หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1328

สะใภ้ใหญ่ยังคงมีท่าทีสงบเสงี่ยมเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม “ที่จริง เมื่อปีที่แล้วจวนเราได้รับจดหมายของเจ้าและได้ส่งคนไปดูแล้ว”

ในตอนนั้น เหยาจิ้งอี๋เพิ่งแยกกับบ้านสามี และย้ายไปอยู่เมืองเล็ก ๆ กับอวี้จู

เรื่องราวของเหยาจิ้งอี๋กลายเป็นเรื่องอื้อฉาว เพราะนางถูกขายส่งต่อเป็นทอด ๆ

เมื่อสืบข่าวมา ก็พบว่านางถูกขายไปหลายครั้งราวกับหมูที่ถูกเลี้ยงในคอก จนกระทั่งคลอดลูกออกมาถึงได้กลับบ้าน

เมื่อข่าวลือกระจายไปถึงซีเหอ ถึงแม้ทุกคนจะรู้สึกสงสาร แต่ส่วนใหญ่รู้สึกไม่สบายใจมากกว่า

นายหญิงใหญ่สงสารลูกสาว นางอาละวาดอยากไปรับลูกสาวกลับมา

แต่ก็ทนไม่ได้ที่หลาน ๆ ของตระกูลมานั่งคุกเข่าอ้อนวอน ขอให้ท่านยายคิดถึงชื่อเสียงและหน้าตาของพวกเขา นายหญิงใหญ่ถึงกับล้มป่วยลง

จากที่นางเคยลังเลว่าจะเข้ามาเมืองหลวงดีหรือไม่ แต่เมื่อได้รับข่าวของเหยาจิ้งอี๋ นางก็ทำการตัดสินใจทันที

เข้าเมืองหลวง

หนึ่งเพราะต้องการหลีกเลี่ยงเหยาจิ้งอี๋ สองคือ เพื่อไปขอพรจากท่านปราชญ์ หวังว่าจะให้ลูกหลานได้บรรลุถึงความสำเร็จเช่นเดียวกับคนในตระกูลเมื่อหลายพันปีก่อน

อวี้จูยังคงนั่งนิ่งมาตลอด และไม่มีใครสนใจนาง

ตอนนั้นเองนางก็ยิ้มออกมาบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย็นชา

“ที่แท้ก็เป็นคนจากบ้านท่านตาท่านยาย…”

“คิดไปคิดมา เราคงจะเคยพบกันนานแล้วสินะ”

“แม่ ตอนที่อวี้จูอยู่ในเมือง มีคนมาถามเรื่องของท่าน แต่พอถามเสร็จ พวกเขาก็ดูถูกอวี้จู และจากไปทันที”

สะใภ้ใหญ่เช็ดน้ำตา “พวกเด็กรับใช้ในจวนไม่รู้กาลเทศะ ข้าจะต้องลงโทษพวกเขาอย่างหนัก เพื่อเป็นการชดใช้ให้จิ้งอี๋“

สะใภ้รองกอดอก ก่อนจะกวาดสายตามองอวี้จู “ลงโทษหนักอะไรกัน ทั้งหมดก็เพื่อชื่อเสียงของตระกูลเหยา”

“ถ้าพวกเจ้าไม่อยากเป็นตัวร้าย ข้าจะทำหน้าที่นั้นเอง”

“น้องจิ้งอี๋จ๊ะ ข้าขอพูดตรง ๆ นะ เจ้าไม่ควรกลับมาเลย”

“ตอนที่ถูกลักพาตัวขึ้นภูเขา เจ้าควรใช้เชือกเส้นเดียวจบชีวิตตัวเองซะ เพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงลูกสาวตระกูลเหยา! แต่เจ้าดันเอาชีวิตรอดมาหลายปี อีกทั้งยังพาลูกสายเลือดสกปรกกลับมาด้วย แบบนี้ไม่เท่ากับตบหน้าตระกูลเหยาหรอกหรือ“

เหยาจิ้งอี๋ลุกขึ้นทันที ทุกคนยังไม่ทันจะดึงสติกลับมา

นางก็ตบหน้าสะใภ้รองอย่างแรง

นางทำงานในไร่นามาหลายปี สองมือจึงมีพละกำลังมาก ตบเพียงครั้งเดียว ใบหน้าของสะใภ้รองก็บวมแดงทันที อีกทั้งริมฝีปากยังมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย…

“อวี้จูไม่ใช่สายเลือดสกปรก! ข้าไม่ยอมให้ใครมาดูหมิ่นนางเช่นนี้!”

“อวี้จูสะอาดบริสุทธิ์ สิ่งที่สกปรกที่สุด คือปากของเจ้าไม่ใช่หรือ“

ใบหน้าของเหยาจิ้งอี๋เต็มไปด้วยความโกรธ ไม่ว่าคำด่าทออะไรนางก็สามารถทนรับได้ แต่จะไม่ยอมให้ใครมาดูหมิ่นอวี้จูเด็ดขาด!

ทุกคนต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้ สะใภ้รองกรีดร้องและยกมือขึ้นมาปิดหน้า

ที่แท้มีเพียงนางที่เฝ้ารอการกลับมาอยู่ด้วยกัน

ที่แท้ครอบครัวที่นางยอมลำบากเพื่อที่จะได้กลับมา พวกเขาทอดทิ้งนางไปนานแล้ว

“ลูกเอ๋ย ตระกูลเราก็ลำบาก”

“แม่คิดเอาไว้แล้วว่า ชื่อของเจ้า เหยาจิ้งอี๋ จะถูกเขียนไว้ที่ป้ายหน้าหลุมศพเพียงเท่านั้น แม่จะรับเจ้าเป็นลูกบุญธรรมใหม่ เจ้าและอวี้จูก็จะกลับมาอยู่ที่ตระกูลได้ แบบนี้ดีหรือไม่“ นายหญิงใหญ่พูดด้วยความรู้สึกผิด

เหยาจิ้งอี๋มองหน้าแม่ของนาง

นางนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร

ความผิดหวังในแววตาล้นทะลักออกมา

“ท่านแม่ จิ้งอี๋ไม่ได้อยากจะถูกจับตัวไป จิ้งอี๋ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่เหมือนหมาตัวหนึ่ง แต่ทั้งหมดนี้ มันไม่ใช่ความผิดของจิ้งอี๋”

“ทำไมจิ้งอี๋ต้องใช้ชีวิตอย่างน่าอับอาย เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนาม“ วันนี้ หากนางยอมเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนาม นางและอวี้จูก็จะไม่มีวันยืนหยัดในตระกูลนี้ได้อีก

เหยาจิ้งอี๋ลุกขึ้น ร่างกายของนางสั่นสะท้าน แต่ดีที่อวี้จูประคองนางไว้

“คนที่ผิดคือโจรภูเขา ไม่ใช่ข้า ข้า เหยาจิ้งอี๋ ไม่ได้ทำอะไรผิด!”

“ข้ามีชีวิตอย่างสง่างาม และลูกข้าก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องหลบซ่อน!”

“ท่านแม่ ข้าไม่ยอม!” นางสูดหายใจลึก และจ้องมองนายหญิงใหญ่อย่างแน่วแน่