หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1313

ลู่เจาเจาสอดมือทั้งสองเข้าไปในกระเป๋า ทำท่าไม่สนใจอะไร

ซ่านซ่านกระโดดลงมาจากเก้าอี้ อวยพรปีใหม่ทีละคน

“ขออวยพรปีใหม่แด่ท่านหวัง ขอให้ท่านหวังสุขภาพเเข็งแรง มีอายุยืนยาว”

“ขออวยพรปีใหม่เเด่ท่านหลี่ ขอให้ท่านหลี่…เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ มีโชคลาภทางการงาน”

“ขออวยพรปีใหม่แด่ท่านโจว ขอให้ท่านโจว…” เด็กน้อยยิ้มเเฉ่งไปทั่วหน้า อวยพรทีละคนอย่างตั้งใจ ระหว่างนั้นก็แอบเหลือบไปมองกระดาษที่ให้อาจารย์เขียนคำอวยพรดีๆไว้เมื่อเช้า

เหล่าขุนนาง ในวันตรุษจีนก็อยากได้ยินคำอวยพรเป็นสิริมงคลทั้งนั้น

เมื่อได้รับการตอบแทนจากเหล่าขุนนางเล้ว ซ่านซ่านได้พูดว่า “เอ่อ ทุกท่านอย่าได้เกรงใจเหมือนฮ่องเต้เลย ซ่านซ่านมาอวยพรปีใหม่แล้วยังให้อั่งเปา ไม่ต้องหรอกไม่ต้องหรอก…”

“จะว่าไป ซ่านซ่านอยู่ที่บ้านพักเรือนตะวันออก…”

“ทุกท่านก็ไม่ได้เอาอั่งเปามาว่าราชการด้วยนี่นะ ยังไงส่งไปที่บ้านพักไหม”

“ไม่ต้องจริงๆนะ”

ปากบอกไม่เอาอั่งเปา แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกที่อยู่ของตัวเองไปด้วย เหล่าขุนนางต่างตกตะลึงมองเขา

มองเขาพาพี่สาวเดินออกไปตาปริบๆ

เมื่อเดินออกไปจากตำหนักใหญ่ ซ่านซ่านจึงพูดว่า “ท่านพี่ เดี๋ยวให้คนไปเฝ้าที่ประตู”

เขาตบกระเป๋าด้วยความพึงพอใจ ฮือฮือฮือ ในที่สุดก็มีเงินเก็บส่วนตัวเเล้ว

เงินที่ได้มาจากการขออั่งเปา จะไม่นับว่าเป็นเงินได้อย่างไร

ไม่ได้ขโมยไม่ได้ปล้นมา ถูกต้องตามกฏหมาย!

ลู่เจาเจามองเขา เจ้าบ้า คิดเหมือนข้าเปี๊ยบ!

“คนนอนเตียงเดียวกันก็มักมีนิสัยคล้ายกัน เล่าปี่กับกวนอูมักปรากฏตัวพร้อมกันเสมอ พวกท่านสองคนช่างเป็นพี่น้องที่แท้จริง” จุนเฟิงเห็นท่าทางของนาง ก็อดพูดเเซวไม่ได้

ลู่เจาเจา “ของที่ได้มาต้องเเบ่งกัน อั่งเปาเเบ่งข้าครึ่งหนึ่ง!”

ซ่านซ่าน : ไม่!

ภายใต้สายตาของพี่สาว ซ่านซ่านจำต้องพยักหน้าเงียบๆอย่างโศกเศร้า

ยังดีเก็บไว้ครึ่งหนึ่ง ยังพอมีเหลือ!

ทันทีที่กลับมาถึงที่พัก ก็มีอั่งเปาจากเหล่าขุนนางส่งมาถึงหน้าประตู

ซ่านซ่านดีใจจนตาเป็นประกาย เยอะมากเยอะมากเยอะมากอ่ะ...

“ว้าว…รวมขึ้นมาเเล้วมีตั้งสามพันกว่าตำลึง!” เนื่องจากซ่านซ่านเป็นเเขกผู้มีเกียรติจากเป่ยเจา เเม้จะเป็นเด็กเล็ก เเต่เหล่าขุนนางก็ให้เกียรติและให้อั่งเปาอย่างเต็มที่

“เอาไปให้ท่านพี่…” ซ่านซ่านแบ่งออกไปครึ่งหนึ่งด้วยความเสียดาย

กินอาหารกลางวันเสร็จ แม่นมเดินเข้ามาด้วยความดีใจ

“รถม้าของเป่ยเจาส่งจดหมายของครอบครัวมา...” ทุกคนต่างมารวมตัวกัน

ม่ายเฟิงในมือถือธูปอยู่พอดีจึงจุดไฟ

“ไปเถอะ ดูดอกไม้ไฟ…” ทุกคนไปเดินไปยังคูเมืองนอกเมือง

ริมคูเมืองมีผู้คนมารวมตัวกันเป็นจำนวนมาก ปีนี้เกิดภัยธรรมชาติเเละโรคระบาด พวกเขาจึงหวังว่าปีหน้าจะเป็นปีที่ดี ผู้เข้าร่วมจุดดอกไม้ไฟเป็นเเถวยาว ประชาชนต่างรอคอยอย่างกระตือรือล้น

“ที่นี่เป็นที่จุดดอกไม้ไฟ รีบเอาไปวางเลย” ผู้ติดตามนำดอกไม้ไฟมาวางเรียงราย ผู้คนรอบข้างต่างรอคอยด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว ดอกไม้ไฟเยอะจัง…” เด็กๆต่างร้องด้วยความดีใจ

“จุดไฟ” ลู่เจาเจาสวมชุดสีเเดงสดใส สวมผ้าคลุมไหล่สีเข้ม เหมือนเทพธิดาที่อยู่ใต้เบาะเจ้าเเม่กวนอิม

ซ่านซ่านยืนอยู่ข้างๆนาง เหมือนเป็นผู้ติดตามของนาง

เมื่อได้รับคำสั่ง ม่ายเฟิงก็หยิบดอกไม้ไฟมาจุด

“ตูม…” ดอกไม้ไฟเจิดจ้าทะลุท้องฟ้ายามค่ำคืน ผู้คนต่างปรบมือกันอย่างกึกก้อง

ดอกไม้ไฟเบ่งบานออกเป็นรูปร่างต่างๆ ส่องประกายระยิบระยับ

เสียงดังกังวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนรุ้งกินน้ำที่ทอดยาวไปมา ทำให้ผู้คนไม่อาจละสายตาไปได้

หลังจากธูปหมดดอก ดอกไม้ไฟก็ดับลง ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบ ดุจดั่งโลกทั้งใบหยุดนิ่ง…

จู่ๆ…

“พวกเจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า” ซ่านซ่านเงยหน้ามองไปรอบๆท้องฟ้าราวกับกำลังฟังเสียงนก