หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1262

ซ่านซ่านเอียงหูแล้วมองไปนอกประตูเมือง ราวกับมีบางอย่างจากที่ไกลๆ กำลังร้องเรียก

“พี่สาว...สมบัติ...สมบัติเรียก...” เขาดึงชายเสื้อของลู่เจาเจา

“สมบัติยังเรียกได้ด้วยหรือ?? เหตุใดข้าจึงไม่ได้ยินเล่า?” ลู่เจาเจาเงี่ยหูฟัง แต่กลับได้ยินเพียงเสียงลมพัด เสียงโหยหวนของสัตว์ประหลาด และเสียงเคาะมู่อวี๋ของเซี่ยอวี้โจว

ซ่านซ่านดึงนางอย่างอยู่ไม่สุข “มี มี!”

ใบหน้าของเขากระวนกระวายจนแดงก่ำ กระทั่งคว้าลู่เจาเจาเดินไปข้างหน้าอย่างโงนเงน

“พี่สาวไปกับข้า ไปกับข้า...พาพี่สาวไปหาสมบัติ สมบัติ...” เขากล่าวพึมพำ

“อาหารอาหาร...อาหารเยอะแยะเลย...” เขาเบิกตากว้างจนกลมดิก ใช้มือเล็กๆ ทำท่าทางเกินจริง

“ซ่านซ่านมีประโยชน์ มีประโยชน์ที่สุด...”

“เป็นน้องชายที่ดีที่สุด...”

พลางเดินพลางยกยอตนเอง ด้วยท่าทีโอ้อวดตน

ลู่เจาเจาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็อุ้มเขาปีนขึ้นบนรถม้าเดี๋ยวนั้น มุ่งหน้าออกไปนอกเมืองโดยตรง ทุกครั้งที่ถึงทางแยก ซ่านซ่านยื่นนิ้วเล็กๆ ตั้งใจบอกทาง

ออกจากเมืองไปไม่นาน คดเคี้ยวไปมา จนรถม้าก็ไม่อาจไปข้างหน้าต่อได้

ลู่เจาเจาจึงอุ้มเขาขึ้น เดินทะลุกลางป่าเขา

เส้นทางบนภูเขาขรุขระ ยิ่งเดินยิ่งเปลี่ยว

“ซ่านซ่านรู้ตำแหน่งของสมบัติได้เช่นไร?” ลู่เจาเจาถาม

ซ่านซ่านยืดอกเล็กๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ฝัน ฝันเห็นสิ...”

“ซ่านซ่านเก่งมากเก่งมาก มีอะไรไม่รู้กันเล่า...”

ไม่นานนัก ทั้งคู่เหงื่อออกเต็มศีรษะและหยุดพักที่พื้นที่ว่างแห่งหนึ่ง ทั้งสี่ทิศว่างเปล่า ซ่านซ่านจึงดิ้นจากอ้อมแขนของพี่สาว...

กึ่งก้นหมอบลงดมกลิ่นพื้นดิน

“กลิ่นของสมบัติ...” ดวงตาส่องประกายด้วยความตื่นเต้น

ภายใต้แสงจันทร์ ลู่เจาเจาเดินไปมาบนพื้นที่ว่าง ที่แห่งนี้ไม่ค่อยเหมือนกับที่อื่นๆ พื้นที่อื่นแห้งแล้งพื้นดินแตกร้าว แต่ที่นี่กลับมีดอกไม้เป็นพุ่มๆ ใบหญ้าหนาแน่นเป็นพิเศษ

ลู่เจาเจาวางฝ่ามือลงบนพื้น ส่งพลังวิญญาณลงดินไปสำรวจ

“เอ๊ะ...” พลังวิญญาณถูกขวางกั้น ด้านในมีบางสิ่งกันไว้!

“ไม่ได้โกหกใช่ไม่เล่า? ซ่านซ่านเก่งมาก! ข้าเป็นเด็กยอดเยี่ยมที่สุด!” ซ่านซ่านยกนิ้วโป้งให้ตนเอง ลู่เจาเจาเห็นเช่นนี้ก็อดชมเชยไม่ได้ “ซ่านซ่านของตระกูลพวกเราเก่งกาจจริงๆ หากไม่มีเจ้า พี่ไม่มีทางหาสมบัติพบแน่!”

“มีเจ้าอยู่ เป็นโชคดีของพี่แล้ว”

“เจ้าคือน้องชายที่เก่งกาจที่สุดของพี่ พี่ภูมิใจในตัวเจ้า ภูมิใจในตัวเจ้าอย่างมาก!”

“ชาวเมืองในโลกมนุษย์จะต้องขอบคุณซ่านซ่าน”

ลู่เจาเจายิ่งชมเชย ซ่านซ่านก็ยิ่งเชิดคางขึ้น จนคางแทบจะชี้ไปถึงท้องฟ้าแล้ว

ลู่เจาเจายืนอยู่กลางพื้นที่ว่างเปล่า ยกมือขวาขึ้น แสงสว่างเจิดจ้าสายหนึ่งส่องออกจากกลางฝ่ามือขวา นางกระแทกลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง