หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1314

ไม่ใช่เเค่เขา แต่คนรอบข้างต่างเงยหน้าขึ้น

“ข้าว่าข้าได้ยินเสียงนกร้อง”

“ไม่ใช่ ไม่เหมือนเสียงนกร้อง” ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองหา เเต่ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเพียงดวงดาวมากมายเท่านั้นที่มองเห็น

จู๋มั่วที่ยืนอยู่อย่างเย็นชาตรงเชิงกำแพง ได้ยินเสียง ก็ขมวดคิ้วเบาๆ เเล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน

“นี่เสียงหงส์”

เขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างช้าๆ

“ว้าว!”

“มีรุ้งกินน้ำ!” เด็กคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนบ่าของพ่อ ชี้ไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดพลางร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

จู่ๆ ก็มีเสียงสั่นเครือของคนและชี้ไปยังท้องฟ้า

“ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่รุ้งกินน้ำ คือ…มันคือหงส์! โอ้พระเจ้า พวกเจ้ารีบมาดู มันคือหงส์!”

“มันคือหงส์จริงๆด้วย!” ทุกคนเห็นหงส์สีทองตัวเล็กๆกำลังบินอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับหางที่ยาวเหยียด เสียงร้องของมันฟังดูอ่อนหวาน เเต่เมื่อมันร้องออกมา นกทุกชนิดบนโลกต่างก็พากันบินขึ้นมา

นกมากมายกระพือปีกบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

เสียงร้องเจื้อยเเจ้วดังก้องไปทั่ว ราวกับกำลังบูชาราชาของพวกมัน

“โอ้สวรรค์ วันตรุษจีนมีหงส์ปรากฏตัว ลางดี ลางดี!”

“พวกเจ้าดูหางของมันสิ สวยงามราวกับรุ้งกินน้ำ มันไม่ใช่เเค่หงส์สีทอง แต่ราวกับเจ้าแห่งหงส์ในตำนานเลยทีเดียว”

“มันคงเพิ่งถือกำเนิดมาวันนี้เอง เจ้าแห่งหงส์ตัวน้อย เราโชคดีเหลือเกินที่ได้ยลโฉมหน้าของเจ้า”

“สวรรค์เมตตาโลกมนุษย์ สวรรค์เมตตาพวกเรา” ประชาชนต่างตื่นเต้นดีใจกันมาก ทุกคนคุกเข่าลง

บางคนถึงกับร้องไห้เสียงดังออกมาด้วยความตื่นเต้น

หงส์น้อยโบยบินไปมาบนท้องฟ้าอย่างอิสระ หางยาวของมันปล่อยเเสงสีทองส่องลงมาบนพื้นดิน นี่เป็นครั้งเเรกที่หงส์น้อยได้เผชิญกับมนุษย์ เเละมอบพรให้พวกเขา

เมื่อมันร้องออกมา เสียงของมันฟังดูอ่อนหวานเเละไพเราะเป็นอย่างยิ่ง

ลู่เจาเจากับเซี่ยอวี้โจวสบตากัน แล้วปิดปากแน่น

เซี่ยอวี้โจวชี้ไปที่บนฟ้า ลู่เจาเจาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้า

ใช่ นางแน่!

เฟิ่งอู๋ ให้กำเนิดบุตรเเล้ว!

จู่ๆหัวใจของจู๋มั่วก็เต้นเเรงราวกับมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น เขากำมือเเน่น ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ตระกูลหงส์ ให้กำเนิดสายเลือดเจ้าเเห่งหงส์เเล้วเหรอ” นี่เป็นสายเลือดที่เทียบเท่ากับมังกร

ไม่ใช่ว่า ต้องเป็นการสมรสระหว่างตระกูลมังกรเเละหงส์เท่านั้นที่จะให้กำเนิดบุตรที่มีสายเลือดบริสุทธิ์?

เเต่ว่า ข่าวลือเรื่องนี้ก็เป็นเพียงข่าวลือ ไม่มีใครรู้ว่าเป็นความจริงหรือเท็จ