หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1287

บางทีเขาเองก็คงไม่คิดว่า ตนเองจะเติบโตขึ้นมาเป็นคนเด็ดขาดเหี้ยมหาญขนาดนี้ เมื่อครั้งยังเด็ก ดิ้นรนเอาชีวิตรอดในรอยร้าว น่าจะคิดไม่ถึงว่าตนเองจะกลายเป็นผู้มีอำนาจในวังแห่งนี้

ตอนที่ลู่เจาเจาจะออกไป สายตาไปสะดุดที่กำแพง

อิฐทำจากหินที่นูนขึ้นมาบนกำแพง ราวกับว่ามีของบางอย่างอยู่ข้างใต้

ลู่เจาเจาเดินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว หยิบอิฐออกมา

เห็นกระดาษขึ้นเหลืองแผ่นหนึ่งซ่อนอยู่ข้างใน

ขอบกระดาษมีรอยเผาไหม้ นางชะงักนิดหนึ่งแล้วเปิดกระดาษ...

คนคนนั้นคงจะหยิบออกมาจากเตาอั้งโล่ เหลือเพียงครึ่งหนึ่งแล้ว

แต่ใบหน้านั้น ต่อให้เหลือเพียงเถ้าถ่าน ลู่เจาเจาก็จดจำได้

นั่นคือตนเองเมื่อครั้งเป็นปรมาจารย์กระบี่เจาหยาง

ลู่เจาเจาถอนหายใจลึก ถึงกับรู้สึกไร้พลังอยู่บ้าง เขาคือจิตมารที่กลับชาติมาเกิด เกรงว่าในหัวสมองทุกภพทุกชาติจะมีท่าทางของนางตลอดไป

แต่หลังจากการกลับชาติมาเกิดนับครั้งไม่ถ้วน มันก็อ่อนลงไปเรื่อยๆ

ตอนนี้เขาคงจำได้แค่ใบหน้านั้นเท่านั้น

ลู่เจาเจายัดภาพวาดกลับเข้าไปในอิฐ เดินรอบวังรอบหนึ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะกลับไปที่ตำหนักใหญ่

ชอบปรมาจารย์กระบี่เจาหยางเมื่อชาติที่แล้วหรือ

เกี่ยวอะไรกับข้าลู่เจาเจา!

นางรู้สึกว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ น่าเบื่อหน่าย น่าสนุกสู้กินขาหมูไม่ได้

“ได้ยินนางกำนัลบอกว่าเจ้าออกไปเดินเล่น ถ้าชอบก็อยู่ในวังต่ออีกหลายวันก็ได้” เซวียนจี้ชวนกำลังจัดการงานราชการ รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า ดูไม่เหมือนท่าทางโหดเหี้ยมเมื่อครู่สักนิด

“กำแพงวังสูงเกินไป อยู่แล้วไม่มีอิสระ หม่อมฉันชอบอยู่นอกวังมากกว่า…”

“อีกอย่าง ตอนนี้อาอู๋อาการไม่ค่อยดี หม่อมฉันต้องกลับไปดูแลเขา…”

เซวียนจี้ชวนไม่ได้รั้งตัวไว้ เพียงแค่สั่งให้ห้องทรงพระอักษรเตรียมขนมให้นางกลับไป

ตอนที่ลู่เจาเจาออกจากวัง ก็ได้ยินเสียงร้องขอความเมตตาดังมา "ฝ่าบาท...ฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีความชอบแต่ก็มีความทุ่มเท ฝ่าบาทได้โปรดไว้ชีวิตกระหม่อม"

“ไทเฮา โปรดช่วยกระหม่อมด้วย…” ไม่นานนักเขาก็ถูกปิดปากลากตัวไป

คลับคล้ายคลับคลาได้ยินเสียงตวาด "ไทเฮา? ไทเฮาป่วยหนักกะทันหัน ไม่พบใคร ใต้เท้าเฉินสงบใจออกเดินทางเถิด"

“ท่านเป็นน้องชายแท้ๆ ของไทเฮา กลับใช้ประโยชน์จากสถานะของตนเองฉ้อราษฎร์บังหลวง กดขี่ขูดรีดราษฎร ฝ่าพระบาทมีพระราชโองการประหารชีวิต!”

อาอู๋ลูบท้องอย่างยากลำบาก ร่างกายผ่ายผอมลง

จุยเฟิงเหลือบมองแวบหนึ่งคิ้วขมวด ไม่อาจปิดบังความกังวลได้ "เด็กคนนี้จะต้องเกิดหรือ ข้าดูแล้ว นางท้องนี้จะไม่ดีนัก"

“เจ้าเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ นางเป็นมนุษย์ธรรมดา มนุษย์ให้กำเนิดลูกหลานของเผ่าพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ เกรงว่าแทบจะไม่รอดชีวิต”

“ชีวิตของนางแสนสั้น ไม่ควรจะปกป้องนางให้ดีหรือ” จุยเฟิงครุ่นคิดในใจ ถ้าภรรยาตนเองเป็นมนุษย์ธรรมดา ต่อให้ตั้งท้องจักรพรรดิก็เก็บไว้ไม่ได้

จู๋มั่วฟังแล้วก็ตกใจอกสั่นขวัญแขวน "เจ้าอย่าแช่งภรรยาข้า! อาอู๋จะต้องปลอดภัย!" สีหน้าของเขาซีดเผือด ไม่รู้ว่าบอกกับตัวเองหรือจุยเฟิง

จุยเฟิงเบะปาก "ก็ได้ๆ ข้าขอถามจริงจังหน่อย"

“เผ่ามังกรของเจ้าปกติได้รับข่าวฝนตกได้อย่างไร” จุยเฟิงมองท้องฟ้าพลางเอ่ยถาม

จู๋มั่วมองอาอู๋เป็นห่วงมาก "ข้างตาน้ำพุมีหินก้อนหนึ่ง สื่อถึงเจตนาสวรรค์ได้ เมื่อแดนเทพออกคำสั่งให้ฝนตก ก็แจะแสดงว่าฝนตกที่ใดและเท่าใด"

“ถ้าแดนเทพไม่ออกคำสั่งให้ฝนตก เผ่ามังกรก็ทำให้ฝนตกไม่ได้หรือ”

จู๋มั่วพยักหน้า

“สถานการณ์วันนี้ก็คือแดนเทพไม่ได้ออกคำสั่งฝนตก เผ่ามังกรได้รับคำอธิษฐานขอฝนจากเผ่าเป่ยหมิงแล้ว แต่มิอาจตอบสนองได้”

ทุกคนเงียบกริบ ลู่เจาเจาชี้ไปที่พื้นดิน "ผืนดินแห้งแล้ง ทุ่งนาแตกระแหง พืชพรรณยืนต้นแห้งตาย แดนเทพต้องการเช่นนี้หรือ"