หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1306

ซ่านซ่านพบเจอประสบการณ์มากมายในความฝัน แต่ความเป็นจริงนั้นยังไม่ถึงกลางดึกด้วยซ้ำไป

แต่ก็สั่งให้คนไปจุดตะเกียงในสวน จนแสงส่องสว่างไปทั่วทิศ

มีเตาเล็กๆ ตั้งอยู่ที่ลานหน้าบ้าน ห้องครัวส่งเนื้อเสียบไม้สดๆ มาให้ ถ่านกำลังลุกไหม้ได้ที่และทำให้อากาศหอมหวนไปด้วยกลิ่นอาหาร

แต่ซ่านซ่านกลับไม่มีอารมณ์ในการกินแม้แต่น้อย

สาวรับใช้เป็นคนในท้องถิ่น นางเอ่ยถามขึ้นมาว่า “วันนี้เป็นเทศกาลขับไล่วิญญาณชั่วร้าย เจ้านายทุกคนรู้ถึงที่มาของเทศกาลนี้หรือไม่เจ้าคะ”

“หลายพันปีก่อน ว่ากันว่าแดนเทพ แดนปีศาจและแดนมนุษย์สามารถติดต่อสื่อสารถึงกันได้”

“เทพเจ้าจะเสด็จมายังโลกเป็นครั้งคราว ปีศาจมักจะโจมตีโลกมนุษย์ ส่วนมนุษย์ก็ฝึกบำเพ็ญตบะเซียนได้ บนท้องฟ้ามักจะมีนักพรตขี่กระบี่บิน แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้เป็นตำนานเล่าขานเมื่อหลายพันปีก่อน ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ”

“ทว่าต่อมา ไม่รู้ว่าเพราะเห็นใด...”

“วิญญาณชั่วร้ายจึงปรากฏขึ้นบนโลก บางคนบอกว่าเขาความปรารถนาที่สั่งสมของสามดินแดน บางคนบอกว่าเป็นเทพเจ้าชุบเลี้ยงเขาขึ้นมา แต่เรื่องนี้ไม่จริงแน่ เทพเจ้าน่ะรักและปกป้องมนุษย์ พวกเขาจะชุบเลี้ยงวิญญาณร้ายที่ชอบรบราฆ่าฟันได้อย่างไร”

“เขาเข่นฆ่าอย่างทารุณ ไม่นานก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นราชาของวิญญาณชั่วร้ายทั้งปวง”

“ว่ากันว่าเขาพยายามทำลายโลกมนุษย์ จนเกือบทำให้แดนมนุษย์ล่มสลาย ต่อมาถูกเทพกระบี่องค์หนึ่งผนึกไว้ จากนั้นจึงมีวันขับไล่วิญญาณชั่วร้ายขึ้นมา”

ทุกคนพยักหน้าในตอนที่ฟัง และเอ่ยปากด่าทอวิญญาณชั่วร้ายเป็นพักๆ

“คุณชาย เหตุใดจึงเหงื่อออกเยอะเช่นนี้ล่ะ หนาวงั้นหรือเจ้า” สาวรับใช้ถามอย่างเป็นกังวล

ซ่านซ่านได้แต่แห้งๆ “ใช่...นิดหน่อยน่ะ”

แม่นมรีบเอาเสื้อมาคลุมตัวเขาเอาไว้ ขณะที่ซ่านซ่านได้แต่ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร

จนกระทั่งทุกคนกินข้าวเสร็จ ลู่เจาเจาก็แตะหน้าผากของซ่านซ่านอีกครั้ง และแอบหายใจด้วยความโล่งอก

ลู่เจาเจาอุ้มซ่านซ่านกลับเข้าไปในบ้าน “ซ่านซ่าน เห็นหรือไม่ ทุกคนต่างพยายามใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ไม่ควรมีผู้ใดถูกพรากชีวิตไปตามอำเภอใจ ถูกหรือไม่” น้องจ้องมองน้องชายอย่างจริงจัง

ซ่านซ่านก้มหน้าลงและเงียบไปนาน

เขาเคยเห็นมนุษย์กินหญ้า เปลือกไม้และดินเพื่อความอยู่รอด และยังเห็นบางคนเหลือน้ำจิบสุดท้ายให้ลูกๆ ก่อนสิ้นใจตายเพราะความกระหายน้ำ

ทุกคนพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

“อืม” เขาตอบรับด้วยเสียงต่ำ

ลู่เจาเจาจึงลูบศีรษะของเขาเบา “ซ่านซ่าน เรื่องในอดีตคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้เจ้าสามารถเลือกเส้นทางที่เจ้าต้องการได้นะ...พี่สนับสนุนเจ้าเสมอ”

ซ่านซ่านพลันเงยหน้าขึ้นมองนาง “...หากข้าอยากทำร้ายทุกคน แล้วกลับไปเป็นราชา ท่านก็จะสนับสนุนข้าหรือ”

ลู่เจาเจามองเขาอย่างเสน่หา “เพื่อเห็นแก่ความเป็นพี่น้องของเรา ข้าจะส่งเจ้าไปบนเส้นทางนั้นด้วยตัวเอง”

ซ่านซ่านเบะปากเล็กน้อย และล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับคลุมโปงทันที

“ข้าง่วงแล้ว นอน นอน...”

สมแล้วที่ท่านเป็นพี่สาวของข้า!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน