หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1311

“เป็นเพราะเหอฮัวที่ก่อเรื่องผิดมาก ที่กล้าเเปลงร่างให้เหมือนเทพกระบี่ถึงหกเจ็ดส่วนเพื่อเข้าใกล้เขา”

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วแล้วมองนาง “เหอฮัว สิ่งที่เป็นเท็จย่อมเป็นเท็จวันยังค่ำ วันหนึ่งความจริงก็เปิดเผยออกมา และคนที่ได้รับผลกระทบก็คือเจ้าเอง เเละความรู้สึกที่ได้มาจากการหลอกลวงนั้น มันจริงใจหรือเปล่า”

ไป๋เหอฮัวตอบด้วยน้ำเสียงขมขื่น “เทพกระบี่ เหอฮัวเข้าใจทั้งหมด”

นางจะไม่เข้าใจได้ยังไงเล่า หากความจริงเปิดเผยออกมา บางทีวันนี้นอาจจะเป็นวันสุดท้ายของนางและเสวียนอวี้ก็ได้

แต่นาง ก็อยากลองดู

ครั้งสุดท้าย

พยายามอีกครั้งสุดท้าย

“เซวียนจี้ชวน…เขาก็เเค่จิตใจที่มืดมนของเสวียนอวี้ เจ้ารู้ใช่ไหม”

ไป๋เหอฮัวพยักหน้า “ศิษย์รู้เเล้ว”

จริงๆเเล้ว ตอนอยู่ที่ภูเขาสัจธรรม เหอฮัวเป็นคนแรกที่สังเกตุเห็นว่าเสวียนอวี้มีอะไรผิดปกติ

“เขาสัญญากับข้าว่าจะเเต่งงานในชาติหน้า ข้าจึงวนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์เพื่อตามหาเขา ขอให้เทพกระบี่ช่วย…”

ลู่เจาเจาส่ายหน้า “ การที่เขาจะเเต่งงานกับเจ้า เป็นความคิดของเขาเองไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาติปัจจุบัน การที่เรื่องจะสำเร็จหรือไม่ ไม่ใช่อยู่ที่ข้า”

“เหอฮัว คุ้มค่าไหม”

บนใบหน้าของไป๋เหอฮัวดูอ่อนโยน แต่สายตาเเน่วเเน่ “เทพกระบี่ มีเมตตาจิตกว้างใหญ่ มีภาระรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ต่อสรรพสิ่งทั้งปวง”

“เเต่หัวใจของเหอฮัวเล็กมาก มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น”

“คุ้มค่า ทุกอย่างล้วนคุ้มค่า”

“เทพกระบี่ ท่านจะสามารถอยู่ร่วมงานมงคลได้ไหม”

ไป๋เหอฮัวมองนางด้วยความหวังและพูดติดๆขัดๆ

ลู่เจาเจาพยักหน้าเบาๆ

ไป๋เหอฮัวมีรอยยิ้มในดวงตา “ตลอดชีวิตของเหอฮัวไม่มีทั้งพ่อและเเม่ เเละไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน มีเพียงเทพกระบี่เท่านั้นที่เมตตาเหมือนญาติผู้ใหญ่ ถ้าเทพกระบี่มาได้ เหอฮัว…ชีวิตนี้ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว”

เมื่อเซวียนจี้ชวนมาถึง ลู่เจาเจากับไป๋เหอฮัวก็กำลังนั่งดื่มน้ำชาอยู่ที่โต๊ะเเล้ว

เซวียนจี้ชวนประหลาดใจมาก “พวกเจ้าสองคน เข้ากันได้ดีทีเดียว”

ไป๋เหอฮัวยิ้มตาหยี “ท่านกับเจาเจาถูกชะตาตั้งเเต่เเรกพบ พวกเราสองสามีภรรยา…” พูดไปพูดมาก็หน้าเเดง

“ใช่ใช่ใช่ พวกเราสองสามีภรรยาเป็นคนเดียวกัน เจ้ากับเจาเจาก็ต้องเข้ากันได้อยู่เเล้ว” เซวียนจี้ชวนหัวเราะเสียงดัง เเล้วพูดต่อจากนาง

ไป๋เหอฮัวหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

หลังจากรับประทานอาหารค่ำ ลู่เจาเจาก็ออกจากวังไปพร้อมกับไป๋เหอฮัว

ไป๋เหอฮัวเดินนำหน้า ลู่เจาเจาอ้อยอิ่งอยู่ในตำหนักอีกครู่หนึ่ง มองเซวียนจี้ชวนเเล้วพูดว่า “ท่านเเต่งงาน เพราะใบหน้าของนางหรือ”

เซวียนจี้ชวนชะงักไป หัวเราะเบาๆพลางพูดว่า “เจาเจา ข้ายอมรับ ว่าข้ารู้สึกดีกับนางเพราะใบหน้าของนาง เเต่ข้าคือฮ่องเต้ ไม่ใช่คนโง่” เขาลูบศรีษะของลู่เจาเจา เขามีความรู้สึกที่ซับซ้อนต่อเหอฮัว

ซับซ้อนมาก

“เด็กๆไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”