หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1314

ไม่ใช่เเค่เขา แต่คนรอบข้างต่างเงยหน้าขึ้น

“ข้าว่าข้าได้ยินเสียงนกร้อง”

“ไม่ใช่ ไม่เหมือนเสียงนกร้อง” ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองหา เเต่ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเพียงดวงดาวมากมายเท่านั้นที่มองเห็น

จู๋มั่วที่ยืนอยู่อย่างเย็นชาตรงเชิงกำแพง ได้ยินเสียง ก็ขมวดคิ้วเบาๆ เเล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน

“นี่เสียงหงส์”

เขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างช้าๆ

“ว้าว!”

“มีรุ้งกินน้ำ!” เด็กคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนบ่าของพ่อ ชี้ไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดพลางร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

จู่ๆ ก็มีเสียงสั่นเครือของคนและชี้ไปยังท้องฟ้า

“ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่รุ้งกินน้ำ คือ…มันคือหงส์! โอ้พระเจ้า พวกเจ้ารีบมาดู มันคือหงส์!”

“มันคือหงส์จริงๆด้วย!” ทุกคนเห็นหงส์สีทองตัวเล็กๆกำลังบินอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับหางที่ยาวเหยียด เสียงร้องของมันฟังดูอ่อนหวาน เเต่เมื่อมันร้องออกมา นกทุกชนิดบนโลกต่างก็พากันบินขึ้นมา

นกมากมายกระพือปีกบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

เสียงร้องเจื้อยเเจ้วดังก้องไปทั่ว ราวกับกำลังบูชาราชาของพวกมัน

“โอ้สวรรค์ วันตรุษจีนมีหงส์ปรากฏตัว ลางดี ลางดี!”

“พวกเจ้าดูหางของมันสิ สวยงามราวกับรุ้งกินน้ำ มันไม่ใช่เเค่หงส์สีทอง แต่ราวกับเจ้าแห่งหงส์ในตำนานเลยทีเดียว”

“มันคงเพิ่งถือกำเนิดมาวันนี้เอง เจ้าแห่งหงส์ตัวน้อย เราโชคดีเหลือเกินที่ได้ยลโฉมหน้าของเจ้า”

“สวรรค์เมตตาโลกมนุษย์ สวรรค์เมตตาพวกเรา” ประชาชนต่างตื่นเต้นดีใจกันมาก ทุกคนคุกเข่าลง

บางคนถึงกับร้องไห้เสียงดังออกมาด้วยความตื่นเต้น

หงส์น้อยโบยบินไปมาบนท้องฟ้าอย่างอิสระ หางยาวของมันปล่อยเเสงสีทองส่องลงมาบนพื้นดิน นี่เป็นครั้งเเรกที่หงส์น้อยได้เผชิญกับมนุษย์ เเละมอบพรให้พวกเขา

เมื่อมันร้องออกมา เสียงของมันฟังดูอ่อนหวานเเละไพเราะเป็นอย่างยิ่ง

ลู่เจาเจากับเซี่ยอวี้โจวสบตากัน แล้วปิดปากแน่น

เซี่ยอวี้โจวชี้ไปที่บนฟ้า ลู่เจาเจาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้า

ใช่ นางแน่!

เฟิ่งอู๋ ให้กำเนิดบุตรเเล้ว!

จู่ๆหัวใจของจู๋มั่วก็เต้นเเรงราวกับมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น เขากำมือเเน่น ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ตระกูลหงส์ ให้กำเนิดสายเลือดเจ้าเเห่งหงส์เเล้วเหรอ” นี่เป็นสายเลือดที่เทียบเท่ากับมังกร

ไม่ใช่ว่า ต้องเป็นการสมรสระหว่างตระกูลมังกรเเละหงส์เท่านั้นที่จะให้กำเนิดบุตรที่มีสายเลือดบริสุทธิ์?

เเต่ว่า ข่าวลือเรื่องนี้ก็เป็นเพียงข่าวลือ ไม่มีใครรู้ว่าเป็นความจริงหรือเท็จ

ในใจกลับรู้สึกผิดหวัง

ในคืนวันตรุษจีน ขณะที่ทุกคนต่างดีใจที่ได้เห็นหงส์ เเต่จู๋มั่วกลับรู้สึกผิดหวัง ในใจรู้สึกว่างเปล่า…

“จู๋มั่วไปที่หลุมศพของอาอู๋อีกเเล้วเหรอ” เซี่ยอวี้โจวถาม

“ยังจะสามารถไปที่ไหนได้ล่ะ นอกจากที่นั่น ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่รู้จักคุณค่า ตอนนี้ตายไปแล้วกลับทำเป็นรักใคร่ให้ใครดู” อาหมานส่ายศรีษะ แล้วจูงมือพาซ่านซ่านเข้าห้องไปพักผ่อน

ซ่านซ่านเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเป็นครั้งคราว เเล้วถามลู่เจาเจาว่า “เจ้าหาอะไรอยู่หรือ”

“มีมังกรร้อง…” เขาชี้ไปที่ท้องฟ้า ได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญเบาๆของมังกร เเต่ไม่เห็นตัวมัน

ลู่เจาเจาเอาปลายนิ้วชี้แตะริมฝีปาก “ชูว์…”

“เจ้าหูฝาดเเล้ว ไปเถอะ เพ้อเจ้ออะไรนักหนายังไม่ไปนอนอีก…”

ซ่านซ่านสีหน้างงงวย ใช่เหรอ พี่สาวย่อมไม่พูดผิด ข้าหูฝาดเเน่เเล้ว

คืนนั้น ลู่เจาเจาแอบออกจากเมือง

นางสร้างวัดขึ้นมาเเห่งหนึ่งนอกเมือง ภายในวัดมีรูปปั้นดินเหนียวของเทพเจ้าจงไป๋ เสียนถิง ซิงฮุย และเทพเจ้าเสิ่งเทียน ซึ่งล้วนเเต่เป็นเทพเจ้าที่มีเมตตาต่อมนุษย์ เเละมักจะนำความสุขมาให้ผู้คน

ภายในไม่กี่เดือน ก็มีคนมาสักการะบูชาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อนางเห็นภาพตรงหน้า ก็อดที่จะประหลาดใจไม่ได้

ภายในวัดเล็กๆแห่งนี้ ควันธูปลอยฟุ้ง ผู้คนมากมายกำลังกราบไหว้รูปปั้นเหล่านั้นด้วยความศรัทธา บางคนนำผลไม้เเละขนมมาถวาย บางคนก็ช่วยทำความสะอาดและเช็ดถูรูปปั้น บรรยากาศในวัดเต็มไปด้วยชีวิตชีวา