หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1260

“ได้ยินว่านับตั้งแต่เจ้าสืบทอดบัลลังก์ ก็โหดเหี้ยมทารุณ?” ลู่เจาเจาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ราชาหนุ่มขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเผยความน้อยใจ “มิใช่ ล้วนเป็นเพียงข่าวลือผิดๆ จากโลกภายนอก เราเป็นผู้มีจิตใจกว้างขวางที่สุด หากเจ้าไม่เชื่อก็ถามขุนนางดูเถิด?”

ตงหลิงอ๋องกวาดตามองขุนนาง

เหล่าขุนนางบุ่นและบู๊ต่างสั่นสะท้านกันทั้งกาย พยักหน้ารับรัวๆ

“ถูกต้อง ฝ่าบาทจิตใจมีเมตตายิ่งนัก เพื่อให้เหล่าขุนนางสบายใจ ไม่เคยพรากพวกเราจากครอบครัวเลย ไม่เคยทำให้พวกเรารู้สึกเหงาแม้แต่น้อย” เมื่อเหล่าขุนนางเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ ล้วนเดินทางไปพร้อมกับเก้าชั่วโคตรของตระกูลตน โดยไม่ขาดตกบกพร่อง

ไม่ขาดผู้ใดไปแม้แต่คนเดียว

ฝ่าบาท คิดเผื่อพวกเราไว้มากจริงๆ

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าจะเป็นฮ่องเต้ที่ดี…”

“ข่าวลือช่างทำร้ายคนเสียจริง ” ลู่เจาเจาตบไหล่เซวียนจี้ชวน ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความรู้สึกประทับใจ

เซวียนจี้ชวนยิ้มอย่างมีเลศนัย รับคำชมของนาง ไม่รู้สึกร้อนตัวเลยแม้แต่นิด

เหล่าขุนนางบุ่นและบู๊ยิ้มออกมาอย่างไร้คำพูด เพียงหนึ่งก้านธูปก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งตัดศีรษะของเสด็จอาหนุ่มด้วยด้วยมือตัวเอง นี่คือสายเลือดสุดท้ายของตระกูลเซวียนที่ยังเหลืออยู่บนโลก...

กล่าวอย่างไม่น่าฟังเสียหน่อย หากเซวียนจี้ชวนตายไปโดยไม่ทิ้งบุตรหรือธิดาไว้สักคน ตระกูลเซวียนก็จะขาดผู้สืบสกุล

แต่ว่า เขาเป็นคนเสียสติ มีหรือไม่มีผู้สืบสกุลก็มิได้สำคัญสำหรับเขา

เซวียนจี้ชวนอุ้มเจาเจาเข้าตำหนัก วางลงบนบัลลังก์มังกร

ลู่เจาเจามองซ้ายมองขวา ไม่กี่อึดใจ ห้องเครื่องก็นำน้ำชาและอาหารว่างนานาชนิดเข้ามา ล้วนเป็นของที่เด็กๆ ชอบ เซวียนจี้ชวนถึงขั้นยิ้มน้อยๆ ป้อนนางด้วยตนเอง

แม่ทัพมั่วหลบตัวในมุม พยายามซ่อนตัวให้มิดชิดที่สุด

ตงหลิงอ๋องมองเขาอย่างเย็นชา แววตามีความโหดเหี้ยมซัดกระหน่ำ เขากล้าวางอุบายต่อเจาเจา!!

เกือบทำให้ตนเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าเจาเจา!

สมควรตายจริงๆ !

เขาไม่ต้องการให้เจาเจารู้ว่าเขาโหดเหี้ยมอำมหิต เขาไม่ต้องการให้เจาเจาคิดว่า ในปีนั้นนางได้ช่วยชีวิตปีศาจที่มือเปื้อนเลือดไว้ เขาอาจเผชิญหน้ากับผู้คนใต้หล้าอย่างไร้ความหวั่นเกรง กลัวเพียงสายตาผิดหวังของลู่เจาเจาเท่านั้น

“แม่ทัพมั่ว... เจ้าจากบ้านมาตั้งแต่เด็ก บิดามารดาแก่ชราของเจ้าเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บในบ้านเกิด ในใจจะต้องรู้สึกละอายมากเลยใช่หรือไม่?"

แม่ทัพมั่วคุกเข่าเบื้องหน้าตำหนัก หอบหายใจหนักอึ้ง เหงื่อเย็นไหลลงจากหน้าผาก

“ตอนนี้ เราอนุญาตให้เจ้าเกษียณแล้วกลับสู่บ้านเกิด เคียงข้างหลุมศพของบิดามารดาทั้งสอง”

“ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนความกตัญญูของเจ้า”

“นางสนมในจวนของเจ้าคงไม่อาจห่างเจ้า เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด” เขามองแม่ทัพมั่วด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แม่ทัพมั่วเป็นดั่งดาบแหลมของอัครมหาเสนาบดีเจิ้ง