หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1310

“ข้าตั้งใจย้ายเจ้ามาจากสระบัวบนสวรรค์ มาปลูกไว้ที่ภูเขาสัจธรรม ซึ่งเป็นสถานที่ที่มีพลังวิญญาณเข้มข้นที่สุด”

“ตอนนั้นเจ้ายังไม่มีวิญญาณ…” ลู่เจาเจาถอนหายใจ

“ข้าได้ใช้บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์รดน้ำเจ้าอยู่เสมอ และใช้เวลาถึงพันปีในการช่วยให้เจ้ามีร่างกายมนุษย์ เจ้ากลับ…” ลู่เจาเจาส่ายศรีษะเบาๆ…

ไป๋เหอฮัวกัดริมฝีปากเบาๆ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “พระคุณของเทพกระบี่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ข้าจะตอบแทนได้ เหอฮัวจะไม่มีวันลืมพระคุณของท่านเลย” นางกลัวที่จะเห็นสายตาผิดหวังของเทพกระบี่ เพราะตลอดชีวิตนางรู้สึกผิดต่อเทพกระบี่ที่สุด

“เหอฮัวขออภัยต่อเทพกระบี่”

“เทพกระบี่เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ มีจิตใจที่มุ่งมั่นเพื่อโลกทั้งสาม ไม่เคยเห็นแก่ตัว และไม่เคยมีความรักใคร่ส่วนตัวเลย”

“ก่อนที่เหอฮัวจะมีร่างกายมนุษย์ ก็เคยตั้งปณิธานว่าจะกลายเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ดั่งเช่นเทพกระบี่”

“แต่เหอฮัว…กลับไปหลงใหลในความรักจนถอนตัวไม่ขึ้น ข้าขออภัยที่ทำให้เทพกระบี่ผิดหวัง ละอายใจที่ทำให้เทพกระบี่ผิดหวัง”

เหอฮัวน้ำตาไหลอาบแก้ม กลิ่นหอมของดอกบัวในอากาศก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

“เมื่อก่อนตอนที่ท่านนำเหอฮัวมาปลูกที่ภูเขาสัจธรรม เหอฮัวก็เคยพยายามฝึกฝนอย่างหนัก โดยเอาเทพกระบี่เป็นแบบอย่าง” เเต่…นางได้พบกับเสวียนอวี้

“ในตอนนั้นเหอฮัวเพิ่งมีสติปัญญา และยังกล้าที่จะเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้เฉพาะตอนกลางคืน โดยอาศัยเเสงจันทร์ “ นางมักจะนั่งอยู่บนใบบัว เหมือนกับนางฟ้าตัวน้อยที่ไร้กังวล

ต่อมา มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาที่ภูเขา

ชายหนุ่มคนนั้นมีนิสัยขรึม ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูด และเป็นคนเก็บตัว

แต่เขาก็ขยันฝึกฝนมาก ทุกวันตั้งเเต่เช้าจรดค่ำ เขาจะฝึกกระบี่อยู่ข้างสระบัว

เมื่อรู้สึกเหนื่อยล้า เขาจะกอดดาบนั่งขัดสมาธิริมสระบัว มองดอกบัวเพียงดอกเดียวในสระอย่างเหม่อลอย

เหอฮัวรู้สึกกลัวมาก จึงมักจะซ่อนตัวอยู่ลึกๆแล้วแอบมองเขา

นานวันเข้า สายตาของเธอมักจะเฝ้ามองหาเงาของเขาโดยไม่รู้ตัว

ในวันที่เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นศิษย์ของเทพกระบี่ เขาดูคล้ายกับมีความสุขมาก

เมื่อมาถึงริมสระบัว ก็ได้พึมพำกับตัวเองเป็นเวลานาน พูดกับตัวเองเป็นเวลานาน

นั่นเป็นครั้งเเรกที่นางเห็นเสวียนอวี้มีความสุขขนาดนี้ ดอกบัวก็โยกเยกไปมาราวกับร่วมเฉลิมฉลอง

“ดอกบัว เจ้าก็ยินดีกับข้าใช่ไหม” เสวียนอวี้ยื่นมือไปแตะกลีบดอกบัวเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน

นางเเทบจะจมดิ่งอยู่ในรอยยิ้มนั่น

นางไม่รู้ว่าตั้งเเต่เมื่อไรที่ สายตาของนางไม่อาจละจากเสวียนอวี้ได้อีก

นางมักจะสามารถมองหาเขาเจอได้อย่างแม่นยำจากบรรดาศิษย์คนอื่นๆ

ในยามค่ำคืน นางมักจะนั่งอยู่บนใบบัว แอบมองชายหนุ่มที่กำลังฝึกกระบี่

และมักจะได้ยินเขากระซิบเบาๆว่า ‘เจาเจา’

ไป๋เหอฮัวไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

รู้สึกอึดอัดใจ และอยากจะร้องไห้