หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1309

ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ผุดขึ้นในดวงตาของนาง คิ้วยิ้มจนโก่งโค้ง

ขณะที่นางกำลังจะคารวะ เซวียนจี้ชวนก็เดินเข้ามาประคองนางขึ้นมา

“ที่นี่ไม่มีคนนอก ไม่ต้องมากพิธี” เซวียนจี้ชวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะประคองสาวน้อย

ลู่เจาเจาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของนาง เปรียบเทียบใบหน้าของไป๋เหอฮัวกับตัวเอง มีส่วนคล้ายคลึงกันหกถึงเจ็ดส่วน

แต่หากเป็นคนที่คุ้นเคย ก็จะเห็นความเเตกต่างได้

แม้จะคล้ายคลึงหกเจ็ดส่วน แต่ภายใน กลับเป็นคนละคน

ลู่เจาเจาเวลาเดินจะเเข็งกระด้าง เหมือนดาบที่พร้อมจะออกจากฝักอยู่ตลอดเวลา

ส่วนแม่นางไป๋อ่อนแอราวกับกิ่งไผ่ที่โอนเอนลู่ลม ราวกับดอกบัวที่บานสะพรั่งในน้ำ

แก้มของไป๋เหอฮัวแดงระเรื่อ เมื่อสบตากับเขาก็ยิ่งดูเขินอาย

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าลู่เจาเจากำลังมองนางด้วยความสงสัย

เมื่อไป๋เหอฮัวเห็นลู่เจาเจา ก็มีอาการนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาเบิ่งกว้าง

ราวกับ ลังเลใจนิดหน่อย

“นี่คือเจาเจา ที่ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟัง เพื่อนที่ดีที่สุดของข้า เเละก็คือ…คนในครอบครัวของข้า”

“ข้ากับเจาเจาเเม้อายุจะห่างกันถึงสิบปี แต่พวกเราสองกันก็สนิทกันมาก เจ้าจงดูแลนางเหมือนน้องสาวเเท้ๆของข้าเถิด”

“อย่าเห็นว่านางเเค่หกขวบครึ่ง ในวัยสามขวบนางก็ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้หญิงของเเคว้นใต้เเล้ว”

“นางยังใช้ดาบได้อย่างคล่องเเคล่วอีกด้วย”

ใบหน้าของไป๋เหอฮัวซีดเผือด นางกำชายเสื้อของเซวียนจึ้ชวนเเน่นขึ้น “เเม่นางเจาเจา เเซ่อะไร” นางแสร้งทำเป็นสงบ

“แซ่ลู่ ลู่เจาเจา”

“นางยังมีดาบชื่อกระบี่เจาหยางนะ? หนักราวพันชั่ง นางสามารถยกขึ้นได้อย่างง่ายดาย เมื่อก่อนนี้ซีเย่ว์ได้ถวายดาบเล่มนี้ให้เป็นของขวัญหวังว่าจะไปอวดอ้างที่เป่ยจ้าว ทว่ากลับถูกเจาเจาที่อายุเพียงหนึ่งขวบดึงออกมาได้ สุดท้ายต้องสูญเสียทั้งฮูหยินและกองกำลังทหาร” เซวียนจี้ชวนยิ้มตาหยีพลางลูบศรีษะของเจาเจา

จู่ๆ ร่างของไป๋เหอฮัวก็เซ จนเกือบล้มลงไปกับพื้น

“เหอฮัว เจ้าเป็นยังไงบ้าง หมอหลวง! รีบตามหมอหลวง!” เมื่อเห็นนางเกือบล้มลงกับพื้น เซวียนจี้ชวนรีบประคองนางไว้ในอ้อมเเขน

หมอหลวงรีบเข้าวังมา ไป๋เหอฮัวโบกมือปฏิเสธ “เหอฮัวไม่เป็นไร เพียงเเต่เมื่อครู่รู้สึกมึนหัวเล็กหน่อยเพคะ”

เเต่เซวียนจี้ชวนเห็นว่าใบหน้าของนางซีดเผือด จะวางใจได้อย่างไร

หลังจากเห็นหมอหลวงตรวจรักษากับตาแล้ว ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้จากไปไหน สั่งให้หมอหลวงคอยอยู่เเต่ในวัง

ไป๋เหอฮัวก้มหน้าลงเล็กน้อย หลบสายตาของเจาเจาโดยไม่ตั้งใจ

“หม่อมฉัน…หม่อมฉันอยากอยู่นอกวังได้ไหมเพคะ รอจนถึงตอนเเต่งงาน ฝ่าบาทค่อยรับหม่อมฉันเข้าไปในวัง” นางพูดกระซิบ

“ตามใจเจ้าทุกอย่าง รับบิดามารดาบุญธรรมของเจ้าเข้าเมืองดีไหม แล้วประทานบ้านที่นอกวังให้สักสองสามหลัง จะได้เข้าวังมาพบเจ้าได้ทุกเมื่อ”