หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1261

“ไม่ต้องกังวลไม่ต้องกังวล เจ้าไปจัดการงานราชการเถิด” ลู่เจาเจาโบกมือเล็ก ๆ แล้ววิ่งออกไปข้างนอก

เมื่อเซวียนจี้ชวนเห็นเจาเจาวิ่งออกไปไกลแล้ว มือทั้งสองก็กำขอบโต๊ะแน่น เส้นเลือดด้านหลังมือปูดโปน

ดวงตาแดงฉาน

“ฝ่าบาท รีบไปยังห้องสงบจิตเถิด” ขันทีทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ครึ่งส่วน

ตงหลิงอ๋องมองเขาแวบหนึ่ง ขันทีรีบก้มศีรษะ ทั้งร่างกายสั่นเทาจนหยุดไม่อยู่ สายตาของฝ่าบาท ไม่เหมือนคนเป็น

เมื่อเขาเบนสายตาออก ทั้งร่างของขันทีก็ไร้เรี่ยวแรง เสมือนถูกตักขึ้นจากน้ำ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น

หลังจากที่ลู่เจาเจาและคนอื่นๆ ออกจากวัง จุยเฟิงจึงจะหันกลับไปมองตงหลิงอ๋อง

“เขาดูแปลกๆ ไป” แต่ก็บอกไม่ได้ว่า ที่ใดแปลกไป

เดินทางเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง ร่างกายของอาอู๋เหนื่อยล้า จึงหยุดพักที่ศาลาพักม้า ห่างจากวังไม่ไกล จู๋มั่วเองก็อยู่ที่ศาลาพักม้าดูแลนาง

ลู่เจาเจาเดินทางร่วมกับซ่านซ่าน จุยเฟิง เซี่ยอวี้โจว และคนอื่นๆ

อาหมานอยู่ที่ศาลาพักม้าจัดการสัมภาระ

“ข้าเคยมาตงหลิง ชาวเมืองที่นี่นิสัยดุร้าย เมื่อตกกลางคืนก็ไม่เคยห้ามออกนอกเคหสถาน คึกคักผิดปกติ ตอนนี้บนถนนทั้งตอนกลางวันกลางคืนก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาคน...” ทหารองครักษ์ที่ติดตามรู้สึกประหลาดใจ

ทั้งสองข้างทางแขวนโคมแดง บ้านเรือนรอบๆ กลับไร้เสียง กระทั่งแสงสว่างสายหนึ่งก็ไม่มี

แต่ลู่เจาเจารู้สึกได้ มีคนแอบมองอยู่ที่หน้าต่าง กำลังตั้งใจฟังเสียงจากภายนอก

สายลมอ่อนพัดผ่าน ม้วนเอาใบไม้ที่อยู่บนพื้นขึ้น ข้างหูคลับคล้ายว่าจะได้ยินเสียงบางอย่าง

ทุกคนต่างก็หยุดเดิน ใบหูของจุยเฟิงขยับเล็กน้อย

เขายังไม่ทันกระโดดขึ้นกำแพงเมือง ก็เห็นเงาดำนับไม่ถ้วนเคลื่อนเข้ามาจากระยะไกล ร่างเงาเคลื่อนไหวรวดเร็ว แต่ก็มองออกอย่างลางๆ ว่ามีร่างกายที่แข็งกระด้าง ในหลอดลมส่งเสียงหืดหาด ดวงตาแดงก่ำ นัยน์ตาสีขาวเทา

พวกเขาพุ่งออกมาจากทั่วทั้งสี่ทิศ พริบตาเดียวล้อมพวกเขาหลายคนไว้ในทันที

ซ่านซ่านมีสีหน้านิ่งอึ้งไปตั้งแต่แรก กำแขนเสื้อของพี่สาวแน่น “เป็นพี่ เป็นพี่น้องกัน! สมบัติ ข้า สามารถหาสมบัติได้นะ!”

เจ้าอย่าทิ้งข้าไป ข้ามีประโยชน์นะ!

