หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1305

ดูเหมือนเสียงด่าทอสาปแช่งจะดังก้องอยู่ในหู บอกให้เขาออกไปจากที่นั่น และอย่ากลับมาเหยียบย่ำดินแดนนี้อีก

ซ่านซ่านเริ่มได้ยินเสียงกึกๆ ราวกับเสียงล้อเกวียนดังเข้ามาใกล้

ทันทีที่เขาลืมตาก็เห็นว่าตนเองถูกขังอยู่ในความมืด

ถูกรายล้อมไปด้วยแรงอาฆาตพยาบาทรอบทิศทาง

ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่างทะลุผ่านอากาศ ขว้างตรงมาที่เขา... กึก...

ใบหน้าของเขาเปียกชื้นทันที ดูเหมือนมีบางอย่างแตกกระจายบนหน้า

กลิ่นเหม็นอบอวลนั้นทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาอีกครั้ง

ก่อนจะทันตอบสนอง ประสาทสัมผัสทั้งห้าก็สัมผัสได้ว่าตนเองเข้ามาอยู่ท่านกลางฝูงชนมากมาย

ซ่านซ่านพลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ!

สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวและสิ้นหวังมากที่สุด นั่นคือกลิ่นน้ำมูลสกปรกที่ลอยมาแต่ไกล

ไม่นะ ไม่ ไม่...

“อึก...” ซ่านซ่านติดอยู่ในรูปปั้นนั้นและได้ยินเสียงเด็กน้อยคนหนึ่ง

“สาดน้ำมูลสกปรกไปเลย” หากเขามีโอกาสเดินทางข้ามเวลา เขาอยากกลับไปตบตัวเองให้ตายในตอนกลางวันไปเลย

วิญญาณของซ่านซ่านติดตามรูปปั้นไปข้างหน้า พลางมองตัวเองเข้าไปในกองเพลิงอย่างไร้หนทาง

รอบด้านมีแต่เสียงปรบมือเฮฮากันอย่างสนุกสนาน

ซ่านซ่านพยายามดิ้นรนอยู่ในรูปปั้น ในที่สุดรอยแตกก็ปรากฏขึ้นในนั้น ทำให้ซ่านซ่านตื่นจากฝันร้ายทันที...

เขาลุกขึ้นด้วยความกลัว และสัมผัสใบหน้าไปทั่ว ไม่มีไข่เน่าหรือกะหล่ำปลีเน่า

ก่อนจะก้มลงดมแขนเสื้อ ไม่มีกลิ่นน้ำมูลสกปรก มีเพียงกลิ่นของหญ้าสมุนไพร

เด็กน้อยนั่งตกตะลึงบนเตียงอยู่นาน กว่าจะกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

เมื่อนึกถึงสีหน้าไม่อาจบรรยายได้ของพี่หญิงในตอนกลางวัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจ!

วันขับไล่วิญญาณชั่วร้าย ทำให้เขาเหลือแต่ความดี!

แต่เขาดันเกิดความคิดแปลกประหลาด อย่างการสาดน้ำมูลสกปรกใส่ตัวเอง!

ยิ่งซ่านซ่านคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าใดเขาก็ยิ่งโกรธและเศร้ามากเท่านั้น ก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา เขาไม่เคยรู้สึกหมดหนทางเช่นนี้มาก่อนในชีวิต...

ตึงๆ ๆ

สาวรับใช้รีบเปิดประตูเข้ามาในทันที “เป็นอะไรหรือเจ้าคะ คุณชายน้อย หวาดกลัวฝันร้ายหรือ...” สาวรับใช้อุ้มเขาขึ้นมาตบหลังเพื่อปลอบใจ

นางไม่เคยเห็นคุณชายน้อยหวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูกเช่นนี้มาก่อน

เมื่อแม่นมเดินเข้ามา ซ่านซ่านก็สะอื้นอย่างเสียอกเสียใจ

“หยุดร้องไห้เถิดเจ้าค่ะ แม่นมรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน” แม่นมไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงร้องไห้งอแง พอรับตัวเขาไปก็ค่อยๆ เช็ดน้ำตาอย่างแผ่วเบา

ทันทีที่สัมผัสตัวซ่านซ่าน ก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังตัวร้อนมาก

“อ๊ะ รีบเรียกหมอหลวงเร็วเข้า เหตุใดตื่นมาแล้วจึงตัวร้อนเป็นไฟเช่นนี้ เกรงว่าจะเป็นไข้แล้วล่ะ” แม่นมไม่รอช้า รีบส่งคนไปตามหมอหลวงมาทันที

“ข้าแค่แอบฉี่ในน้ำอาบ แล้วก็แอบดื่มน้ำนั้น…”

“อย่างมาก...ข้าก็แค่แอบกินของเซ่นไหว้...บางครั้งก็กัดไก่ตายไม่กี่ตัว” เขาพร่ำบ่นขณะสะอึกสะอื้น

ยิ่งลู่เจาเจาฟังมากเท่าใด นางก็ยิ่งรู้สึกขบขันมากขึ้น เขาไม่ได้วางมาดหวังทำลายโลกเหมือนกันชาติก่อนเลยสักนิด

เมื่อคิดถึงการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายครั้งนั้น ลู่เจาเจาไม่คิดว่าวันนี้เขาจะกอดนางและร้องไห้

“เอาเถิด ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ได้ทำเรื่องเลวร้าย” ลู่เจาเจาปลอบใจพร้อมมองเขาที่กำลังสะเทือนใจ

ใครจะคิดว่าเทศกาลที่สืบทอดกันมานับพันปีนั้น แท้จริงแล้วสร้างมาเพื่อขับไล่เขา

ไม่ ข้าคิดต่อไปไม่ได้แล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกตลก

ลู่เจาเจาคิดถึงสิ่งที่เศร้าที่สุดในชีวิตมากมาย ก่อนจะหยุดรอยยิ้มที่มุมปากได้จริงๆ

แม่นมจึงอุ้มซ่านซ่านออกไปอาบน้ำ หลังจากนั้นไม่นานอุณหภูมิร่างกายของเขาก็ลดลง

“แปลกจริง หรือว่าที่เขาเป็นไข้เพราะอาบน้ำผสมหญ้าสมุนไพร” แม่นมกล่าวขึ้นอย่างสงสัย

แต่ก็น่าแปลกที่เขาไม่ได้เป็นหวัดด้วยซ้ำไป

ลู่เจาเจาเดาว่าถึงแม้การอาบน้ำผสมหญ้าสมุนไพรจะถูกนำมาใช้เพื่อขับไล่วิญญาณชั่วร้าย แต่มันไม่เป็นอันตรายต่อซ่านซ่าน อาจเป็นไปได้ว่าวิญญาณของเด็กคนนี้ออกจากร่างไปในความฝัน และได้รับบาดเจ็บจากการขับไล่วิญญาณชั่วร้ายในวันนี้

อาบน้ำ สงบจิตใจ แล้วจะกลับสู่สภาวะปกติ

“คุณชายน้อย โปรดทานอาหารเย็นก่อน เมื่อครู่หลับไปยังไม่ทันได้กินข้างเลย” เมื่อเห็นว่าอาการดีขึ้นแล้ว แม่นมจึงสั่งคนไปนำอาหารที่เตรียมไว้ในครัวมาให้