หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1316

“บ้านหลังนี้ต้องสาบเเช่งข้าแน่ๆ” ซ่านซ่านพึมพำเบาๆ

“ซ่านซ่านมองอะไรอยู่ล่ะ ไม่รู้จักพี่ชายแล้วเหรอไง” ลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนห้องโถง แล้วกวักมือเรียกเขา

ถึงจะกลัวมาก แต่ด้วยสัญชาตญาณในการเอาตัวรอด เขาจึงยิ้มออกมา เเล้ววิ่งไปหาพี่ชายอย่างรวดเร็ว

“ว้าว เป็นพี่ใหญ่นี่นา…ดีใจจัง…” สีหน้าดีใจ ในใจด่าแม่

วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของพี่ชาย ด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจ

ลู่เยี่ยนซู…

ถอนหายใจยาวพรืด พลางอุ้มซ่านซ่านไว้ในอ้อมกอด

ไม่รู้น้องชายคนนี้น่ะเป็นอะไรกัน ตอนแม่อุ้มเขากลับมาครั้งแรก ซ่านซ่านก็ร้องไห้ดังลั่น

รู้สึกว่าน้องชายไม่ค่อยสนิทสนมกับเขา

วันนี้พอมาดู น้องชายก็ยังคงไม่ค่อยจะสนิทสนมกับตนเอง เพียงเเต่ว่า…รู้จักการเสเเสร้งไปแล้ว

“พอเสร็จงานเลี้ยงเเต่งงานแล้ว ค่อยกลับไปด้วยกันเลย”

“หรงกั๋วกงอาการไม่ค่อยดี ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เขาน่ะ คิดถึงซ่านซ่านมากเลยนะ...” ท้ายที่สุดแล้ว ซ่านซ่านก็เป็นหลานแท้ๆคนเดียวของตระกูลหรง

เจิ้นกั๋วกงปฏิบัติต่อลูกๆของภรรยาคนอื่นเท่าเทียมกันมาโดยตลอด ถือว่าทำดีที่สุดเเล้ว

ซ่านซ่านก้มหน้าลง ตอบรับอย่างเงียบๆ

“ใช่เเล้ว เจาเจาเจ้ารู้จักคนหนึ่งชื่อว่าแม่นางอวี้จูไหม”

ลู่เจาเจาถึงกับงง

“นางบอกว่าเดิมทีนางชื่อเจาตี้ ต่อมาเจ้าตั้งชื่อให้ว่าอวี้จู พี่ออกจากเมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้ ประจวบเหมาะเจอนางเข้าเมืองพอดี เป็นเด็กที่รู้จักกตัญญูมาก พอได้ยินว่าพี่คือพี่ใหญ่ของเจ้า ก็ตั้งใจมาคารวะ” เป็นเด็กดีที่ไม่หยิ่งยโส เเละมีคุณธรรมสูงส่งมาก

“นางเพิ่งเข้าเรียนวิชากุลสตรีมาปีกว่า พี่ลองทดสอบดู พรสวรรค์ของนางโดดเด่นมาก” ลู่เยี่ยนซูชื่นชม

ลู่เจาเจาพยักหน้า “จำได้ ตอนนั้นแม่ของนางเคยถูกหลอกไปขาย ต่อมาได้ให้กำเนิดลูกสาวหลายคน เเต่ถูกพ่อที่ให้ความสำคัญเเต่ลูกชายทำร้ายจนตาย”

“แม่ของนางรู้หนังสือ และดูเหมือนจะมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเหยาเเห่งซีเหอ”

“ตระกูลเหยาแห่งซีเหอ? หากเป็นตระกูลเหยา ก็พอเข้าใจได้ล่ะ ตระกูลเหยานั้นขึ้นชื่อเรื่องการยึดถือในกฏเกณฑ์ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ต้องเรียนหนังสือเขียนอักษรทั้งนั้น” ลู่เยี่ยนซูขมวดคิ้วเล็กน้อย ตระกูลเหยาแห่งซีเหอชอบเปรียบเทียบตัวเองเสมอว่าเป็นศิษย์ของปราชญ์ ปกติก็มักจะหยิ่งผยอง ตระกูลเหยาก็มีลูกหลานสอบเข้าเมืองหลวง เเต่ก็เป็นตำแหน่งเล็กๆน้อยๆไม่มีความสำคัญเท่าใดนัก เลยถดถอยไปตั้งนานแล้ว

