ใช่ว่าไปรายงานตัวเข้าสำนักศึกษาหรอกหรือ?” พวกฮูหยินเฒ่าพากันตบขาร้องไห้ เหมือนท้องฟ้าถล่มลงมาก็ไม่ปาน

“ใครก็ได้ ช่วยด้วย พระผู้เป็นเจ้าทรงคุ้มครองด้วย พระโพธิสัตว์ทรงคุ้มครองด้วย นี่เป็นลูกชายที่เกิดมาหลังจากกดน้ำลูกสาวที่ไร้ค่าทั้งหกคนให้จมน้ำตายกว่าจะได้มาคนหนึ่ง ใครกันช่างโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้ ถึงไม่เว้นแม้แต่กับเด็ก!” ปากก็ท่องถึงพระพุทธเจ้า แต่การกดน้ำทำให้ลูกสาวทั้งหกตายไป ราวกับไม่เห็นว่าเป็นชีวิตคน

ในเวลานั้นผู้ใหญ่บ้านก็รู้สึกไม่สบายใจเสียเท่าไร แต่พอนึกถึงนักปราชญ์และผู้บำเพ็ญตนขึ้นมา และคิดว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ที่มีผลต่อเกียรติยศของวงศ์ตระกูล จึงกล้าทำเรื่องที่อาจหาญลงไป...

ใครจะรู้ว่า ตอนรายงานเข้าเรียน ท่านเซียนที่เล่าลือกันว่ามีอิทธิฤทธิ์เหาะเหินเดินบนอากาศได้คนนั้นจะมาคัดเลือกนักเรียนด้วยตัวเอง

เมื่อมองแวบเดียวก็ถูกท่านเซียนมองทะลุปรุโปร่ง

ผู้ใหญ่บ้านรู้แค่เพียงว่าสายตาของท่านเซียนนั้น ทำให้เขารู้สึกหนาวสะท้านไปถึงหัวใจ และร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

แต่ท่านเซียนมีเมตตามาก เขาเอ่ยพูดขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “ตอนนี้หากรีบกลับไป ข้าจะถือว่าพวกเจ้าไม่เคยมา”

ผู้ใหญ่บ้านจึงจะพาเด็ก ๆ กลับไปด้วยความนอบน้อม แต่เด็ก ๆ เหล่านั้นตอนที่อยู่ในหมู่บ้านก็มักจะถูกตามใจจนติดเป็นนิสัย จึงพูดขึ้นมาทันทีว่า “ท่านเซียน ข้าเป็นเด็กผู้ชาย ให้ข้าเป็นนักเรียนของท่านเถอะ”

“พวกผู้หญิงสามารถทำอะไรได้? ล้วนแต่เป็นพวกไร้ค่าและเป็นนางแพศยาทุกคน”

“ใช่แล้ว ท่านเซียน พวกไร้ค่าอย่างนางยังมีค่าไม่เท่ากับหมูสักตัวเลย ในภายภาคหน้ายังต้องเป็นของเล่นให้กับพวกผู้ชายอย่างพวกเราอีก” วั่งเทียนชื่อที่สวมรอยเป็นวั่งเจาตี้กล่าวอย่างได้ใจ

เสียงที่เปล่งออกมาเต็มปากว่าตัวเองเป็นผู้ชาย และยังถือตัวว่าสูงส่ง ส่วนผู้หญิงก็เป็นพวกต่ำต้อยเหมือนดังสัตว์เดรัจฉาน ความคิดเช่นนี้ทำเอาท่านเซียนถึงกับตกตะลึงไปเลย

ผู้คนรอบ ๆ บริเวณแอบขมวดคิ้วแล้วเล็กน้อยและก็มีบางคนตะโกนเห็นด้วยเสียงดัง ถึงกระทั่งที่โวยวายอยากจะเอาสิทธิ์ของลูกสาวมอบให้ลูกชายในบ้าน

ในเวลานั้นสถานการณ์เริ่มที่จะไม่สามารถควบคุมได้แล้ว