หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1327

“จิ้งอี๋ของแม่…” พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นนายหญิงใหญ่นั่งอยู่หน้าห้อง ด้วยสภาพน้ำตานองหน้า

แม้ว่าเหยาจิ้งอี๋จะเจ็บปวดใจเพียงใด แต่เมื่อได้พบแม่ที่เฝ้าคิดถึงทั้งวันทั้งคืน นางก็อดไม่ได้ที่จะรีบเดินเข้าไปหาพร้อมโผเข้ากอด

“ท่านแม่!”

“ในที่สุดลูกสาวก็กลับบ้าน!” เหยาจิ้งอี๋กับนายหญิงใหญ่กอดกันร้องไห้รางกับจะขาดใจ นี่เป็นภาพที่นางเฝ้านึกถึงในทุกยามค่ำคืน

ในที่สุดนางก็ได้กลับบ้านแล้ว

ไม่มีใครรู้ว่านางถูกลักพาตัวไปหลายปี เรื่องนี้คือสิ่งที่ติดอยู่ในใจของนาง

ต่อให้ต้องตาย นางก็อยากปลดบ่วงนี้ออกไป

ทุกคนในห้องเช็ดน้ำตาไปตา ๆ กัน ใบหน้าของแม่นมเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “เมื่อก่อนตอนที่คุณหนูหายไป ชาวบ้านลือกันว่าถูกโจรลักพาตัวขึ้นภูเขา ทำเอานายหญิงใหญ่ร้องไห้จนตาแทบบอด…”

“คุณหนูใหญ่ คงลำบากมาก…”

นายหญิงใหญ่กอดนางจนหมดสติหลายครั้ง ลูกสาวที่นางเฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูมาอย่างดี ในตอนนี้ผมหงอกขาวไปหมด นายหญิงใหญ่ปวดใจเป็นอย่างมาก

นายหญิงใหญ่จับมือของลูกสาวเอาไว้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยแผลเป็นบนแขนนาง ทำให้นายหญิงใหญ่แทบหายใจไม่ออก

“มันผ่านไปแล้ว ท่านแม่ มันผ่านไปแล้ว ลูกสาวท่านยังมีชีวิตอยู่และได้กลับมาพบท่านแม่แล้ว” คนที่นางทำใจจากไปไม่ได้ที่สุดก็คือแม่ของนาง

ทุกคนในห้องร้องไห้กันอย่างหนัก แม่นมจึงเข้ามาปลอบ

“นายหญิงใหญ่ การที่คุณหนูใหญ่กลับบ้านเป็นเรื่องที่ดี ท่านอย่าได้ร้องไห้ไปเลย จะได้ไม่เสียสุขภาพ”

บรรดาสะใภ้ก็เข้ามาช่วยปลอบด้วย

ความวุ่นวายในห้องค่อย ๆ สงบลง

เหยาจิ้งอี๋มองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของผู้เป็นแม่ ความน้อยเนื้อต่ำใจจึงบรรเทาลง

“ท่านแม่ จิ้งอี๋อกตัญญูนัก ทำให้ท่านแม่ต้องเสียใจเพราะจิ้งอี๋”

นายหญิงใหญ่กุมมือนางเอาไว้แน่น “กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว”

เหยาจิ้งอี๋เช็ดน้ำตา ก่อนจะยกมือเรียกอวี้จูเข้ามา “ท่านแม่ นี่คือหลานสาวของท่าน นางเป็นลูกสาวของข้า ชื่ออวี้จู… อวี้จูฉลาดเป็นกรด นางคอยปกป้องข้ามาตลอด และในตอนนี้…” เหยาจิ้งอี๋ยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกพี่สะใภ้ขัดขึ้น

“เป็นลูกที่เกิดหลังจากที่เจ้าถูกลักพาตัวไปหรือ”

ใบหน้าของเหยาจิ้งอี๋ซีดเผือด นางจับมือของอวี้จูเอาไว้แน่น “ใช่” เสียงของนางเบาหวิว

“จิ้งอี๋มีชีวิตที่ขมขื่นนัก ถูกพาตัวไปขายต่อหลายครั้งและสุดท้ายก็ถูกขายไปบนภูเขา ข้าให้กำเนิดลูกสาวหลายคน แต่ปกป้องพวกนางเอาไว้ไม่ได้ พวกนางต้องตายตั้งแต่ยังเด็ก เหลือเพียงอวี้จูเท่านั้นที่อยู่รอดมาจนถึงวันนี้…”

เหยาจิ้งอี๋เปิดแผลของตัวเองขึ้นมาให้ทุกคนได้เห็น มีเพียงนายหญิงใหญ่เท่านั้นที่น้ำตาไหลพราก

บรรดาพี่สะใภ้ใช้ผ้าเช็ดหางตา แค่ใบหน้ากลับดูเย็นชา

เหยาจิ้งอี๋ปล่อยมือผู้เป็นแม่ออกโดยไม่รู้ตัว นางจ้องอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง

น้ำตาที่เอ่อล้นค่อย ๆ ไหลรินลงมา

สะใภ้รองเป็นคนตรงไปตรงมา เวลานี้จึงไม่ได้มีสีหน้าเห็นใจอะไรนัก “ก็เพราะท่านแม่ให้เจ้าเข้ามาในบ้าน ข้าบอกแล้วว่าควรไล่เจ้าออกไป!”

“ตอนที่เจ้าถูกลักพาตัวไปยังภูเขา ถูกขายต่อหลายต่อหลายครั้ง อีกทั้งยังมีลูกติดมือกลับมา กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้หรืออย่างไรว่าเจ้าสูญสิ้นศักดิ์ศรีแล้ว”

“เพราะท่านแม่ใจอ่อน สงสารเจ้า ถึงได้แอบไปหาอยู่เรื่อย ๆ… ทุกครั้งที่กลับมาก็จะร้องไห้ และพร่ำเพ้อถึงเรื่องที่จะพาเจ้ากลับมา”

ดวงตาของเหยาจิ้งอี๋เบิกกว้าง “เจ้า… เจ้าหมายความว่าอย่างไร พี่สะใภ้รอง เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“อะไรคือแอบไปหา” นางจับต้นชนปลายไม่ถูก ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาวิงวอน

พี่สะใภ้รองเบะปาก “มาทำเป็นใสซื่ออะไรตอนนี้ ปีที่แล้วเจ้าส่งจดหมายมาไม่ใช่หรือ เจ้าส่งจดหมายมาหลายครั้ง หลังจากที่เข้ามาในเมืองหลวงก็ระบุที่อยู่เอาไว้อย่างชัดเจน ท่านแม่ก็เลยแอบไปหาอยู่หลายครั้ง”

น้ำตาของเหยาจิ้งอี๋ไหลลงมาไม่หยุด นางร้องไห้จนพูดไม่ออก

ที่แท้ครอบครัวของนางก็ได้รับจดหมาย

ได้รับทุกฉบับ

“ท่านแม่...” เหยาจิ้งอี๋มองผู้เป็นแม่พร้อมทั้งน้ำตา แต่กลับพูดอะไรไม่ออก