เเต่สวี่ชิงหลิวตระกูลซื่อ กลับยิ่งใหญ่ขึ้นมาก

“เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลเหยาได้ย้ายจากซีเหอ มาตั้งรกรากอยู่ที่เมืองหลวงและพยายามขอพบกับเซียนหนังสือ เเต่ก็ถูกปฏิเสธ…”

“ไหนๆแม่นางอวี้จูมาเมืองหลวงเเล้ว บางที พวกนางอาจจะได้พบกันในเมืองหลวงก็ได้” ลู่เยี่ยนซูกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ลู่เจาเจาส่ายหน้าไม่ได้พูดอะไร ในสายตาของตระกูลเหยาที่หยิ่งผยองเช่นนั้น แม่ของอวี้จูที่ถูกลักพาตัวไป บางที อาจภาวนาให้ตายๆเสียไปเลยดีกว่า

พี่น้องต่างพูดคุยกันสักพัก

ความสุขของลู่เจาเจาอยู่ได้ไม่นาน ลู่เยี่ยนซูก็พูดขึ้นมาว่า “เอาการบ้านของเจ้ามา พี่ใหญ่ขอทดสอบความรู้ของเจ้า”

ลู่เจาเจา…

ฟ้าถล่มครืนทันที

แล้วอ้อยอิ่งหยิบหนังสือออกมา ใบหน้าเล็กๆดูหงอยลง

ทั่วทั้งเมืองหลวงประดับประดาไปด้วยผ้าเเดง ตามเเนวถนนตึกเรือนต่างๆก็ประดับตกเเต่งด้วยของมงคล ประตูบ้านก็ติดด้วยโคมแดง…

ทุกๆครึ่งชั่วโมงจะมีขันทีนำรถม้าออกมาเเจกขนมเเละเงินให้กับประชาชน

ชาวบ้านต่างยืนรอรับด้วยความตื่นเต้น ไม่กล้าขยับไปไหนเลย

เเถมปากก็หวานฉ่ำ ในมือกำเงินสองเหรียญไว้เเน่น

“ขุนนางในราชวงศ์ตงหลิงคงจะยิ้มจนปากฉีกถึงหูแล้ว…” เดาว่าคงจะดีใจมากกว่าตอนที่ตัวเองเเต่งงานเสียอีก

ลู่เยี่ยนซูใช้มือซ้ายจูงเจาเจา มือขวาจูงซ่านซ่านเดินเข้าไปในวัง

ขุนนางทุกคนที่เข้ามาในวัง จะได้รับดอกบัวที่บานสะพรั่งเเละถุงขนมหวาน

“งานเลี้ยงจะเริ่มเมื่อไร” ซ่านซ่านถามอย่างใจจดใจจ่อ

“ใจเย็นๆ พิธีบวงสรวงฟ้าดินต้องจัดก่อน ซ่านซ่านหิวเเล้วใช่ไหม พี่ใหญ่มีขนมติดมา” พูดพลางมองน้องชายด้วยสายตาเอ็นดู นี่แหล่ะประสบการณ์ที่ได้จากการเลี้ยงดูลู่เจาเจา

ซ่านซ่านโบกมือ ข้าเเค่อยากกินอาหารเลี้ยงฉลอง

ด้วยวัยที่ยังน้อย อาหารเเละขนมที่ได้มอบให้เขาที่บ้านจึงมีปริมาณจำกัด เเต่พอถึงวันงานเลี้ยงใหญ่ๆอย่างนี้ การควบคุมอาหารก็จะผ่อนปรนลงบ้าง

ลู่เจาเจาฐานะสูง จึงได้นั่งชมพิธีในตำแหน่งที่เห็นได้ทั่วทั้งงาน

“ฤกษ์อันเป็นมงคลมาถึงเเล้ว…”

ชายหนุ่มในชุดคลุมมังกรเดินเคียงคู่กับหญิงสาวในชุดหงส์ก้าวไปข้างหน้า

ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายราวกับน้ำค้างยามเช้า ด้านหลังของนาง ดูเหมือนจะมีดอกบัวเบ่งบานลอยอยู่