หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 125

โรคระบาด?

เมื่อนึกถึงความผิดปกติในแคว้นใต้ ประจวบกับคำว่าโรคระบาดที่ได้ยิน ฮู่กั๋วกงก็รู้สึกชาวาบ

“ฝ่าบาท?” ฮู่กั๋วกงรู้สึกหนักอึ้ง

“ห้ามไม่ให้คนที่สัมผัสหรือใกล้ชิดกับคนจากแคว้นใต้เข้ามาในเมือง ห้ามไม่ให้คนจากแคว้นใต้ข้ามชายแดนมาเด็ดขาด”

“ทุกคนใส่ผ้าคลุมหน้า ห้ามออกไปไหน ลดการสัมผัสให้น้อยที่สุด”

“หากมีอาการไอหรือเป็นไข้ ให้พาตัวไปรักษาสถานเดียว”

“เรียกสำนักหมอหลวงเข้ามา” ฮ่องเต้โบกมือ สวี่ซื่อจึงถอยออกไป

“ฝ่าบาท พระวรกาย?” ฮู่กั๋วกงรู้สึกหวาดกลัว หากฝ่าบาทเป็นอะไรขึ้นมาเป่ยเจาได้โกลาหลเป็นแน่!

เมื่อฮ่องเต้พยักหน้า เขาก็ไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้มาล้อเล่น จึงถอยออกไป

เมื่อเรื่องโรคระบาดแพร่ออกมา ทั้งวังก็วุ่นวาย

ทุกคนถูกห้ามไม่ให้ออกจากวัง

สำนักหมอหลวงถอนหายใจ แม้ว่าโรคระบาดจะยากแต่ก็พอมีหนทางและมีโอกาสแก้ไข้ได้

ฮ่องเต้มองสวี่ซื่อด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนจะนึกถึงคำพูดขององค์หญิงใหญ่ ก่อนจะหันไปมองลู่เจาเจาที่อยู่ไม่ไกล

ลู่เจาเจาเริ่มมีฟันขึ้นแล้วจึงคัดฟันมาก ตอนนี้กำลังแทะแผ่นแป้งอยู่

เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของฮ่องเต้ที่มองมา

เธอก็หันมาฉีกยิ้มที่ไม่มีฟันให้ฮ่องเต้

ยิ้มจนสาวใช้พากันดุ

พี่หญิงใหญ่กล่าวว่า “สวี่ซื่อมีวาสนา ลูกสาวที่นางให้กำเนิดมีความสามารถที่แปลก หากเสด็จพี่ไม่ติดอะไร บางทีอาจจะให้นางพามาให้เห็นปาฏิหาริย์ก็ได้”

หรือว่า เป็นนาง?

ฮ่องเต้ออกมาจากตำหนักคุนหนิง ภายในเมืองถูกปิดอย่างรวดเร็ว

หลังจากการสอบสวนอย่างถี่ถ้วนในพระราชวัง สวี่ซื่อและสตรีบรรดาศักดิ์ทั้งหมดถูกนำตัวไปที่ตำหนักขององค์หญิงใหญ่

“นี่เป็นโรคระบาด มีการติดต่อและทำให้คนตายได้เลยนะ”