หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1287

บางทีเขาเองก็คงไม่คิดว่า ตนเองจะเติบโตขึ้นมาเป็นคนเด็ดขาดเหี้ยมหาญขนาดนี้ เมื่อครั้งยังเด็ก ดิ้นรนเอาชีวิตรอดในรอยร้าว น่าจะคิดไม่ถึงว่าตนเองจะกลายเป็นผู้มีอำนาจในวังแห่งนี้

ตอนที่ลู่เจาเจาจะออกไป สายตาไปสะดุดที่กำแพง

อิฐทำจากหินที่นูนขึ้นมาบนกำแพง ราวกับว่ามีของบางอย่างอยู่ข้างใต้

ลู่เจาเจาเดินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว หยิบอิฐออกมา

เห็นกระดาษขึ้นเหลืองแผ่นหนึ่งซ่อนอยู่ข้างใน

ขอบกระดาษมีรอยเผาไหม้ นางชะงักนิดหนึ่งแล้วเปิดกระดาษ...

คนคนนั้นคงจะหยิบออกมาจากเตาอั้งโล่ เหลือเพียงครึ่งหนึ่งแล้ว

แต่ใบหน้านั้น ต่อให้เหลือเพียงเถ้าถ่าน ลู่เจาเจาก็จดจำได้

นั่นคือตนเองเมื่อครั้งเป็นปรมาจารย์กระบี่เจาหยาง

ลู่เจาเจาถอนหายใจลึก ถึงกับรู้สึกไร้พลังอยู่บ้าง เขาคือจิตมารที่กลับชาติมาเกิด เกรงว่าในหัวสมองทุกภพทุกชาติจะมีท่าทางของนางตลอดไป

แต่หลังจากการกลับชาติมาเกิดนับครั้งไม่ถ้วน มันก็อ่อนลงไปเรื่อยๆ

ตอนนี้เขาคงจำได้แค่ใบหน้านั้นเท่านั้น

ลู่เจาเจายัดภาพวาดกลับเข้าไปในอิฐ เดินรอบวังรอบหนึ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะกลับไปที่ตำหนักใหญ่

ชอบปรมาจารย์กระบี่เจาหยางเมื่อชาติที่แล้วหรือ

เกี่ยวอะไรกับข้าลู่เจาเจา!

นางรู้สึกว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ น่าเบื่อหน่าย น่าสนุกสู้กินขาหมูไม่ได้

“ได้ยินนางกำนัลบอกว่าเจ้าออกไปเดินเล่น ถ้าชอบก็อยู่ในวังต่ออีกหลายวันก็ได้” เซวียนจี้ชวนกำลังจัดการงานราชการ รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า ดูไม่เหมือนท่าทางโหดเหี้ยมเมื่อครู่สักนิด

“กำแพงวังสูงเกินไป อยู่แล้วไม่มีอิสระ หม่อมฉันชอบอยู่นอกวังมากกว่า…”

“อีกอย่าง ตอนนี้อาอู๋อาการไม่ค่อยดี หม่อมฉันต้องกลับไปดูแลเขา…”

เซวียนจี้ชวนไม่ได้รั้งตัวไว้ เพียงแค่สั่งให้ห้องทรงพระอักษรเตรียมขนมให้นางกลับไป

ตอนที่ลู่เจาเจาออกจากวัง ก็ได้ยินเสียงร้องขอความเมตตาดังมา "ฝ่าบาท...ฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีความชอบแต่ก็มีความทุ่มเท ฝ่าบาทได้โปรดไว้ชีวิตกระหม่อม"

“ไทเฮา โปรดช่วยกระหม่อมด้วย…” ไม่นานนักเขาก็ถูกปิดปากลากตัวไป

คลับคล้ายคลับคลาได้ยินเสียงตวาด "ไทเฮา? ไทเฮาป่วยหนักกะทันหัน ไม่พบใคร ใต้เท้าเฉินสงบใจออกเดินทางเถิด"

“ท่านเป็นน้องชายแท้ๆ ของไทเฮา กลับใช้ประโยชน์จากสถานะของตนเองฉ้อราษฎร์บังหลวง กดขี่ขูดรีดราษฎร ฝ่าพระบาทมีพระราชโองการประหารชีวิต!”