หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1315

ลู่เจาเจายืนอยู่มุมห้อง หัวเราะออกมาเสียงเบาๆ

กลับถึงที่พัก นางนอนลงบนเตียง

แม้ว่าเสียงดอกไม้ไฟจะดังกึกก้องตลอดทั้งคืน แต่นางก็หลับสบาย เมื่อได้ยินเสียงชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คน

จู๋มั่วล้มตัวลงนอนข้างหลุมศพ กอดป้ายสุสานไว้เเน่น

ขวดเหล้ากลิ้งไปมาดังกึกก้อง สายตาเขามองไปยังหลุมศพด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“อาอู๋ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน...”

“เดิมที วันนี้ควรเป็นวันที่พวกเราสามคนอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา”

เขาเสียใจมาก เสียใจที่ไม่ได้ตัดสินใจเลือกอาอู๋

“ก็ไม่รู้ว่าลูกของพวกเรา จะเหมือนเจ้าหรือเหมือน...ข้า” ตอนนี้ ทั้งภรรยาเเละลูกของเขา ต้องนอนอยู่ในหลุมศพอย่างโดดเดี่ยว

ทุกอย่างเป็นความผิดของเขาเอง เขาต้องใช้เวลาทั้งชีวิตชดใช้

เขาไม่เคยแม้กระทั่งได้เห็นหน้าลูกของเขาเลย ไม่รู้ว่าเป็นลูกชายหรือลูกสาว

ทันใดนั้นเขาก็คิดถึงเจ้าหงส์ตัวน้อยที่ทะยานบินอยู่บนท้องฟ้าเมื่อคืนนี้ คงจะน่ารักน่าเอ็นดูไม่เเพ้ลูกของเขา

ในสมองของจู๋มั่วรู้สึกมึนงง เพราะเหล้าที่ลู่เจาเจาให้เขามานั้น มีฤทธิ์เเรงมาก

ดื่มกานี้ลงไป เมาไม่รู้เรื่องไปตั้งนานแล้ว

ในความฝัน จู๋มั่วคล้ายกับเห็นมังกรทองตัวใหญ่กับหงส์ทองตัวน้อยล้อมรอบตัวเขา

เขาเเทบจมอยู่ในความฝันไปตลอดกาล

เมื่อรุ่งอรุณมา

ความฝันสลายไป จู๋มั่วลืมตาตื่น

ใจก็ว่างเปล่า ราวกับขาดอะไรไป

วันที่สิบเเปดเดือนเเรก ฮ่องเต้ตงหลิงได้อภิเษกสมรส

เซวียนจี้ชวนอ๋องตงหลิง ได้จัดงานเลี้ยงเชิญขุนนางเเขกเหรื่อจากนาๆประเทศ

เนื่องจากฮ่องเต้เซวียนผิงเเห่งเป่ยเจามีภารกิจทางราชการ จึงส่งลู่เยี่ยนซูไปเป็นทูตที่ตงหลิง

ทางด้านเเคว้นใต้ได้ส่งแม่ทัพโหลวโหลวจิ่นถัง โดยจิ่นถังเติบโตเป็นสาวงามเเล้ว เเละด้วยฝีมือดาบที่ได้รับการถ่ายทอดจากลู่เจาเจา ทำให้นางสามารถปกป้องพรมแดนได้อย่างเเข็งเเกร่ง

หญิงสาวมีรูปร่างเพรียวบาง เเต่ดวงตาทั้งคู่กลับคมกริบ ราวกับดาบเล่มหนึ่ง

“คารวะฝ่าบาท” ทูตจากเเคว้นใต้เห็นจักรพรรดิ์หญิงที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลา จึงได้แสดงความเคารพ

“ฝ่าบาท ข้าราชบริพารคิดถึงพระองค์มาก ขอพระองค์เสด็จกลับไปเยี่ยมเยียนพสกนิกรโดยเร็ว” โหลวจิ่นถังดวงตาเเดงก่ำ เพราะลู่เจาเจาไม่เพียงเเต่เป็นกษัตริย์ เเต่ยังเป็นเหมือนครูและเพื่อนด้วย

“หม่อมฉันทรงเห็นว่า ตอนนี้พระองค์ทรงสามารถบริหารราชการเเผ่นดินได้เเล้ว เหตุใดจึงต้องรอจนถึงบรรลุนิติภาวะ จึงเสด็จกลับไปครองราชย์ด้วยเล่า ประเทศชาติจะขาดพระองค์ไม่ได้ ทุกคนคิดถึงท่าน…” แม่ทัพโหลวกล่าวด้วยความจริงใจ

ลู่เยี่ยนซูเป็นผู้สำเร็จราชการแทนมาสองปี ทำให้เเคว้นใต้สามารถดำเนินต่อไปได้ จนกว่าลู่เจาเจาจะบรรลุนิติภาวะ

ลู่เจาเจาตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว “ถอย!ถอย!ถอย!”