หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1286

สองเท้าของเฉินหลิงอวี้ลอยขึ้นพ้นจากพื้นทีละน้อย...

“ป้า...ป้า...แคก...” เฉินหลิงอวี้ลำคอติดขัด พยายามดิ้นรนอย่างหนัก สองมือแงะฝ่ามือของเซวียนจี้ชวนอย่างหวาดกลัว...

แต่ไม่ขยับเขยื้อนสักนิดเดียว

“ปล่อย ปล่อยเร็วเข้า! อวี้เอ๋อร์!” ไทเฮาตกใจอกสั่นขวัญแขวนหน้าซีดเผือด รีบเรียกนางกำนัลไปห้าม

แต่ภายใต้สายตาอำมหิตของเซวียนจี้ชวน ใครกันจะกล้าเข้าใกล้

เฉินหลิงอวี้ขาดอากาศหายใจจนตาเหลือก ลิ้นจุกปาก สีหน้าเขียวคล้ำ ไทเฮาร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด

“อวี้เอ๋อร์ กำลังจะถูกเจ้าบีบคอตาย ลูกเนรคุณ ปล่อยอวี้เอ๋อร์!”

“ให้เจ้า ให้เจ้า! ให้รูปเจ้า ปล่อย...” ไทเฮาตกใจจนตัวอ่อนปวกเปียก

เซวียนจี้ชวนโยนเฉินหลิงอวี้ทิ้งราวกับตุ๊กตาผ้าเก่าขาดต่อหน้านาง ขันทีใหญ่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ถูกเวลา เซวียนจี้ชวนเช็ดแต่ละนิ้วช้าๆ...

ฮ่องเต้แสดงออกอย่างสะใจ

เฉินหลิงอวี้ล้มลงกับพื้นลำคอแหบแห้ง ร้องไห้ไม่ออกด้วยซ้ำ ตัวสั่นเทาคลานไปที่มุมห้อง กอดเข่ากุมศีรษะหวาดกลัว

“ข้าไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าอีกแล้ว... อวี้เอ๋อร์ไม่กล้าแล้ว หม่อมฉันยอมรับผิด...” นางเสียใจมาก รู้สึกเสียใจที่ไม่ควรวางยาเซวียนจี้ชวน

นางกล้าแตะต้องคนอำมหิตเช่นนี้ได้อย่างไร

นางแทบจะสลบ

เฉินหลิงอวี้กอดเข่าร้องไห้สะอื้น

ไทเฮาหมดเรี่ยวแรง มามาประคองนางเดินเข้าไปในห้องชั้นใน หยิบภาพเหมือนออกมา...

เซวียนจี้ชวนดูภาพเหมือนแววตาลุกเป็นไฟ

สตรีในภาพวาดแต้มสีแดงชาดที่หว่างคิ้ว แววตาค่อนข้างเย่อหยิ่ง

ไทเฮาถือภาพเหมือน ยืนเหนือเปลวเทียนสองนิ้ว

เซวียนจี้ชวนหรี่ตา

“ถ้าเจ้าไม่แต่งงานกับอวี้เอ๋อร์ ข้าไม่บังคับ”

“แต่ในเมื่อเจ้ามีฐานะเป็นฮ่องเต้ตงหลิง ต้องรับผิดชอบตงหลิง เจ้าฝันถึงนางมารในความฝันได้ แต่วังหลังเจ้าต้องมีคนเข้าไป!” เมื่ออำนาจฮ่องเต้มั่นคง นางถึงจะนั่งบนตำแหน่งไทเฮาได้อย่างมั่นคง

เซวียนจี้ชวนหายใจเข้าลึกๆ มองนางอย่างลึกซึ้ง

“ได้! เรารับปาก”

ไทเฮาโยนภาพเหมือนลงบนพื้น ไม่บ่อยนักที่ได้เห็นเซวียนจี้ชวนลนลานโผเข้าไปหยิบมันขึ้นมาในอ้อมกอด ระมัดระวังราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า

ลู่เจาเจาหรี่ตา รู้สึกว่าภาพนั้นคุ้นตา

พอนางต้องการจะมองให้ละเอียด ภาพเหมือนนั้นก็อยู่ในอ้อมอกเซวียนจี้ชวนแล้ว

“รับปากแล้ว อย่าผิดสัญญา!” ไทเฮาหลับตาพลางขมวดคิ้ว

“ออกไปเถอะ ข้าอยากพักผ่อน” ไทเฮาหันหน้าไปไม่มองเขา

เซวียนจี้ชวนก้าวเท้ายาวเดินจากไป สีหน้าเคร่งขรึมน่าเกลียด

ลูกๆ เดินทางไกลไปเป่ยเจา พระสนมหลินคงจะคิดถึงลูกๆ มากกระมัง

ม้าไม้ตัวเล็กตากแดดตากลมจนเก่าคร่ำคร่า

ร่องรอยของความหดหู่ฉายให้เห็นทุกซอกมุม แต่ก็มีความอบอุ่นด้วย

ชิงช้าแขวนใต้ร้านองุ่นแกว่งไกวไปม้า

ลู่เจาเจาเดินวนรอบหนึ่ง แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะห่างไกล ไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้องค์ก่อน แต่เมื่อปิดประตูแล้ว บางทีองค์หญิงเซวียนอินกับเซวียนจี้ชวนน่าจะมีความสุขตอนที่อยู่กับเสด็จแม่

ที่นี่หลงเหลือร่องรอยของพระสนมหลินทุกหนแห่ง

ผลักเปิดประตูเสียงเอี๊ยดอ๊าด

กลิ่นฝุ่นละอองในตำหนักที่ไม่ถูกแสงแดดมานานหลายปีปะทะใบหน้า

ห้องนี้ยังคงเหมือนตอนที่พระสนมหลินเสียชีวิต ผ้าห่มพับบนตั่ง แม้ว่าโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่งจะเก่า แต่ก็สะอาด

ข้างหน้าต่างที่ปิดอยู่วางโต๊ะตัวเล็ก

การบ้านมากมายวางกองบนโต๊ะ ลู่เจาเจาหยิบมันขึ้นมาดู

นางเบะปากนิดหนึ่ง "ลายมือดีกว่าข้านิดหน่อย..." พูดไปแล้วก็นึกถึงครั้งก่อนที่การบ้านถูกฉีก นางยังไม่ได้ส่งใหม่ ใบหน้าก็ห่อเหี่ยว

ลายมือบนโต๊ะค่อนข้างชัดว่าเป็นเด็กน้อย แต่ก็มองออกว่าเป็นลายมือของเซวียนจี้ชวน

ลู่เจาเจาเดินวนรอบลาน สถานที่ไม่ใหญ่โตนัก แต่เห็นได้ว่าเขามีความสุขมากในตอนนั้น