หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 128

สวี่ซื่อมีสีหน้าหวาดกลัว นางคิดว่าความเมตตาของฮ่องเต้ทำให้นางรู้สึกชา

เจาเจาทำอะไร?

“สวี่ซื่อ เจ้าทำดี ผลดีๆ จะตอบแทนเจ้า”

ฮ่องเต้โบกมือ “เจ้าออกไปก่อนเถอะ” สายตาของเขาจ้องมองลู่เจาเจา เด็กน้อยอ้าปากหาววอดท่าทางง่วงนอน

ฮ่องเต้พูดจบจึงได้ออกมาจากตำหนักคุนหนิง

สามวันหลังจากนั้นเหล่าสตรีบรรดาศักดิ์ก็ถึงได้ถูกส่งตัวออกมานอกวัง

สวี่ซื่อมีสีหน้าเหนื่อยล้า นางต้องคอยรับรองเหล่าสตรีบรรดาศักดิ์จึงให้คนฝากข้อความไปถึงองค์หญิงใหญ่ “ขอให้นางรักษาร่างกายให้ดี ไทเฮาอาการดีขึ้นแล้ว กว่านางจะตั้งครรภ์นั้นยากลำบาก อย่าให้ไทเฮาต้องเป็นห่วง”

เมื่อกลับมาที่จวนจงหย่งโหวก็เห็นแสงราตรีแล้ว

แสงไฟในจวนจงหย่งโหวสว่างไสว ทันทีที่เข้าไปด้านในลู่หย่วนเจ๋อก็ส่งคนมาเชิญ

“ฝ่าบาทให้เจาเจาอยู่ทำไม?” ตอนนั้นเขาเองก็คุกเข่าอยู่ด้านนอกตำหนัก จึงรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

สวี่ซื่อหาวหวอด “ไทเฮาชอบเจาเจาจึงอยากให้เจาเจาอยู่ด้วยสักพัก ต่อมายัยเด็กน้อยก็ฉี่รดที่นอน ฝ่าบาทจึงให้ข้าไปอุ้มออกมา”

ลู่หย่วนเจ๋อขมวดคิ้ว

“ไม่รู้ความ ทำไมถึงได้ไปฉี่รดเตียงของไทเฮา? ช่างเถอะ อย่างไรเสียก็ไม่ใช่จิ่ง…” เขานึกถึงลู่จิ่งเหยา ก่อนจะรีบปิดปากแน่น

เมื่อมองดูท่าทางเงอะๆ งั่นๆ ของลู่เจาเจาก็ยิ่งโมโห

“เจาเจาเพิ่งจะอายุได้สิบเอ็ดเดือน ยังเป็นเด็กทารกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นางฉี่รดที่นอนไม่ปกติหรือ?” สวี่ซื่อเหลือบมองเขา

ก่อนจะอุ้มลู่เจาเจาเข้าไปด้านใน

ลู่หย่วนเจ๋อพยายามอดกลั้นความโกรธไว้

“ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาทส่งคนไปให้ท่านเจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋วขอพรให้แล้ว อาจจะเปลี่ยนร้ายเป็นดีได้” ตอนที่สวี่ซื่อออกมาจากวัง ฝ่าบาทได้ส่งคนไปหาท่านเจ้าอาวาสแล้ว