เซี่ยอวี้โจวเกือบหัวเราะออกมา พี่สาวของเจ้าทิ้งรอยแผลไว้ในใจเจ้าลึกเท่าใดกันนะ

น่าสงสารจริง ๆ

“พวกมันเหมือนกับสัตว์ประหลาดที่โจมตีพวกเราระหว่างทาง พลังชีวิตยังไม่สูญสลาย แต่กลับสูญเสียสติปัญญา รู้จักเพียงโจมตี จนกว่าจะตาย” จุยเฟิงยืนขวางหน้าไว้ แต่ก็ไม่ทำร้ายพวกสัตว์ประหลาด

แต่พวกมันไม่กลัวตาย ไม่รู้จักเจ็บปวด แขนขาทั้งคู่อยู่ในท่าบิดเบี้ยวอย่างประหลาด แม้เหลือเพียงลมหายใจเดียว ก็ยังจะคลานขึ้นหน้า

เซี่ยอวี้โจวมองจนศีรษะเหน็บชา นี่มันเป็นสิ่งใดกันแน่!!

เขากอดมู่อวี๋ทั้งที่ยังตัวสั่นระริก

“ข้ายังไม่ได้แต่งงาน ไม่อาจตายที่นี่ได้!”

สัตว์ประหลาดจากสี่ทิศแปดด้านล้อมรอบเขา เซี่ยอวี้โจวนั่งอยู่ตรงใจกลางอย่างอ่อนกำลังและไร้หนทาง บางครั้งก็รู้สึกสิ้นหวังมากจริงๆ

“พี่ชายเหนื่อยแล้ว...” ซ่านซ่านมองเซี่ยอวี้โจว ถอนหายใจเบาๆ

เซี่ยอวี้โจวพยักหน้าเห็นด้วย มุมมองที่มีต่อตัวซ่านซ่านเปลี่ยนไปไม่น้อย

เดิมทีคิดว่าเป็นมารร้ายเปลี่ยนภพ คิดไม่ถึงว่ากลับมีจิตใจไม่เลวเลย ช่วยเขากล่าววาจาเที่ยงธรรมด้วย

เด็กเล็กอายุหนึ่งขวบกว่าเดินโงนเงน กล่าวคำตะกุกตะกัก ตอนนี้พยายามเข้าไปพยุงเซี่ยอวี้โจวให้ลุกขึ้น

“อย่านั่งเลย มันปวดขา...”

เซี่ยอวี้โจวซาบซึ้งจนน้ำตาไหลนองหน้า ไม่คิดเลยผู้ที่ห่วงใยเขามากที่สุด จะเป็นซ่านซ่าน เสียดายที่ตนเองไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อซ่านซ่าน... น่าละอายใจนัก

“พี่ชายเดิน ลุกขึ้นเดิน...”

“สัตว์ประหลาดเยอะแยะเช่นนี้ พี่ชายเดินรอบเมืองเถิด...” เขาชี้ไปยังพื้นที่มืดมิดไกลๆ เมืองหลวงใหญ่เช่นนี้ ยังไม่พอให้เจ้าเดินอีกหรือ?

น้ำตาอันแสนซาบซึ้งของเซี่ยอวี้โจวหยุดไหลทันที แม่เจ้า! เรียกความละอายใจกลับคืนมา

น้องชายแท้ๆ ของลู่เจาเจา จะเป็นคนจิตใจดีได้อย่างไร!!

“ซ่านซ่านกล่าวได้ถูกต้อง ต่อให้บทสวดและมู่อวี๋จะกักขังพวกมันได้ ก็ต้องรบกวนอวี้โจวช่วยเดินไปทั่วเมือง ให้จุยเฟิงติดตามข้างกายเจ้า ปกป้องเจ้าให้ปลอดภัย” ลู่เจาเจาเอนศีรษะ ยิ้มตาหยีมองเขา

เซี่ยอวี้โจวไม่อาจกล่าวปฏิเสธได้แม้แต่ครึ่งคำ