หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1272

“ไอ้ตัวไหนที่กล้าให้นางดื่มเหล้า! ใครกัน! ดื่มเหล้าทีไรก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทำไมถึงกล้าให้นางดื่ม!" เจ้าสำนักทั้งตกใจทั้งโกรธ

"เพื่อไม่ให้นางดื่มเหล้า ทั้งสำนักกระบี่จึงต้องถูกห้ามดื่มเหล้ากันหมด แม้แต่ข้าเองก็ยังต้องเลิกสุราไปเลยเช่นกัน!"

เทพจากสวรรค์มาทวงถามความเป็นธรรม เจ้าสำนักรู้สึกปวดร้าวใจเป็นอย่างยิ่ง

จึงเร่งรีบมาที่ภูเขาสัจธรรมด้วยความร้อนใจ แต่สิ่งที่ได้เห็นคือนางในสภาพเมามายไร้สติ

“เจ้าโง่ โง่จริงๆ! ยังไม่รีบพาอาจารย์เข้าไปอีก เปิดการปิดผนึก ไม่ให้คนนอกเข้าออกเด็ดขาด! แดนเทพส่งคนมาแล้ว จะเอาตัวอาจารย์ของเจ้าไปรับโทษจริงๆ หรือไง”

“นางเอาเจ้าแม่ซีหวังหมู่ไปแขวนไว้บนต้นท้อ นางบ้าไปแล้วหรือ”

ลู่เจาเจาเอานิ้วแหย่เข้าไปในรูหู แล้วบ่นกับเสวียนอวี้ด้วยท่าทีรำคาญ “ไอ้แก่นี่พูดมากจริงๆ อย่าไปทำตามล่ะ ไม่น่ารักเลย”

เจ้าสำนัก: “ข้า! ข้าไม่พูดพล่ามกับคนเมาไร้สติแล้ว! อย่ามายืนขวางหูขวางตาตรงนี้ รีบกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้!”

เสวียนอวี้เองก็ปวดหัวไม่น้อย ทุกวันลู่เจาเจาจะคอยพร่ำสอนลูกศิษย์ให้ทำตัวมีสัมมาคารวะ ทำสิ่งใดด้วยความสงบเรียบร้อย แดนทั้งสามเป็นของทุกคน เราต้องช่วยกันดูแล

แต่นี่นางดื่มจนขาดสติ ก็คิดไปว่าแดนทั้งสามเป็นบ้านของนางไปอย่างนั้น อยากจะไปไหนหรือทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ

เรื่องนี้มันเกินคาดจริงๆ!

เสวียนอวี้ประคองนางไว้ด้วยความรู้สึกผิด แล้วพากลับมายังภูเขาสัจธรรม

เมื่อกลับมาถึงลานส่วนตัวของลู่เจาเจา นางก็นอนกอดกระบี่ไว้แน่น น้ำลายไหลย้อย และกรนเสียงดังราวฟ้าร้อง

เมื่อเห็นว่านางหลับสนิท ในขณะนั้น...

เขาไม่ได้มีความคิดใดๆ เลย แถมยังรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก

ทั้งที่ตอนแรกเขาตั้งใจจะให้ลู่เจาเจาเมาจนหมดสติ จากนั้นก็...

แต่ตอนนี้...

อย่าเพิ่งตื่นเลยนะ ขอร้องล่ะ

เขาอุ้มลู่เจาเจาไปยังห้องนอน จากนั้นหยิบดอกไห่ถังสีสันสดใสออกมาวางไว้ที่ข้างแก้มของนางเบาๆ ลมหายใจของเขาเข้าไปใกล้ และพัดไปกระทบใบหน้าของลู่เจาเจา... เขาอยากจะจูบ แต่จู่ๆ ลู่เจาเจาก็พึมพำเบาๆ ขนตายาวหนาของนางกะพริบน้อยๆ ราวกับจะตื่นขึ้นมา

เขาเด้งตัวลุกขึ้นทันทีราวกับถูกสุนัขไล่กวด แล้วเผ่นออกจากที่นั่นไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเปิดประตูภายในออกมา ก็เดินลงเขาไปทันที

เสวียนอวี้ชะลอฝีเท้าเล็กน้อย มองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย

