หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1322

นี่คือที่มาของไป๋เหอฮัว

ในอดีต นางไม่ยอมที่จะประจบประแจงเหล่าเทพในแดนเทพ ลู่เจาเจาจึงชื่นชอบนางมาก และดึงตัวจากสระสวรรค์มายังภูเขาสัจธรรม นางใช้เวลาในการบำเพ็ญเพียรนับพันปี จนได้กลายเป็นไป๋เหอฮัว

ตอนนี้ ลูกบัวทองกลับมาอยู่ในมือของนางอีกครั้ง

โชคชะตาถูกกำหนดไว้แล้ว

ลู่เจาเจาหัวเราะเบา ๆ นางบีบลูกบัวทองในมือ และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“ท่านเหมือนแม่ของข้า” ลู่เจาเจาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ไป๋เหอฮัวตกใจเล็กน้อย “เหอฮัวมีอะไรดีถึงได้เปรียบเหมือนกันแม่ของท่าน ข้ากับฮูหยินนั้นมีอะไรคล้ายกันงั้นหรือ“

ลู่เจาเจาหรี่ตามองนาง

“ยอมสละทุกอย่างเพื่อความรัก กระโดดเข้ากองไฟ โดยไม่สนใจว่าจะเป็นหรือตาย เหมือนกันมากจริง ๆ ” นางไม่ได้เอ่ยออกมาตรงๆ ว่า ทั้งสองนั้นคลั่งรัก

ลู่เจาเจาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทิ้งอนาคตที่ดีไปเพื่อเป็นดอกไม้ของผู้ชาย

ไป๋เหอฮัวเม้มปากยิ้มเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำหยอกล้อจากจอมยุทธ์ดาบวิญญาณ นางรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

“ท่านจอมยุทธ์ยังเด็กมากนัก ถ้าโตขึ้นจะเข้าใจเอง”

ลู่เจาเจาส่ายหน้า “ผู้ชายไม่สนุกเท่ากับดาบในมือหรอก”

“ถึงยังไง ข้าก็ไม่อยากเป็นฝ่ายที่ต้องพึ่งพาผู้ชาย!”

หัวใจของผู้ชายยากแท้หยั่งถึง ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใจไปเมื่อไหร่

“หากใจของผู้ชายเชื่อได้จริง แม่หมูก็คงจะสามารถขึ้นต้นไม้ได้เหมือนกัน สุดท้ายแล้วพวกเขาไม่ซื่อสัตย์!”

นี่คือสัจธรรมที่ลู่เจาเจาเข้าใจมาตั้งแต่เด็ก

โอ้ ถูกสอนโดยพ่อแท้ ๆ ของนางด้วยนะ

หลังจากทานอาหารจากงานเลี้ยงเสร็จ นางก็กลับไปที่สถานีพักแรม นี่ก็ดึกมากแล้ว

ไป๋เหอฮัวละทิ้งร่างเดิมและกลายเป็นมนุษย์ สละอายุขัยและพลังที่ฝึกฝนมานับพันปี ก็ไม่รู้ว่าคุ้มกันหรือไม่

ลู่เจาเจาไม่มีความเห็นในเรื่องนี้

นางมักจะคิดถึงเหอฮัวในวัยเยาว์ ตอนนั้นเหอฮัวสง่างามและบริสุทธิ์ หัวใจมุ่งมั่นสู่เส้นทางแห่งการฝึกฝน

หลายค่ำคืนที่นางเฝ้าฝึกฝนท่ามกลางแสงจันทรา

ไม่รู้จักความเหนื่อยล้าและความลำบาก

เห้อ...

ลู่เจาเจาถอนหายใจเบา ๆ ก้อนจะบีบลูกบัวทองในมือ

วันพรุ่งนี้ต้องกลับไปยังเป่ยเจา ขณะนี้ผู้ติดตามกำลังเตรียมสัมภาระในเวลากลางคืน เซี่ยอวี้โจวโผล่หัวออกมาจากด้านหลังนาง

“โอ้ นี่คือบัวทองที่ถูกหลอมพลังมาสินะ” เซี่ยอวี้โจวรับลูกบัวมาจากมือของนาง

“น่าเสียดายจริง ๆ ...“

”ลูกบัวนี้ อย่างน้อยน่าจะฝึกฝนอย่างตั้งใจมานานนับพันปี หากรักษาปณิธานเดิมเอาไว้ ภายในร้อยปีนี้ก็คงจะสามารถขึ้นเป็นเซียนได้ สนุกอยู่บนโลกมนุษย์และอายุยืนเทียบเท่าสวรรค์”

“ตอนนี้น่ะ...เฮ้อ วิญญาณหายไป กลายเป็นของตายไปแล้ว ทิ้งไปเถอะ…” เซี่ยอวี้โจวเบะปาก ก่อนจะส่งเม็ดบัสคืนให้ลู่เจาเจา

ลู่เจาเจายิ้มบางๆ “นั่นก็เข้ากับคำที่ว่า”

“หลงใหลเพียงคู่ ไม่สนวิถีเซียน”

เด็กน้อยรีบสวมเสื้อผ้าอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะมากินข้าวเช้าด้วยหน้าตาบูดบึ้ง หัวใจของนางรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก…

ลู่เยี่ยนซูเห็นว่านางมีสีหน้าไม่สู้ดี ตาสองข้างตกลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง ยิ่งมองก็ยิ่งขำ จึงทนไม่ไหว ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“อาจารย์ครูทุกคนรออยู่ในเมืองกรุงแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้ลู่เจาเจาห่อเหี่ยวใจ

ลู่เจาเจากรีดร้องออกมา ก่อนจะปีนขึ้นรถม้าไป และไม่ลืมที่จะลากจุยเฟิงขึ้นมาด้วย

เมื่อใกล้ที่จะออกจากตัวเมือง ไม่รู้ว่าประตูเมืองถูกปิดเอาไว้อย่างแน่นหนาตั้งแต่เมื่อไหร่

สองข้างของถนนมีทหารยืนอยู่มากมาย

“ฮ่องเต้ตงหลิงพาฮองเฮามาส่งให้องค์หญิงแล้ว ตอนนี้กำลังรออยู่ที่ประตูเมือง” อวี้ซูพูดเบาๆ จากด้านนอก

อวีฉินยกผ้าม่านขึ้น ลู่เจาเจาลงจากรถม้า

“ถ้ามีเวลาว่าง ข้าจะไปหาเจ้าที่เป่ยโจว” ฝ่าบาทยืนอยู่ข้างฮองเฮา พวกเขาดูเหมาะสมกันอย่างมาก

เมื่อพูดคุยกันเสร็จ ลู่เจาเจาก็กลับไปที่รถม้า

รถม้าเคลื่อนที่ออกจากเมือง และค่อยๆ หายไปในระยะสายตาของเซวียนจี้ชวน

เซวียนจี้ชวนมองรถม้าที่ไกลออกไป เขารู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็บอกไม่ถูกว่าทำไม

เมื่อรถม้าออกไปไกลแล้ว อวี้ซูรู้สึกโล่งใจ “ในที่สุดก็จะกลับบ้านแล้ว ที่อื่นจะสบายแค่ไหน ก็ไม่สบายใจเท่ากับอยู่บ้าน”

“ข้าไม่กลัวว่าท่านจะหัวเราะหรอก ความจริงข้าฝันถึงบ้านมาตลอดหลายวัน”

ทุกคนรู้สึกมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางหายไปไม่น้อย