หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1307

เพลานี้ซ่านซ่านกำลังนั่งยองๆ อยู่มุมห้อง ถือขนมไว้ในมือเพื่อหลอกล่อมด มีมดตัวหนึ่งเดินผ่านมาเจอลูกกวาด จึงรีบวิ่งกลับรังไปบอกมดตัวอื่นๆ

หลังจากนั้นไม่นาน กองทัพมดอันยิ่งใหญ่ก็พากันวิ่งออกมา

ซ่านซ่านยิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนจะหันกลับมายัดลูกกวาดใส่เข้าจนหมดเกลี้ยง

ก่อนเดินเอามือล้วงกระเป๋าจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

ไม่นานหลังจากเทศกาลขับไล่วิญญาณชั่วร้ายผ่านพ้นไป ก็ถึงคราวของเทศกาลปีใหม่แล้ว

พวกลู่เจาเจาเตรียมตัวกลับไปยังเป่ยเจา ขณะที่เซวียนจี้ชวนเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาอยู่ต่อ แต่ลู่เจาเจาตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะต้องกลับบ้าน

นางได้ใช้เวลาวันเกิดปีที่ 6 นอกบ้าน และบัดนี้คิดถึงพ่อกับแม่มากเหลือเกิน

เซวียนจี้ชวนกำลังสวมชุดคลุมมังกรอันสง่างาม เด็กหนุ่มที่เคยซูบผอมอ่อนแอในวันนั้น บัดนี้กลับกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้ว

ดวงตาคู่นั้นทั้งลึกล้ำและน่าเกรงขาม รังสีความเป็นฮ่องเต้แผ่กระจายท่วมท้นออกมาจากร่างกายของเขา

ไม่ว่ากระทำสิ่งใด ก็จะแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งเสมอ

“หากท่านอยากกลับบ้าน ข้าก็คงไม่รั้งไว้ แต่ข้าจะแต่งงานหลังปีใหม่นี้ หากท่านยินดีรอ... ข้าจะให้สำนักดาราศาสตร์เลื่อนวันแต่งงานเข้ามาเร็วขึ้น” เซวียนจี้ชวนที่เคยเป็นฮ่องเต้ผู้แสนเย็นชา กลับเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา

ลู่เจาเจาหันมองเขาด้วยความตกใจทันที “แต่งงาน?”

“เดือนก่อนไทเฮาให้เจ้าคัดเลือกสาวงาม เจ้ายังขัดขืนอยู่เลย…” แม่นางเฉินหลานสาวของไทเฮาอาจไม่ได้สวยปานเทพธิดาบนสวรรค์ แต่นางก็มีเสน่ห์ไม่น้อย

เซวียนจี้ชวนฉีกยิ้มอย่างสดใส “สตรีที่ข้าจะแต่งงานด้วยต้องเก่งกาจที่สุดในโลก! และเป็นคนที่รักข้าสุดหัวใจ!”

“สาวงามสามพันในวังในจะไปมีประโยชน์อะไร ชีวิตนี้สั้นนัก แค่มีรักเดียวที่จริงใจก็เพียงพอ”

“อีกอย่าง...นางยังเป็นสตรีในฝันของข้าด้วย” ฮ่องเต้ผู้สูงส่งแสดงร่องรอยแห่งความอบอุ่นในดวงตา

ลู่เจาเจาถือถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนจะสำลักออกมาอย่างแรง

“แค่ก แค่ก แค่ก…”

ใบหน้าเล็กๆ ของนางแดงก่ำจากการไอ จนน้ำตาแทบไหลรินออกมา “ฝัน... คนในฝันหรือ” นางพลันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างระมัดระวัง

เซวียนจี้ชวนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดชาออกจากริมฝีปากของนางเบาๆ

“ช้าๆ หน่อย ประเดี๋ยวจะสำลัก”

ดวงตาของเซวียนจี้ชวนอ่อนโยนลง เขาเช็ดปากของนางอย่างแผ่วเบา พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉายออกมาจากแววตา

แม้จะดูเขินอาย แต่เขาไม่เคยปิดบังอะไรจากลู่เจาเจา “ใช่ ตอนยังเด็ก ข้าเคยฝันเรื่องหนึ่งอยู่บ่อยๆ น่ะ”

เมื่อกล่าวถึงความฝันวัยเด็ก ท่าทางของเขาก็เริ่มดูอ่อนโยนมากขึ้นไปด้วย

ไม่ได้มีรังสีฆ่าฟันอันดุเดือดเหมือนอย่างข่าวลือสักนิด

“ท่ามกลางผู้คนอันกว้างใหญ่ ข้าได้เจอกับนางจริงๆ”

“เจาเจารู้หรือไม่ เวลาที่ข้าเจอกับนาง หัวใจแทบหยุดเต้น”

“นางเดินออกจากความฝันมาหาข้า” เพลานั้นเขาแทบแยกแยะไม่ได้ว่านั่นคือความฝันหรือความจริง

เสียงของเซวียนจี้ชวนตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับดวงตาเปล่งประกายด้วยความดีใจ

เหมือนกับคนหลงทางได้เจอกับบ้านพักพิง

ลู่เจาเจาจ้องมองและสัมผัสใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว ก่อนใช้เวลานานในการเอ่ยออกไปอย่างยากลำบาก “เจ้า...เจอนางแล้วจริงๆ หรือ”

เธอเกือบจะสงสัยในชีวิต!

เซวียนจี้ชวนเม้มริมฝีปากและหัวเราะเบา ๆ “”โรคระบาดปรากฏขึ้นหลังจากภัยพิบัติธรรมชาติ ชาวบ้านที่ติดเชื้อได้รับการรักษาร่วมกัน แต่ราษฎรกลัวว่าจะถูกราชสำนักทอดทิ้ง ข้าก็เลยไปกินไปนอนที่นั่น”

“และข้าก็เจอกับนางที่นั่น”

“นางเป็นหมอหญิงตัวน้อย ที่อาสามาดูแลคนที่ติดเชื้อ”

เพลานั้นนางเดินเข้ามาหาเขาในชุดขาวราวกับแสงสว่าง ความฝันของเซวียนจี้ชวนดูเหมือนแตกสลายลง ความเป็นจริงกับความฝันก็ซ้อนทับกันทันที

ลู่เจาเจายังอยากรู้มากขึ้น คนคนนั้นคล้ายกับนางจริงๆ หรือ