เขาใช้ชีวิตอยู่ในภูเขาสัจธรรมมานานกว่าสิบปี รู้จักดอกไม้ต้นหญ้าทุกหย่อมหญ้าในภูเขาสัจธรรมเป็นอย่างดี และที่นี่ก็เคยผ่านมาแล้ว

เขาเหลือบมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

แปลกนะ ผนึกของภูเขาสัจธรรมถูกเปิดแล้ว ต่อให้มหาเทพจะเสด็จมาเอง ก็ไม่น่าจะสามารถเข้าไปในภูเขาสัจธรรมได้อย่างอิสระโดยไม่มีใครรู้

เสวียนอวี้ขมวดคิ้วแน่นและขนลุกชันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขารู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวจับจ้องอยู่

ทันทีที่มองขึ้นมา...

ชายชุดดำคนหนึ่งก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า กำลังมองมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แม้ดวงตาจะดูสงบเหมือนน้ำนิ่ง แต่ลึกๆ แล้วกลับซ่อนคลื่นรังสีอำมหิตที่น่าสะพรึงเอาไว้ เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่พุ่งตรงขึ้นไปถึงสมองทันที

นั่น...ใครน่ะ!

เพียงแค่ชายคนนั้นจ้องมองมาที่เขา แค่แวบเดียว ร่างกายของเขาก็รู้สึกราวกับถูกกดทับด้วยแรงกดดันมหาศาล เข่าของเขาอ่อนปวกเปียก รู้สึกอยากจะคุกเข่าลงจำนนต่อชายคนนั้น

หลังของเขารู้สึกหนักอึ้งราวกับภูเขาลูกใหญ่กดทับลงมา จะทำอย่างไรก็ไม่สามารถยืดตัวตรงได้เลย

จิตมารเกือบจะเสียไปครึ่งชีวิต ในที่สุดก็รีบหนีกลับลงไปซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของจิตสำนึกดังเดิม เมื่อเสวียนอวี้สามารถควบคุมร่างกายกลับมาได้ ชายผู้นั้นก็เพียงแต่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา แล้วก็จากไปด้วยท่าทีเหยียดหยาม

ชายหนุ่มในชุดดำยืนอยู่ข้างเตียงของลู่เจาเจา

เมื่อเห็นดอกไห่ถังที่ข้างแก้มของนาง รู้สึกขวางตาจึงเอื้อมมือดึงออก แล้วฉีกออกเป็นชิ้นๆ

“ดอกไม้อะไร มาติดอยู่บนหัวของเจาเจาได้อย่างไรกัน! ไม่ได้เรื่อง!” เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำออกมา น้ำเสียงทั้งเย็นชาทั้งเจ็บปวด...

“ไม่มีทางไหนที่ศิษย์จะป้องกันได้เลยหรือ" ชายหนุ่มทั้งรู้สึกอัดอั้นและกล่าวโทษ

เมื่อเขาจากไปแล้ว ดอกไม้ที่ข้างหน้าต่างก็บานสะพรั่ง

ลมโชยมาเบาๆ ทำให้ห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมชื่นใจ

ณ สถานที่ห่างไกลผู้คนและเงียบสงบแห่งหนึ่งในภูเขาสัจธรรม

เสวียนอวี้เป็นคนที่มีนิสัยรักสันโดษ และถ้ำของเขาก็ตั้งอยู่ในมุมที่ซ่อนเร้นของภูเขาสัจธรรมเช่นกัน

เวลานี้ ภายในมีการผนึกสามชั้นซ้อนกันอย่างแน่นหนา

ในที่สุด เสวียนอวี้ก็สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง เขาเดินโซเซและงอเข่าซ้ายคุกเข่าลงกับพื้น ดวงตาสีแดงสดคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความอดทนอดกลั้น

“ออกมา!”

“เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

“กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ ออกมาให้เห็นหน้าเดี๋ยวนี้!" เสวียนอวี้คำรามเสียงดัง กำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น แสงสีแดงวาบก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

ภายในถ้ำปรากฏร่างอีกคนขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาจ้องมองเสวียนอวี้ด้วยสายตาเย้ยหยัน