หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1312

“เจ้ากำลังคอยข้าหรือ” ลู่เจาเจาเลิกผ้าม่านขึ้น แล้วถามพลางยิ้มตาหยี

ซ่านซ่านทำเสียงถุยไปหนึ่งที แล้วพ่นหญ้าหางกระรอกออกมา “ใคร…ใครรอเจ้า!” พูดจบ ก็เหมือนกับโกรธเคือง ก้าวเท้าสั้นๆเข้าไปในประตู

เมื่อเห็นลู่เจาเจายังไม่เข้ามา ฝีเท้าชะงัก แล้วแอบหันไปมอง

ทันทีที่หันไป ก็เห็นลู่เจาเจากำลังมองเขาอยู่อย่างหยอกล้อ

ซ่านซ่านกัดฟันออกมาด้วยความโกรธ โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ยเกลียดจริงๆโว้ย!”

เด็กหนุ่มหน้าเเดงด้วยความโกรธ

ลู่เจาเจาถือขนมที่ซื้อมาให้เเล้วรีบวิ่งตามไป “อ่ะ เอามาให้”

“เจ้าคิดถึงพ่อแม่ใช่ไหม อืม ต้องรออีกนิด พอร่วมงานเเต่งเเล้วพวกเรากลับไปที่เป่ยเจาดีไหม

ซ่านซ่านเชิดคาง “ใครคิดถึงบ้าน”

“ลูกผู้ชายตัวจริงไม่คิดถึงบ้าน ไม่เคยคิดถึง! ตลก พูดออกไปลูกน้องไม่หัวเราะตายเหรอ”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ได้ได้ได้ เมื่อคืนที่ปีนขึ้นมาบนเตียงเเล้วร้องไห้อยากกลับบ้านไม่ใช่เจ้า เเต่เป็นข้าเป็นข้าพอใจหรือยัง”

ซ่านซ่านมองนางอย่างผิดหวังเศร้าใจ พี่สาวเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดในโลก”

ไม่มีใครเทียบได้

“เจ้าอายุจะสอบขวบเเล้ว ลองฝึกกำลังมือดูสิ ทุกวันใช้กิ่งไม้มาวาดๆเขียนๆบนมือ” ลู่เจาเจาพูดอย่างสบายๆ

ซ่านซ่านดวงตาเป็นประกาย “อยาก อยากให้สอนวิชาการต่อสู้ด้วยดาบ?”

เขาหยิบกิ่งไม้เเห้งขึ้นมาทันที ทำท่าเหมือนออกอาวุธต่อหน้าของเจาเจา

ลู่เจาเจาไม่ได้พูดอะไร “อืม ฝึกไปเถอะ ข้ามีแผนที่จะใช้”

ซ่านซ่านดีใจจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมา “เย้…ดีดีดี ท่านเป็นพี่สาวที่ดีของข้าจริงๆ”

สองมือเท้าเอว หมุนตัวไปมาพร้อมกิ่งไม้ในมืออย่างกระหยิ่มใจ

พี่สาวจะสอนวิชาการต่อสู้ด้วยดาบ ฮึฮึฮึ…

จุยเฟิงมองนางด้วยความสงสัย “ไม่ใช่ว่าท่านกังวลว่าเขาจะเเข็งเเรงเกินไป เเล้วควบคุมไม่อยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมเต็มใจสอนกระบี่เจาหยางให้เขา”

ลู่เจาเจามองเขาอย่างไร้เดียงสา “ข้าบอกจะสอนวิชาต่อสู้ด้วยดาบเหรอ”

จุยเฟิงงงงวย “งั้นทุกวันทำไมท่านถึงบังคับเขาให้แกว่งกิ่งไม้”

“เขาจะสองขวบเเล้ว ต้องฝึกความเเข็งเเรงของมือ อนาคตพอฉลาดขึ้น จะได้ช่วยข้าทำการบ้านได้!”

“ข้าหกขวบกว่า กิจกรรมการเรียนการสอนยิ่งมายิ่งหนักตามการเจริญเติบโต ถึงยังไง ก็ต้องเป็นจักรพรรดิหญิงของเเคว้นใต้

“เขาคือน้องชายเเท้ๆของข้า ทำการบ้านแทนข้าจะเป็นไรไป”

หน้าของจุยเฟิงมองนางอย่างประหลาดใจ…

จุยเฟิงเริ่มสงสารซ่านซ่านเเล้ว คุณชายน้อยน่าสงสารจริงๆ ที่ต้องพยายามเเกว่งกิ่งไม้จนเหงื่อท่วมตัว…

ช่างเถอะ ปีใหม่เเล้ว ไม่ควรทำให้ฮูหยินไม่สบายใจ

เวลาผ่านไปเร็วมาก ไม่นานก็จะถึงปีใหม่

วันตรุษจีน ลู่เจาเจาจูงมือซ่านซ่านเข้าวัง สะพายกระเป๋าใบใหญ่ไว้ด้านหลัง…

ช่วงนี้ซ่านซ่านพูดคล่องมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กอายุจะสองขวบเเล้ว แต่พูดจาฉะฉานมาก”

“พี่จี้ชวน ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่ สุขภาพแข็งแรงตลอดไป” ลู่เจาเจามองไปที่เซวียนจี้ชวนด้วยสายตาที่คาดหวัง และข้างหลังก็มีเสี่ยวซ่านซ่านตามมาติดๆ

นางเป็นจักรพรรดินี และยังเป็นเทพกระบี่เจาหยาง ไม่มีใครทนต่อการคุกเข่าของนางได้ จึงยืนอย่างเป็นธรรมชาติ

ซ่านซ่านโขกศรีษะอย่างคล่องแคล่ว “ซ่านซ่านขออวยพรปีใหม่”

ความภาคภูมิใจมีค่าเท่าไร โขกศรีษะก็ได้อั่งเปาซองใหญ่ๆ!

เซวียนจี้ชวนหัวเราะจนปิดปากไม่ลงเมื่อเห็นพี่น้องคู่นี้ เเล้วเมื่อรู้ว่านางอยู่ที่ตงหลิงเพื่อมาร่วมงานเเต่งงานของเขา ก็เลยพูดว่า “ขอให้เจ้าเเละซ่านซ่านสุขภาพเเข็งเเรงตลอดไป” แล้วสั่งให้ขันทีนำของขวัญปีใหม่มาให้

ซ่านซ่านกลืนน้ำลาย โบกมือเล็กๆ “ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว ไม่ต้องให้อั่งเปาหรอก เเค่มาอวยพรปีใหม่” พูดไปปฏิเสธไป มือกลับกำซองแดงเเน่นไม่ยอมปล่อย

เซวียนจี้ชวนเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ สมเป็นพี่น้องกันจริงๆ!

ความโลภของซ่านซ่าน เหมือนกับลู่เจาเจาตอนเด็กเป๊ะ

“รีบรับไปเถอะอย่าได้เกรงใจ นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยของพี่จี้ชวน” เมื่อฮ่องเต้เอ่ยปาก ซ่านซ่านทำท่าทางอิดออดไม่เต็มใจรับซองแดงไว้ เเต่มุมปาก…กลับยกขึ้นอย่างมีความสุข

พอดีว่าขุนนางเข้าวังมาอวยพรปีใหม่ พี่น้องทั้งสองจึงนั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ จิบชาทีละนิดๆ